H νέα εποχή αποικιοκρατίας στην Ανατολική Μεσόγειο

Tην ξαφνική «απόσυρση» του Κατάρ από τη διεθνή πολιτική σκηνή ακολούθησε, μια εβδομάδα αργότερα, η ανατροπή του Mohammed Morsi στην Αίγυπτο. Παρά το γεγονός ότι αυτά τα δύο γεγονότα συνέπεσαν, χωρίς να συνδέονται με σχέση αίτιου και αποτελέσματος, η εμφάνισή τους αλλάζει ριζικά το μέλλον του αραβικού (και όχι μόνο) κόσμου...

Μέσα σε δύο εβδομάδες, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, στην οποία η Ουάσιγκτον είχε υποσχεθεί την ηγεσία του αραβικού κόσμου, έχει χάσει δύο από τους κύριους μοχλούς της εξουσίας της. Ο Εμίρης Hamad Al-Thani του Κατάρ αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 25 Ιουνίου και μαζί του, ο μέντορας και πρωθυπουργός της χώρας, Hamad bin Jassim. Στις 3 Ιουλίου, ο Πρόεδρος Mohammed Morsi ανατράπηκε από τον αιγυπτιακό στρατό, ενώ δεν άργησαν να εκδοθούν εντάλματα για τη σύλληψη των εγκεφάλων του «αιγυπτιακού κινήματος». Ανάμεσά τους ήταν και ο υπ’ αριθμόν 1 καθοδηγητής της Αδελφότητας, Μohammed Badie.

Όλα δείχνουν, ωστόσο, ότι, σπρώχνοντας τον Καταριανό Εμίρη Hamad προς την έξοδο, η Ουάσιγκτον δεν είχε προβλέψει τη νέα αλλαγή καθεστώτος στην Αίγυπτο. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες δεν ανέχονταν άλλο τα πολιτικά και οικονομικά «τσαλίμια» του Κατάρ, αποφάσισαν να το υποβιβάσουν στη θέση που κανονικά του άξιζε: αυτή ενός μικρού κράτους. Η Ουάσιγκτον δεν αμφισβήτησε ποτέ την στήριξη που παρείχε ο Εμίρης στην Μουσουλμανική Αδελφότητα, ούτε τον ρόλο τους στο Κάιρο. Απλά δεν ανεχόταν άλλο την έπαρση του εμιράτου.
Ο ρόλος των Αδελφών Μουσουλμάνων

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απροσδόκητη άνοδος της Αδελφότητας στην εξουσία στην Αίγυπτο, τον Ιούνιο του 2012, ήταν ο προπομπός του σαφούς μηνύματος του πραγματικού σκοπού της «Αραβικής Άνοιξης»: να εγκαινιάσει μια νέα εποχή αποικιοκρατίας βάσει της μυστικής συμφωνίας μεταξύ των «Αδελφών», των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ.

• Για την Αδελφότητα, στόχος θα ήταν ο αναγκαστικός εξισλαμισμός της Βόρειας Αφρικής και ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου (Μέσης Ανατολής και Τουρκίας). 
• Στόχος της Ουάσιγκτον, η παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, μέσω της διαδικασίας μαζικών ιδιωτικοποιήσεων. 
• Όσο για το Τελ Αβίβ, θα ήταν η συνέχιση της ιδιότυπης εφαρμογής της συνθήκης του Καμπ Ντέιβιντ.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι, κατά συνέπεια, και όπως επισημαίνει ο Λιβανέζος στοχαστής Hassan Hamade, «η Αδελφότητα έχει γίνει η αιχμή του δόρατος του αραβικού σιωνισμού». Αυτό επιβεβαιώνεται, με τον δικό του τρόπο, από τον «εμπνευστή» του καταριανού τηλεοπτικού κολοσσού Αl-Jazeera, Σεΐχη Yusuf al-Qaradawi, ο οποίος κηρύττει ότι, αν ο Μωάμεθ ήταν ζωντανός σήμερα, θα ζούσε ειρηνικά με τους Ισραηλινούς και θα υποστήριζε το ΝΑΤΟ.
Η ιδεολογία της Αδελφότητας

