Διπλωματική κινητικότητα για τη Μέση Ανατολή

Ένα νέο περιβάλλον 

 

  Δέκα χρόνια μετά την στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ, ένα νέο περιβάλλον φαίνεται να διαμορφώνεται στη Μέση Ανατολή. Μην βιαστείτε να κατατάξετε  τον συγγραφέα  στους συνομωσιολόγους,   πριν λάβετε υπ’ όψη μερικά γεγονότα, όπως:

# Η κάθοδος του ρωσικού στόλου στη Μεσόγειο
# Ο περιορισμένος πλέον τρόπος δαιμονοποίησης του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος
# Ο τρόπος αντιμετώπισης της συριακής κρίσης (όχι με λιβυκού τύπου επέμβαση)
   

Πολλά εξυφαίνονται μετά τα ταξίδια Αμερικανών αξιωματούχων στο Ισραήλ. Του νέου υπουργού Εξωτειρκών Κέρι, που προηγήθηκε και του προέδρου Ομπάμα, που ακολουθεί. Θα πραγματοποιηθεί μάλιστα, αμέσως μετά τη συνάντηση του μεσανατολικού «κουαρτέτου»  στις 18 και 19 Μαρτίου, μετά από μακρά παύση, που θα πραγματοποιηθεί στη Νέα Υόρκη. Η συνάντηση αυτή, (Ρωσία, ΗΠΑ, ΟΗΕ, και ΕΕ) όπως και οι προηγούμενες, έχουν στόχο τη διευθέτηση του αραβο-ισραηλινού προβλήματος.
 

  Δεδομένης της -ως τώρα- αναποτελεσματικής εργασίας του «κουαρτέτου», το οποίο είχε δεσμευτεί ότι η ειρηνευτική συμφωνία θα είχε υπογραφεί στα τέλη του 2012 και το παλαιστινιακό κράτος θα κάνει την εμφάνισή του στο χάρτη μέσα στο 2013, το συγκεκριμένο πρόγραμμα που θα κομίσει ο πρόεδρος Ομπάμα στο ταξίδι του στο Ισραήλ, δείχνει ότι μπορεί να προσφέρει περισσότερα κέρδη.
  

Όσο για τη συριακή κρίση, ένα νέο περιβάλλον φαίνεται να έχει δημιουργηθεί, μετά την προχτεσινή δήλωση του Ρώσου υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ σε συνέντευξή του στο BBC : «Η Ρωσία είναι έτοιμη να συζητήσει την αποστρατιωτικοποίηση της σύγκρουσης στη Συρία, εφόσον δοθούν "εξηγήσεις" για τα όπλα που στέλνονται στη συριακή αντιπολίτευση, δήλωσε  την Πέμπτη ο .
  "Επιδιώκουμε κάποιες εξηγήσεις: Πώς ακριβώς, μέσα από ποιες διαδρομές κατευθύνονται  τα όπλα προς την αντιπολίτευση. 

Αν μας παρασχεθεί αυτή η απάντηση... τότε, θα μπορούσαμε να εξετάσουμε τα βήματα για την αποστρατιωτικοποίηση.  Αλλά μέχρι τώρα, δεν υπήρξε κάτι παρόμοιο", δήλωσε ο κ. Λαβρόβ. (στυξ)

 

Πρόσω ολοταχώς για ρώσο-αμερικανική συμφωνία
Sykes-Picot (*) στη Μέση Ανατολή

 

 Σε άρθρο που δημοσιεύuηκε στις 26/01/13 στη Ρωσία, ο Τιερί Μεϊσάν (**) αποκαλύπτει το νέο σχέδιο μοιράσματος στη Μέση Ανατολή που επεξεργάζονται από κοινού, ο  Λευκός Οίκος και το Κρεμλίνο. Το ενδιαφέρον του άρθρου είναι ότι επιτρέπει να κατανοήσουμε τις διφορούμενες θέσεις της Ουάσινγκτον, η οποία πιέζει τους συμμάχους της –Τουρκία και Ισραήλ- σε αδιέξοδο, έτσι ώστε να μπορέσει να επιβάλει προσεχώς μια νέα τάξη πραγμάτων από την οποία οι δύιο αυτές χώρες, θα έχουν αποκλεισθεί.

 
 

  

  

του Τιερί Μεϊσάν

 

 Το 1916, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μοίραζαν τη Μέση Ανατολή (συμφωνίες Sykes-Picot). Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία συζητούν για ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης σε σφαίρες επιρροής που θα τους επιτρέψει να περιορίσουν, προς όφελος τους, την γαλλο-βρετανική επιρροής στην περιοχή.

