Έχει κανένα νόημα πλέον η δημοκρατία;

Στις συνθήκες της σημερινής παγκοσμιοποίησης τα εθνικά κράτη είναι αδύναμα. Αδύναμες φυσικά είναι και οι εθνικές αντιπροσωπευτικές κυβερνήσεις. Αδύναμοι δυστυχώς είναι και οι ίδιοι οι λαοί, ακόμα και αν είχαν πραγματική δημοκρατία στην πιο άμεση μορφή της.

Σήμερα, οι άρχουσες οικονομικές ολιγαρχίες των διαφόρων εθνικών κοινωνιών ενοποιούνται ταχύτατα σε μια... επιπλέουσα παγκόσμια ολιγαρχική κρούστα, σε μια παγκόσμια ολιγαρχία, αφήνοντας τους λαούς τους στον πάτο απροστάτευτους, απέναντι στην επίθεση που δέχονται πλέον άμεσα από τις συνθήκες της παγκοσμιοποίησης.

Μια ολιγαρχία η οποία διακινεί πλέον ελεύθερα κεφάλαια και εμπορεύματα, ελέγχει και κατευθύνει την παγκόσμια πληροφόρηση (μην μας ξεγελά το απόλυτα ελεγχόμενο διαδίκτυο – η κορωνίδα της παγκοσμιοποίησης), κατασκευάζει και προστατεύει φορολογικούς παραδείσους για να αποφεύγει ενοχλητικές κυβερνήσεις κ.λ.π.

Αφού λοιπόν δεν λειτουργεί η έννοια του εθνικού κράτους, πως άραγε θα μπορούσε να λειτουργήσει η δημοκρατία; Ας υποθέσουμε ότι μαζευόμαστε όλοι σε μία εικονική «Πνύκα» και αποφασίζουμε να επιβάλουμε φορολογία σε μια οικονομική δραστηριότητα ή στο εφοπλιστικό κεφάλαιο ή ακόμα αποφασίζουμε να αυξήσουμε τους μισθούς.

Αυτόματα, η συγκεκριμένη οικονομική δραστηριότητα θα φύγει από την Ελλάδα, οι εφοπλιστές θα πάρουν τα πλοία τους, οι εργοδότες (όσοι μπορούν, οι αδύναμοι θα την πληρώσουν) θα εγκαταλείψουν πάραυτα την Ελλάδα. Που θα οδηγηθούμε; Σε ένα καθεστώς κλειστό σαν της Β. Κορέας; Ποιος λοιπόν είναι ισχυρότερος σήμερα; Η εθνική δημοκρατία ή η παγκόσμια ολιγαρχία;

Επομένως δύο πράγματα μπορούν να γίνουν. Είτε θα ξαναγυρίσουμε σε εθνικά κράτη, ίσως μέσα από έναν νέο καταστροφικό παγκόσμιο πόλεμο για να ξεφουσκώσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα (όπερ και το πιθανότερο), είτε να προχωρήσουμε σε παγκόσμια δημοκρατία, πράγμα απείρως δύσκολο και μάλλον ακατόρθωτο. Περισσότερο ορατός διαφαίνεται ένας παγκόσμιος φασισμός, παρά μια παγκόσμια δημοκρατία. Φυσικά αυτό είναι ένα δίλημμα που η ίδια η πραγματικότητα θα το απαντήσει.

Μέσα σ’ αυτή την παγκόσμια πραγματικότητα υπάρχει και λειτουργεί η ΕΕ και ειδικότερα η Ευρωζώνη. Η ΕΕ έγινε για να μπορέσει η Ευρώπη να αντιμετωπίσει τον αυξανόμενο διεθνή ανταγωνισμό. Δυστυχώς όμως, το εγχείρημα μπορεί να επιβράδυνε την κατάσταση, αλλά η ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης βαίνει συνεχώς μειούμενη, ενώ ταυτόχρονα κατέχει δυσανάλογα (με πληθυσμιακά και γεωγραφικά κριτήρια) μεγάλο μέρος του διεθνούς πλούτου. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι στο κέντρο της ΕΕ λειτουργεί η Γερμανία με τα δικά της εθνικιστικά συμπλέγματα και μεγαλοϊδεατισμούς, κάνοντας τη διαχείριση του ευρωπαϊκού προβλήματος ακόμα δυσκολότερη.

Αν διαλυθεί η Ευρωζώνη ή η ΕΕ, τότε η Γερμανία (όπως και τα υπόλοιπα κράτη) θα μείνει μόνη της μέσα στον διεθνή ανταγωνισμό. Και μπορεί, εμείς οι Έλληνες, τη βροχή της παγκοσμιοποίησης πλέον να μην την φοβόμαστε (καλύτερα μπορεί να πάμε, χειρότερα όχι), την φοβάται όμως πολύ η Γερμανία.

Δεν θα μπορεί τότε να επιβιώνει και να δυναμώνει ως ένα "καρκίνωμα", χρησιμοποιώντας τα υπόλοιπα κράτη κυρίως της Ευρωζώνης για να διασώζεται η ίδια η Γερμανία, η γερμανική ελίτ και οι γερμανικές τράπεζες, οχυρωμένη πίσω από τους ευρωπαϊκούς λαούς, τους οποίους χρησιμοποιεί ως ασπίδα, ενώ ταυτόχρονα τους εκμεταλλεύεται για να διατηρεί και να αυξάνει τα πλούτη της.

Σε μία Ευρώπη με φθίνουσα ανταγωνιστικότητα στην παγκόσμια αγορά, η κατάσταση αυτή οδηγεί όλους τους λαούς της ΕΕ σε εξαθλίωση και θα πρέπει να το αντιληφθούν έγκαιρα και οι Βόρειοι, τους οποίους σήμερα τους φταίει ο Νότος που στο πρόσφατο παρελθόν αύξησε τα πλούτη τους.  

Η Ελλάδα είναι απλά το πείραμα εξίσωσης των ευρωπαϊκών εργασιακών συνθηκών και του κράτους πρόνοιας με τα αντίστοιχα τριτοκοσμικά όπου επενδύει το διεθνές κεφάλαιο. Ο στόχος είναι να επέλθει παγκόσμια η πλήρης εξίσωση των εργασιακών συνθηκών. Και αυτό το επιδιώκει και η Γερμανία, αλλά θέλει να κρατήσει το δικό της λαό απέξω.

Μόνη λύση σε πρώτη φάση, είναι η επιστροφή της αρμοδιότητας των εθνικών νομισμάτων στους αντίστοιχους λαούς, αλλά ακόμα κι αυτό μέσα σε συνθήκες απελευθέρωσης της κίνησης των κεφαλαίων, καθίσταται πολύ επικίνδυνο, όχι όμως τόσο πολύ για την Ελλάδα, η οποία το χειρότερο που έχει να πάθει είναι να αναγκαστεί να πλέον παράξει και να μην περιμένει να ζήσει από δανεικά.

Πέτρος Χασάπης

Πηγή : triklopodia.gr

SUPPORT THIS BLOG