Η υιοθέτηση αυτής της στάσης διευκολύνθηκε από την ίδια τη δομή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας. Παρά το γεγονός ότι είναι γενικά συντονισμένη σε διεθνές επίπεδο, η Αδελφότητα δεν αποτελείται από μια ενιαία οργάνωση, αλλά και από ένα πλήθος διακριτών ομάδων. Επιπλέον, υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα ιδιότητας μέλους, το καθένα με τη δική του ιδεολογία. Ωστόσο, όλα τα μέλη κατεβαίνουν σε εκλογές με το ίδιο σύνθημα:

«Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας, το Κοράνι είναι ο νόμος μας, ο Προφήτης ο ηγέτης μας, η Τζιχάντ ο δρόμος μας και το μαρτύριο η μεγαλύτερη ελπίδα μας». 

Επιπλέον, όλοι τηρούν τις διδαχές των Hassan al-Banna (1906-1949) και Said Qutb (1906-1966).

Εκ των πραγμάτων, η Αδελφότητα είναι η μήτρα όλων των σαλαφιστικών κινημάτων (τα οποία υποτίθεται ότι προσπαθούν να μιμηθούν τους έμπιστους συντρόφους του προφήτη) και των ομάδων των τακφιριστών (οι οποίοι αντιμάχονται τους αποστάτες σε συνεργασία με τη CIA). Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Ayman al-Zawahari, σημερινός ηγέτης της Αλ-Κάιντα, που προήλθε από τις τάξεις τους. Πιστός πράκτορας των ΗΠΑ, ο al-Zawahari υποκίνησε την άνοδο του Hosni Mubarak στην εξουσία, οργανώνοντας τη δολοφονία του Anwar Sadat. Σήμερα έχει αναδειχθεί σε πνευματικό ηγέτης της νέας εκδοχής των μισθοφόρων «Κόντρας», που δρουν στη Συρία.

Η Αδελφότητα αποτελεί πάντα μειονότητα σε όλες τις χώρες όπου έχει αναπτυχθεί, και η Αίγυπτος δεν αποτελεί εξαίρεση. Αν και κέρδισε τις εκλογές, οφείλει τη νίκη της στην αποχή από τις εκλογές των 2/3 των εγγεγραμμένων Αιγύπτιων ψηφοφόρων. Το αποτέλεσμα είναι ότι έχει συσπειρώσει εναντίον των εκάστοτε δικτατορικών καθεστώτων, διάφορα είδη ένοπλων ομάδων, τα οποία επιχείρησαν να καταλάβουν την εξουσία σπέρνοντας τη βία και τον διχασμό. 

 

Αυτό που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της είναι η πίστη στο γνωμικό «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Συνεπώς, είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς με σαφήνεια την ιδεολογική εξέλιξή της, δηλαδή τα αυθεντικά στοιχεία από εκείνα που πηγάζουν από την πολιτική αποπλάνησης που εφαρμόζει. Συγκεκριμένα, οι εξελίξεις στην Αίγυπτο απέδειξαν ότι η δημοκρατική εξέλιξη της ήταν σαφώς ένα προπέτασμα, μια «βιτρίνα» μόνο για όσο θα διαρκούσε η προεκλογική περίοδος.

Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι ότι, αν και ξεκίνησε ως κίνημα αντίστασης εναντίον του βρετανικού ιμπεριαλισμού, ήρθε αμέσως σε σύγκρουση με τον αραβικό εθνικισμό, τον κατ’ εξοχήν αντίπαλο του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αφού αντιλήφθηκαν το πώς θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους Αδελφούς, οι Βρετανοί, διαχρονικά αξεπέραστοι στον χειρισμό θρησκευτικών ομάδων και άλλων φατριών προς όφελός τους, αντί να τις εξολοθρεύσουν, διείσδυσαν μέσα σε αυτές και τις στήριξαν σε πολέμους εναντίον των εθνικιστών. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι, ακόμη και σήμερα, το διεθνές συντονιστικό κέντρο των Αδελφών Μουσουλμάνων εδρεύει στο Λονδίνο.

