Θα σας αφηγηθώ μία πρόσφατη και πραγματική ιστορία και όποιος θέλει την πιστεύει...

Χθες το μεσημέρι, που παρέλαβα τον δεκάχρονο γιό μου από το σχολείο, τον είδα λίγο εκνευρισμένο και σκεπτικό.

Οταν κάτσαμε στο γειτονικό ιταλικό ρεστωράν όπου του είχα υποσχεθεί ότι θα φάμε, τον ρώτησα...

Τι έγινε Δημητράκη, νευριασμένο σε βλέπω σήμερα, συνέβη κάτι στο σχολείο?

Σήκωσε το κεφαλάκι του, με κοίταξε και μου είπε.

Να σήμερα, ένας συμμαθητής μου στην τάξη ο Λουκά, με ρώτησε από που είμαι και όταν του είπα ότι είμαι έλληνας, μου είπε "και γιατί δεν ξαναγυρίζεις στην Ελλάδα, τι μαζευθήκατε όλοι εδώ?"

Τι είναι αυτό το παιδάκι Δημήτρη?

Τι να είναι, Γάλλος είναι ρε μπαμπά και οι γονείς του δουλεύουνε στον Δήμο.

Δεν θέλησα να δώσω συνέχεια, γιατί είχε έλθει το φαγητό αλλά του είπα.

"Την επόμενη φορά που θάλθω να σε πάρω από το σχολείο, δείξε μου σε παρακαλώ, τον πατέρα ή την μητέρα του Λουκά. Θά ήθελα να τους μιλήσω..."

Εμεινε με το πηρούνι μετέωρο και με πολύ αποφασιστικό, για την ηλικία του, υφος μου είπε.

"Δεν χρειάζεται μπαμπά, δικό μου είναι το πρόβλημα και θα το λύσω"

Το απόγευμα, που τον πήρα από το σχολείο είχε ένα χαμόγελο μεχρι τ' αυτιά.

Τι έγινε ρε, του λέω, έλυσες το πρόβλημα.

Καλά μου λέει γελώντας "αυτόν τον έφτιαξα καλά"

Είπα την ιστορία σε μερικούς συμμαθητές μου, που τους διάλεξα βέβαια επίτηδες.

Τον Ζανά, που οι γονείς του είναι κούρδοι, την Σερίλ που είναι Γαλλίδα αλλά είναι μαύρη, τον Πιέρ που είναι μισός Γάλλος-μισός Γιαπωνέζος, τον Ουγκώ που είναι Γάλλος, τον Ντιμίτρι που ήλθε από την Ρωσία και τον Μαμαντού που είναι μαύρος Γάλλος από την Σενεγάλη.

Δεν πιστεύω, του είπα ανήσυχος, να κάνατε καμιά μαλακία και να χτυπήσατε τον Λουκά...

Οχι ρε μπαμπά

Απλά, όταν τον είδαμε να μπαίνει στην αυλή από την πόρτα που κάθεται η διευθύντρια του σχολείου, τον πλησιάσαμε ήρεμα και εγώ τον ρώτησα.

"Μπορείς να μου ξαναπείς Λουκά αυτό που είπες το πρωϊ?"

"Ναι, και βέβαια μπορώ. Ειπα γιατί όλοι εσείς οι ξένοι που μαζευθήκατε εδώ δεν γυρίζετε στις πατρίδες σας"

Τότε όλοι οι φίλοι μου τον περιτριγύρισαν άρχισαν να φωνάζουν γελώντας "ειναι ρατσιστής, είναι ρατσιστής" και γύρναγαν γύρω-γύρω κραυγάζοντας "Μανιφεστασιόν, μανιφεστατιόν"

Αμέσως ήλθε κοντά μας η διευθύντρια, μας είπε αυστηρά να σταματήσουμε και ζήτησε να πληροφορηθεί τα αίτια αυτής της "διαδήλωσης".

Οταν της εξηγήσαμε, παρέμεινε για λίγο σιωπηλή και μετά γύρισε ευγενικά και είπε στον Λουκά να ειδοποιήσει ότι θέλει τους γονείς του αύριο στο σχολείο για να τους μιλήσει.

Με τέτοιες συνειδήσεις, που διαμορφώνουν στα παιδιά από τα πρώτα χρόνια του σχολείου, δύσκολο να "φυτρώσει" ο ναζισμός και ο ρατσισμός....

Nikos Roussis