Όταν έκλαψε ο Παπακωνσταντίνου. Του Κώστα Βαξεβάνη

Η πολιτική γίνεται πιο ενδιαφέρουσα όταν κλαίει ένας πρώην υπουργός. Όχι γιατί κλαίει, αλλά γιατί φτάνει σε ένα σημείο να πει αλήθειες που μέχρι τότε δεν συνήθιζε.

Έκλαψε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Και δεν ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που χαίρονται βλέποντας τους άλλους να κλαίνε. Ούτε τον λυπήθηκα. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έχει ευθύνη όχι μόνο για την λίστα Λαγκάρντ, αλλά για όσα περνά η Ελλάδα. Από πρόθεση ή από άγνοια, με σχέδιο ή παρασυρμένος από αυτούς που του έδειχναν το δρόμο της δικής μας καταστροφής παρέχοντας ταυτόχρονα εγγυήσεις για το πολιτικό του μέλλον, είναι από αυτούς που έχουν ευθύνη.

Έσυρε την Ελλάδα στον άγονο δρόμο της λιτότητας, έβαλε πλάτη στους κερδοσκόπους, νομοθέτησε για το σύστημα της διαφθοράς, παρείχε νομιμοποίηση σε επιχειρηματίες που ήταν παράνομοι. Μέσα σε όλα αυτά, (και το ερώτημα είναι αν για όλα αυτά), είχε πρώτο τραπέζι πίστα στο μιντιακό σύστημα που τον εμφάνιζε ως αποφασιστικό τσάρο της Οικονομίας, όταν για τους αντιπάλους του στις Οικονομικές αναλύσεις ,δεν ήταν παρά ένας κολεγιόπαις που δεν ήξερε τι του γίνεται.

Ο Παπακωνσταντίνου βούρκωσε στο βήμα της Βουλής, προφανώς αντιλαμβανόμενος τι συμβαίνει, αλλά δεν απάντησε γιατί έκρυψε τη λίστα Λαγκάρντ. Γιατί καταχώνιασε ένα Δημόσιο έγγραφο που πήρε επίσημα, δημιουργώντας ένα ολόκληρο σενάριο ανεπίσημης παράδοσης.

Ωστόσο ο πρώην Υπουργός, έκανε αυτό που κάνουν οι μικροί μαθητές που πιάνονται στα πράσα. Αναφώνησε το γνωστό και παιδικό «γιατί να τιμωρηθώ μόνο εγώ».

Απαίτησε λοιπόν δικαίως την τιμωρία του Βενιζέλου, ο οποίος όχι μόνο έκανε όσα ο ίδιος, αλλά τώρα βρίσκεται και στη θέση του κατηγόρου του. Ο Παπακωνσταντίνου είπε αλήθειες μιλώντας για τον Βενιζέλο και είχε πραγματικά ενδιαφέρον η ομιλία του στη Βουλή με όλα αυτά τα “γιατί” που έθεσε για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Αλλά δεν είπε την αλήθεια που καταλαβαίνουν όλοι. Πως όλοι μαζί, με πανθομολογημένη απόφαση ή με σιωπηλή αποδοχή, προστάτευαν το σύστημα που είναι το σύστημά τους. Της διαπλοκής και της διαφθοράς. Πως ακόμα και αν δεν συναντήθηκαν σε ένα τραπέζι για να συμφωνήσουν, ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε για να φτιάξουν το σενάριο προστασίας των δικών τους ανθρώπων, υπακούοντας στο ένστικτο της πολιτικής τους επιβίωσης και όχι της ηθικής ανάγκης ή της πολιτικής εντιμότητας.

Το ένα χέρι, αυτό του Παπακωνσταντίνου, ένιβε το άλλο, του Βενιζέλου και τα δυο το αποκρουστικό πρόσωπο της διαφθοράς και των μιντιαρχών. Ο Παπακωνσταντίνου είχε την ατυχία να είναι άπειρος, ματαιόδοξος και υπερφίαλος πατώντας στην εικόνα που του διαμόρφωναν οι μιντιάρχες και την οποία μπορούσαν να αναιρέσουν ανά πάσα στιγμή. Αυτό και έκαναν, προς όφελος του αγαπημένου τους παιδιού, του οποίου είχε μεγαλύτερη σημασία η διάσωση και η σχέση. Του Βενιζέλου.

Όλα αυτά που συμβαίνουν, δεν θα είχαν συμβεί αν το HOT DOC, δεν δημοσίευε τη λίστα Λαγκάρντ, με την επιμονή μάλιστα πως πρόκειται για επίσημα έγγραφα που παρέδωσαν οι γαλλικές αρχές στις ελληνικές. Η λίστα θα ήταν ένα ανεπίσημο έγγραφο με «τίποτα σοβαρό μόνο μερικούς Εβραίους» κατά τον Βενιζέλο, ο Παπακωσταντίνου ένας σωτήρας με αυταπάρνηση και ο Βενιζέλος ένα αθώο περιστέρι που κάποιοι από εμμονή χτυπάνε. Η δημοσιοποίηση της λίστας, έδειξε το βαθμό της υποκρισίας τους, αποκάλυψε το μέγεθος του σκανδάλου και της διαπλοκής, ο Παπακωσταντίνου είναι ακόμη και για το ΠΑΣΟΚ υπόδικος και από την εικόνα της αθώας περιστεράς, το μόνο πιστοποιημένο είναι οι κουτσουλιές .

Η λίστα Λαγκάρντ, η προκλητική συγκάλυψη από την επιτροπή, η προσπάθεια να καλυφθεί ένας βασικός πρωταγωνιστής αυτής της συγκάλυψης ο Βενιζέλος, για να μην πέσει η κυβέρνηση, δεν είναι απλά δεδομένα και περιστατικά. Είναι καταστάσεις που διαμορφώνουν την κρίση του κόσμου και τον βάζουν απέναντι στην αλήθεια. Πιστεύω πως η υπόθεση λίστα Λαγκάρντ με ό,τι εξελίξεις θα υπάρξουν στο μέλλον, θα είναι καθοριστικής σημασίας για το πώς θα διαμορφωθούν τα πράγματα στο μέλλον.

Πηγή :  http://www.ramnousia.com/