Η «Αραβική Άνοιξη», από το «ξέσπασμά» της τον Δεκέμβριο του 2010, αποτελεί ουσιαστικά μια αναβίωση της παλιάς στρατηγικής της «Αραβικής Εξέγερσης» κατά των Οθωμανών (1916-1918), που στηρίχθηκε από τους Βρετανούς και τους Γάλλους. Μόνο που αυτή τη φορά, ο στόχος δεν ήταν να μπει μια δήθεν ανεξάρτητη μαριονέτα στη θέση της παλιάς οθωμανικής διακυβέρνησης, αλλά να αντικατασταθούν οι ξεπερασμένοι και φθαρμένοι σύμμαχοί τους με νέα πρόσωπα, που θα έπαιζαν τον ρόλο της μαριονέτας των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης.
Η στρατηγικής σημασίας «απόσυρση» του Κατάρ

Από τότε που έγινε η αλλαγή φρουράς στο Κατάρ, το χρήμα σταμάτησε να ρέει ελεύθερα προς την πλευρά των Αδελφών, στη Συρία, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, τη Λιβύη και αλλού. Το εμιράτο αναγκαστικά επικεντρώνεται στις εσωτερικές φιλοδοξίες του και σχεδιάζει να δαπανήσει 200 δις δολάρια στην προετοιμασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο σε πέντε χρόνια.

Αυτή η ξαφνική εξαφάνιση του Εμιράτου από τη διεθνή σκηνή έχει αφήσει το πεδίο ανοιχτό στους Σαουδάραβες και τους υπόλοιπους των Εμιράτων, οι οποίοι έσπευσαν να υποστηρίξουν το νέο αιγυπτιακό καθεστώς.

Από την άλλη πλευρά, η αντιπαλότητα μεταξύ του Κατάρ και της Σαουδικής Αραβίας είχε ως αποτέλεσμα να υποστηρίξει το Ιράν τον Mohammed Morsi στην Αίγυπτο, ενώ την ίδια στιγμή υποστηρίζει και τον Bashar al-Assad στη Συρία. Έτσι, η Τεχεράνη βρέθηκε ξαφνικά να έχει περισσότερη εγγύτητα με την αποστολή της Μουσουλμανικής Αδελφότητας στην Αίγυπτο για «εξισλαμισμό της κοινωνίας» παρά με εκείνη των Νασερικών, για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης από την αποικιακή κατοχή.

Τελικά, αυτό που είδαμε να προκύπτει από την απόσυρση του Κατάρ από την σκηνή ήταν η εξισορρόπηση των δυνάμεων της αγγλοαμερικανικής επιρροής. Αμέσως μετά ακούσαμε ότι, οι επιτροπές ελέγχου των μυστικών υπηρεσιών του Κογκρέσου των Ηνωμένων Πολιτειών και της βρετανικής Βουλής των Κοινοτήτων αντιτάχθηκαν ξαφνικά στην αποστολή όπλων στους «επαναστάτες» στη Συρία.

Το μόνο ασφαλές συμπέρασμα, στο οποίο μπορεί να οδηγηθεί κανείς, είναι το εξής:

Η πτώση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας δεν αποτελεί αποτυχία αποκλειστικά της Αδελφότητας, αλλά και μια αποτυχία όσων, από το Λονδίνο και την Ουάσινγκτον, πίστεψαν ότι θα ήταν ικανοί να «αναδιαμορφώσουν» τη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή και, αφού κάτι τέτοιο δεν ήταν δυνατό, προτιμούν να επιτρέπουν να βασιλεύει το χάος στην περιοχή, παρά να χάσουν τον έλεγχό της.

 

Η αναδημοσίευση ενυπόγραφων άρθρων και μεταφράσεων του ιστολογίου επιτρέπεται μόνο με έγγραφη ενεργή αναφορά στο ιστολόγιο, ως ένδειξη σεβασμού προς τον γράφοντα, αλλά και ως αναγνώριση, έστω και δια της αντιγραφής, πως γινόμαστε καλύτεροι ...

Πηγή : kostasxan.blogspot.gr