Το 1916, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μοίραζαν τη Μέση Ανατολή (συμφωνίες Sykes-Picot). Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία συζητούν για ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης σε σφαίρες επιρροής που θα τους επιτρέψει να εκδιώξουν προς όφελος τους τα κέρδη της γαλλο-βρετανικής επιρροής.

  Τα δεδομένα είναι απλά. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρόκειται να γίνουν ενεργειακά ανεξάρτητες χάρη στην ταχεία εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και του πετρελαίου από τα σχιστολιθικά αμμώδη πετρώματα που διαθέτει.
   

Συνεπώς το δόγμα Κάρτερ (1980), ότι η εξασφάλιση της πρόσβασης στο πετρέλαιο του Κόλπου αποτελεί εθνική επιτακτική ανάγκη για την ασφάλεια, είναι νεκρό. Όπως και η συμφωνία του Quincy (1945), σύμφωνα με την οποία η Ουάσιγκτον δεσμευόταν για την προστασία της δυναστείας Σαούντ, αν η τελευταία εγγυούταν την πρόσβασή στο πετρέλαιο της Αραβικής Χερσονήσου.
   Ήρθε ο καιρός για μαζική απόσυρση των ΗΠΑ που θα επιτρέπει την μεταφορά των στρατιωτών της (GI’s) στην Άπω Ανατολή για την συγκράτηση της κινεζικής επιρροής.
   Απο την άλλη, πρέπει να γίνουν τα πάντα, για να αποφευχθεί μια σινο-ρωσική στρατιωτική συμμαχία. Πρέπει ως εκ τούτου να γίνουν κάποιες προσφορές στη Ρωσία, για να αποφευχθεί μια προσέγγισή της στην Άπω Ανατολή.
   

Τέλος, η Ουάσιγκτον πνίγεται στις υπερβολικά στενές σχέσεις της με το Ισραήλ. Αυτές οι σχέσεις είναι εξαιρετικά δαπανηρές, διεθνώς αδικαιολόγητες και στρέφουν το σύνολο των μουσουλμανικών πληθυσμών ενάντια στις ΗΠΑ
   Περαιτέρω, πρέπει να επιβληθούν κυρώσεις εναντίον του Τελ Αβίβ, το οποίο παρενέβη με τόσο απίστευτο τρόπο στην αμερικανική προεδρική προεκλογική εκστρατεία, ποντάροντας εναντίον του υποψήφιου που νίκησε στις εκλογές.

Αυτά τα τρία στοιχεία οδήγησαν τον Μπαράκ Ομπάμα και τους συμβούλους του να προτείνουν ένα σύμφωνο στον Βλαντίμιρ Πούτιν: η Ουάσιγκτον, η οποία αναγνωρίζει έμμεσα ότι απέτυχε στη Συρία, είναι έτοιμη να αφήσει τη Ρωσία να εγκατασταθεί στη Μέση Ανατολή, χωρίς αντάλλαγμα, και να μοιράσει μαζί της τον έλεγχο της περιοχής.
   Με αυτό το πνεύμα, ο Κόφι Ανάν σύνταξε το Ανακοινωθέν της Γενεύης της 30ης Ιουνίου 2012.
   Εκείνη την εποχή, ήταν μόνο για να βρεθεί μια λύση για το θέμα της Συρίας.
    Αλλά αυτή η συμφωνία υπονομεύτηκε αμέσως από εσωτερικούς παράγοντες της διοίκησης Ομπάμα. Άφησαν να διαρρεύσουν προς το ευρωπαϊκό τύπο διάφορα στοιχεία του μυστικού πολέμου στη Συρία, συμπεριλαμβανομένης της ύπαρξης μιας Προεδρικής Εκτελεστικής Εντολής (Presidential Executive Order) που έδινε εντολή στη CIA να αναπτύξει τους άνδρες και μισθοφόρους της στο έδαφος της Συρίας.
  

 Παγιδευμένος, ο Κόφι Ανάν παραιτήθηκε από τη θέση του ως μεσολαβητή.
   Ο Λευκός Οίκος εφάρμοσε ένα χαμηλό προφίλ, έτσι ώστε να μην εκτεθούν οι εσωτερικές διαιρέσεις του στη μέση της εκστρατείας για την επανεκλογή του Μπαράκ Ομπάμα. Στα παρασκήνια, τρεις ομάδες είναι αντίθετες με το Ανακοινωθέν της Γενεύης:
• Οι παράγοντες που εμπλέκονταν στο μυστικό πόλεμο
• Οι στρατιωτικές μονάδες για την αντιμετώπιση της Ρωσίας
• Οι ρελέδες (ηλεκτρονόμοι) του Ισραήλ.
   

