Τα μαγκάλια της οργής

Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Ολη η Ελλάδα ένα μαγκάλι, ένα μέσο πρωτόγονο, δηλαδή, για την κάλυψη μιας από τις ζωτικότερες ανάγκες του ανθρώπου. Αυτής των στοιχειωδών όρων ενός ανεκτού επιπέδου ζωής.

Που όμως και αυτές καταφέρνουν και εμποτίζονται από το μονοξείδιο του φανατισμού και την αιθαλομίχλη του εντυπωσιασμού και της προκατασκευασμένης άποψης. Καμωνόμαστε ότι διαθέτουμε όλα τα εργαλεία για να εξηγήσουμε τον κόσμο και την κρίση, και στο μόνο που καταλήγουμε με ταχύτητα είναι να πολωθούμε για ακόμα μία φορά, χωρίς καν να προλάβουμε να ωφεληθούμε από την ελάχιστη ωριμότητα μιας πραγματικής θλίψης για το θάνατο των παιδιών.

Χωρίς καν να πηγαίνει το μυαλό μας στο αν τα επιχειρήματά μας μιλούν στις οικογένειες και τους φίλους των παιδιών που χάθηκαν στη Λάρισα. Αλλοι με λυμένα τα πολιτικά ζωνάρια για καβγά και σύγκρουση κι άλλοι με εύκαιρες τις ανόητες εξηγήσεις, τύπου CSI, για το μαγκάλι και τι κάνει το μονοξείδιο σε κλειστό χώρο. Μόνο η χθεσινή συγκέντρωση στη Λάρισα με αναμμένα κεριά εις μνήμην των δύο φοιτητών είναι ικανή να ανοίξει μια κάποια συζήτηση. Και όχι οι φαστ φουντ τηλε-αναλύσεις, που όσο πιο γρήγορα καταλήγουν σε φωνές τόσο το καλύτερο για τη συνολικότερη αιθαλομίχλη που τείνει να τυλίξει τις σκέψεις μας. Αν δεν το έχει κάνει ήδη, δηλαδή.

Με όποια σειρά τις βάλει κάποιος, είναι λίγες οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν πλέον τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Και είναι γνωστό ότι, όταν η ίδια η πραγματικότητα φτωχαίνει τη γλώσσα που την περιγράφει, τα πράγματα είναι πολύ πιο δύσκολα από όσο φαίνονται με την πρώτη ματιά. Εκτός από τις ίδιες τις ζωές των ανθρώπων, εξαθλιώνεται ακόμα και η ίδια η προσωπική δημοκρατία του καθενός μας, η ικανότητά μας να εξηγήσουμε. Να βάλουμε τα πράγματα κάτω, που λέμε. Γιατί, αλλιώς, είναι μεγάλος ο κίνδυνος να φτάσουμε ν' ακούμε το μάγο της φυλής και να χορεύουμε μανιασμένα γύρω ακόμα και από πτώματα, όπως έγινε στην περίπτωση των παιδιών στη Λάρισα. Να αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο νομιμοποίησης ακόμα και της κυνικής χλεύης, αυτής της άθλιας γηπεδικής έμπνευσης θεωρίας τύπου «δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν».

Αν θελήσουμε πραγματικά να μετρήσουμε τους νεκρούς αυτής της κρίσης, ας δούμε και όσους άνοιξαν παραθυρόφυλλα και πήδηξαν στο κενό ή πάτησαν γκάζι κι έφυγαν σε γκρεμούς ή τύλιξαν βρόχους και κρεμάστηκαν, μην έχοντας το κουράγιο ούτε καν ν' ανοίξουν τους φακέλους των εφοριών ή των τραπεζών που γέμιζαν τα γραμματοκιβώτιά τους. Στο σημερινό περιβάλλον είναι ασαφές το πού μπορεί να οδηγήσει η ψυχραιμία. Είναι όμως περισσότερο ασαφές το πού μπορεί να οδηγήσει η έλλειψή της. Αλλιώς, τα μαγκάλια θα σιγοκαίνε σε κάθε σπιτικό. Είτε έχουν είτε όχι λεφτά για πετρέλαιο...



Πηγή :  www.enet.gr/