Η αποποινικοποίηση του φραπέ

Υπήρξαν εποχές – όχι πολύ μακρινές από τη δική μας – που το να είσαι άνεργος ήταν -κάτι σαν- έγκλημα. Με τον δείκτη ανεργίας καθηλωμένο στο 10%, τα δάνεια κάθε είδους να πηγαινοέρχονται, την οικογένεια να καμαρώνει το τρίτο της αυτοκίνητο, η κοινωνία μας δεν έδειχνε κανένα έλεος σ’ αυτόν που για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν έμπαινε με τα χίλια στην αγορά εργασίας. Ήσουν άριστος μαθητής, έχεις πτυχίο, άλλοι με τις μισές σου δυνατότητες, τι θέλεις πια, ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ;

Ένιωθα παράνομος. Τι να ψελλίσω; Ότι ψάχνω κάτι διαφορετικό; Ότι βλέπω τον γκρεμό; Ότι έχω δημιουργικές ανησυχίες που καταπιέζονται από «τα κομπιούτερ και τους αριθμούς»; Τα κρατούσα μέσα μου και αισθανόμουν απελπιστικά μόνος ανάμεσα σε ευημερείς πολίτες που έμοιαζαν να ξέρουν το πώς και το γιατί. Κυρίως το πώς.

Τα ίδια και με τον καφέ μου. Δύσκολα έπινες το φραπεδάκι σου με κάνα φίλο στην πλατεία, ειδικά τα «αμαρτωλά» μεσημέρια. Η γενιά του φραπέ. Κλείδωσε. Κατοχυρώθηκε. Τέλος. Μια γενιά τεμπέληδων. Όλους εμάς, τους φοιτητές που δε λέγαμε να κόψουμε τα μαλλιά και να βάλουμε γραβάτα, μας σκάναραν κοφτερές ματιές, βλέμματα ειρωνείας και απαξίωσης. Εγώ έβλεπα και ζήλια, αλλά μάλλον ήταν ιδέα μου. Παράνομος. Κι εγώ και ο καφές μου.

Τράβηξε πολλά κι αυτός. Πολλοί τον απαρνήθηκαν. Οι πιο εναλλακτικοί το έριξαν στον ελληνικό-τούρκικο. Οι μοντέρνοι βρήκαν τον θεό τους στο φρέντο, οι γιάπηδες γαλλικό, εσπρέσο, καπουτσίνο και τα συναφή. Άσε τους περίεργους συνδυασμούς που ποτέ μου δεν κατάλαβα, δεν μπορούσα καν να προφέρω. Φρεντοτσίνο, καπουφρέντο κτλ. Καφέδες είναι αυτοί ή δείκτες κοινωνικού status και ευημερίας; Τώρα που το σκέφτομαι, όλα στην -προ κρίσεως- Ελλάδα ήταν ακριβώς αυτό. Πίνουμε φρέντο γιατί φραπέ πίνουν οι «άλλοι». Κάντε τις αναλογίες σας.

Τώρα, όμως; Τα πάντα αλλάξανε. Η κρίση έφερε νέα ήθη και έθιμα και ο άνεργος δεν είναι πια ο χείριστος, ο ακατονόμαστος. Οι ειρωνικές ματιές και τα κοφτά γελάκια αντικαταστάθηκαν από σκυθρωπές φάτσες που συμπάσχουν και από φιλικά χτυπήματα (συνήθως τρία) στον ώμο. Είναι αλήθεια, αδέρφια μου; Δε με κατηγορείτε, πια; Με καταλαβαίνετε; Ανάσανα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αντικαταστήσω το «δε βρίσκω κάτι που να μου αρέσει» με το «δε βρίσκω»· σκέτο. Το «παραιτήθηκα γιατί…» με το «με απέλυσαν»· κι αυτό σκέτο. Είναι και θέμα σύνταξης. Το πρώτο δηλώνει ενέργεια, πρωτοβουλία, ενώ το δεύτερο παθητικότητα, δείχνει ξεκάθαρα ποιος είναι το θύμα. Με απέλυσαν. Αυτοί οι κακοί, εμένα τον αμνό.

Ανήκω κι εγώ, για πρώτη φορά στη ζωή μου, σ’ ένα μεγάλο ποσοστό. Αυτό της ανεργίας. Τους έχω όλους δίπλα μου. Όχι στους δρόμους· αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Αλλά, πλέον, γι’ αυτούς είμαι ένα πληγωμένο αετόπουλο. Εγώ, που πριν από λίγα χρόνια ήμουν ο τεμπέλης, ο αχάριστος. Σας ορκίζομαι: εγώ είμαι, ο ίδιος.

Και ο φραπές μου δικαιώθηκε. Δεν έχουν χρήματα πια οι φιγουρατζήδες για ακριβούς και δύσκολα προφερόμενους καφέδες. Το γύρισαν στο φραπέ για να δηλώσουν ίσως ότι είναι λαϊκά παιδιά, του μεροκάματου. Όλοι πλέον κυκλοφορούν με το πλαστικό ποτηράκι με τον αφρό. Αφρός και τα μικροαστικά επίχρυσα όνειρά τους που χάθηκαν στη δίνη της κρίσης.

Ελεύθεροι πια, εγώ και ο φραπές μου, περιδιαβαίνουμε τα στενά της πόλης. Δίχως ίχνος ενοχής, αράζουμε σε παγκάκια και χανόμαστε με τις ώρες παρέα μ’ ένα βιβλίο. Δε ντρεπόμαστε, πια. Αν καταφέρουμε να σβήσουμε και το χαμόγελό μας, θα περνάμε τελείως απαρατήρητοι. Αμήν.

 

 του Ν.Γκ.

Πηγή : troktiko.eu