Τη μεθαύριο της εκλογής του, ο Μπαράκ Ομπάμα ξεκίνησε τη μεγάλη εκκαθάριση.
  Το πρώτο θύμα ήταν ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, σχεδιαστής του μυστικού πολέμου στη Συρία. Παγιδευμένος σε σεξουαλικό σκάνδαλο που στήθηκε από μια υπάλληλο της Στρατιωτικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, ο διευθυντής της CIA αναγκάστηκε να παραιτηθεί.
 Στη συνέχεια, μια ντουζίνα ανώτερων αξιωματικών τέθηκαν στο μικροσκόπιο  έρευνας για διαφθορά.
   Ανάμεσα τους, ο Ανώτατος Διοικητής του ΝΑΤΟ (ναύαρχος James G. Stavridis) και ο ήδη διορισμένος διάδοχός του (στρατηγός John R. Allen), καθώς και ο διοικητής της Υπηρεσίας Πυραυλικής Άμυνας -ήτοι της «Πυραυλικής Ασπίδας»- (στρατηγός Patrick J. O’Reilly).
  Τέλος, η Σούζαν Ράις και η Χίλαρι Κλίντον έγιναν αντικείμενο έντονων επιθέσεων επειδή απέκρυψαν από το Κογκρέσο τα απόρρητα  στοιχεία για το θάνατο του Πρέσβη Chris Stevens στη Βεγγάζη, που δολοφονήθηκε από ισλαμιστική ομάδα - πιθανότατα υπό την αιγίδα της Μοσάντ.

Το πρόβλημα «Συρία»

  Έχοντας εξουδετερώσει ή παραλύσει αυτές τις εσωτερικές αντιστάσεις, ο Μπαράκ Ομπάμα ανακοίνωσε την ανανέωση σε βάθος της ομάδας του.
Κατ ’αρχάς, τον Τζον Κέρι στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
   Ο άνθρωπος είναι δεδηλωμένος υποστηρικτής της συνεργασίας με τη Μόσχα σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος. Είναι επίσης προσωπικός φίλος του Μπασάρ αλ-Άσαντ.
  Μετά, είναι και ο Chuck Hagel στο Υπουργείο Άμυνας. Πρόκειται για έναν από τους πυλώνες του ΝΑΤΟ, αλλά ρεαλιστής. Κατήγγειλε πάντα τη μεγαλομανία των νεοσυντηρητικών και το όνειρό τους για παγκόσμιο ιμπεριαλισμό. Είναι νοσταλγός του Ψυχρού Πολέμου, αυτή η ευλογημένη εποχή όταν η Ουάσιγκτον και η Μόσχα μοιράζονταν τον κόσμο με ελάχιστα έξοδα. Μαζί με τον φίλο του τον Κέρι, ο Χάγκελ είχε οργανώσει το 2008 μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης για την επιστροφή από το Ισραήλ των Υψωμάτων του Γκολάν στη Συρία. Τέλος, τον John Brennan στη CIA.
   

Αυτός ο εν ψυχρώ δολοφόνος είναι πεπεισμένος ότι η πρώτη αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ότι δημιούργησαν και ανάπτυξαν το διεθνές τζιχάντ. _ Η εμμονή του είναι να εξαλείψει τον σαλαφισμό και τη Σαουδική Αραβία, γεγονότα που θα βοηθούσαν τη Ρωσία στο Βόρειο Καύκασο.
   Παράλληλα, ο Λευκός Οίκος συνέχισε τις διαπραγματεύσεις του με το Κρεμλίνο.
   Αυτό που έπρεπε να ήταν μια απλή λύση για τη Συρία έγινε ένα πολύ μεγαλύτερο σχέδιο αναδιοργάνωσης και κατανομής της Μέσης Ανατολής.
Υπενθυμίζουμε ότι το 1916, μετά από οκτώ μήνες διαπραγματεύσεων, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μοιράστηκαν μυστικά τη Μέση Ανατολή (Συμφωνίες Sykes-Picot).
   Το περιεχόμενο των συμφωνιών αυτών είχε αποκαλυφθεί στον κόσμο από τους Μπολσεβίκους, μόλις ανέλαβαν την εξουσία. Συνέχισε για σχεδόν έναν αιώνα.
   Αυτό ήταν το προηγούμενο σχέδιο των ΗΠΑ για την αναδιαμόρφωση του πολιτικού χάρτη της περιοχής
   

Τώρα η κυβέρνηση Ομπάμα εξετάζει το ενδεχόμενο αναδιαμόρφωσης της Μέσης Ανατολής για τον εικοστό πρώτο αιώνα, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και της Ρωσίας.
    Στις Ηνωμένες Πολιτείες, παρόλο που ο Ομπάμα διαδέχτηκε τον εαυτό του, ασχολείται κατά την τρέχουσα περίοδο (σ.σ. Ιανουάριος 2013) μόνο με τις τρέχουσες υποθέσεις. Τα πλήρη καθήκοντά του θα τα αναλάβει μετά την ορκωμοσία του στις 21 Ιανουαρίου. Μέσα στις επόμενες μέρες, η Γερουσία θα ακούσει τη Χίλαρι Κλίντον για το μυστήριο της δολοφονίας του πρέσβη στη Λιβύη (23 Ιανουαρίου), μετά θα ακούσει τον Τζον Κέρι για να επιβεβαιωθεί ο διορισμός του (24 Ιανουαρίου). Αμέσως μετά, τα 5 μόνιμα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας θα συναντηθούν στη Νέα Υόρκη για να συζητήσουν τις προτάσεις Λαβρόφ -Μπερνς για τη Συρία.

Σ' αυτές περιλαμβάνονται η καταδίκη κάθε εξωτερικής επέμβασης, και η ανάπτυξη ειρηνευτικής δύναμης των Ηνωμένων Εθνών, έκκληση προς τους διάφορους πρωταγωνιστές να σχηματίσουν μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας και να προγραμματίσουν εκλογές. Η Γαλλία αναμένεται να αντιταχθεί, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει το βέτο της εναντίον του αμερικανικού επικυριάρχου της.
 Το πρωτότυπο του σχεδίου αποτελεί η πρόταση για τη δύναμη του ΟΗΕ που θα χρησιμοποιήσει στρατιώτες κυρίως από την Οργάνωση της Συνθήκης Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ).
  

Ο Πρόεδρος Μπασάρ Αλ-Άσαντ θα παραμείνει στην εξουσία. Θα πρέπει όμως γρήγορα να διαπραγματευθεί έναν εθνικό χάρτη με τους ηγέτες της μη-ένοπλης αντιπολίτευσης επιλεγμένους με την έγκριση της Μόσχας και της Ουάσιγκτον, και ο ίδιος θα πρέπει να οργανώσει δημοψήφισμα για την επικύρωση αυτού του Χάρτη υπό τον έλεγχο παρατηρητών.
 Αυτό το εντυπωσιακο εφέ ετοιμαζόταν από πολύ καιρό από τους Στρατηγούς Χασάν Τουρεκμάνι (δολοφονήθηκε στις 18 Ιουλίου 2012) και Νικολάι Bordyuzha.
 

   Κοινή έκθεση των υπουργών Εξωτερικών του ΟΣΣΑ υπεγράφη στις 28 Σεπτεμβρίου 2012 και μετά υπεγράφη ένα πρωτόκολλο μεταξύ του Τμήματος των Ηνωμένων Εθνών για τη διατήρηση της ειρήνης και του ΟΣΣΑ. Αυτό απολαμβάνει τώρα τις ίδιες εξουσίες με το ΝΑΤΟ. Κοινές ασκήσεις προσομοίωσης των Ηνωμένων Εθνών / ΟΣΣΑ πραγματοποιήθηκαν στο Καζακστάν με τίτλο «Απαραβίαστη Αδελφότητα» (8 έως 17 Οκτωβρίου 2012). Τέλος, συζητήθηκε ένα σχέδιο ανάπτυξης των «Γαλάζιων Γούνινων Σκούφων» στη Στρατιωτική Επιτροπή του ΟΗΕ (8 Δεκεμβρίου 2012).

 

Συρία-Παλαιστινιακό

  Μόλις σταθεροποιηθεί η Συρία, θα πραγματοποιηθεί στη Μόσχα διεθνές συνέδριο για μια συνολική ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και των γειτόνων του.
  Οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν ότι δεν είναι δυνατόν να διαπραγματευτούν ξεχωριστή ειρήνη μεταξύ του Ισραήλ και της Συρίας, καθώς οι Σύροι απαιτούν πρώτα μια λύση για την Παλαιστίνη στο όνομα του παναραβισμού.
  

Δεν είναι όμως δυνατόν να διαπραγματευθεί μια ειρήνη με τους Παλαιστινίους, επειδή οι ίδιοι είναι εξαιρετικά διχασμένοι, εκτός εάν η Συρία εξουσιοδοτηθεί να τους αναγκάσει να συμμορφωθούν με μια πλειοψηφική συμφωνία.
  Συνεπώς, κάθε διαπραγμάτευση πρέπει να είναι βασίζεται στο μοντέλο της Διάσκεψης της Μαδρίτης (1991).
 

 Σε αυτή την περίπτωση, το Ισραήλ θα αποσυρόταν -όσο γίνεται πιο κοντά- στα σύνορα του 1967.
 Τα παλαιστινιακά εδάφη και η Ιορδανία θα ενωθούν για να σχηματιστεί το τελικό παλαιστινιακό κράτος. Η κυβέρνησή του θα ανατεθεί στους Αδελφούς Μουσουλμάνους, γεγονός που έκανε τη συμφωνία πιο αποδεκτή από τις σημερινές αραβικές κυβερνήσεις.
  

Κατόπιν, τα υψώματα του Γκολάν θα επιστραφούν στη Συρία με αντάλλαγμα την εγκατάλειψη της Θάλασσας της Γαλιλαίας, σύμφωνα με τα όσα προβλέπονταν μία φορά και έναν καιρό από τις διαπραγματεύσεις του Shepherdstown (1999).
   Η Συρία θα γινόταν η εγγυήτρια για το σεβασμό των συνθηκών από το ιορδανο-παλαιστινιακό μέρος.

 

Με βάση το ντόμινο, επόμενο βήμα το κουρδικό  
  

Το Ιράκ θα διαλυθεί για να γεννηθεί το ανεξάρτητο Κουρδιστάν και η Τουρκία θα γινόταν ένα ομοσπονδιακό κράτος, παρέχοντας αυτονομία στην κουρδική περιοχή της.
  Έτσι οι ΗΠΑ θα ήθελαν να επεκτείνουν την αναδιαμόρφωση μέχρι ακόμη και την θυσία της Σαουδικής Αραβίας που θα τους ήταν πλέον άχρηστη.
  

Η χώρα αυτή θα χωριζόταν σε τρία μέρη, ενώ ορισμένες επαρχίες θα ενώνονται είτε με την ιορδανοπαλαιστινιακή ομοσπονδία ή με το σιιτικό Ιράκ, σύμφωνα με ένα παλιό σχέδιο του Πενταγώνου («Taking Saudi out of Arabia, αφανίζοντας τους Σαούντ από την Αραβία», 10 Ιουλίου 2002).
 

Η επιλογή αυτή θα επέτρεπε στην Ουάσιγκτον να αφήσει ένα ευρύ πεδίο επιρροής στη Μόσχα, χωρίς να χρειάζεται να θυσιάσει κάποια από τη δική της επιρροή. Η ίδια συμπεριφορά είχε παρατηρηθεί στο ΔΝΤ όταν η Ουάσινγκτον συμφώνησε να αυξηθούν τα δικαιώματα ψήφου των BRICS.
  Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν παραχώρησαν τίποτα από τη δύναμή τους και ανάγκασαν τους Ευρωπαίους να εγκαταλείψουν ένα ποσοστό των ψήφων τους για να τις παραχωρήσουν στους BRICS.
 

Η εν λόγω πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία συνοδεύεται με μια οικονομο-ενεργειακή συμφωνία, καθώς το πραγματικό διακύβευμα του πολέμου κατά της Συρίας ήταν για τους περισσότερους πρωταγωνιστές να κατακτήσουν τα αποθέματα φυσικού αερίου της. Μεγάλα αποθέματα βρέθηκαν πράγματι στα νότια της Μεσογείου και στη Συρία. Με την τοποθέτηση των στρατευμάτων της στη χώρα, η Μόσχα θα εξασφάλιζε έναν ευρύτερο έλεγχο της αγοράς του φυσικού αερίου τα επόμενα χρόνια.
 Το δώρο της νέας κυβέρνησης Ομπάμα στον Βλαντιμίρ Πούτιν συνοδεύεται απο μερικούς κρυφούς υπολογισμούς.
 

Όχι μόνο να αποτραπεί μια προσέγγιση της Ρωσίας προς την Άπω Ανατολή, αλλά και να χρησιμοποιηθεί για την εξουδετέρωση του Ισραήλ.
 Αν ένα εκατομμύριο Ισραηλινοί έχουν τη διπλή υπηκοότητα ΗΠΑ-Ισραήλ, όμως και ένα άλλο εκατομμύριο είναι ρωσόφωνοι.
  Τα ρωσικά στρατεύματα που είναι εγκατεστημένα στη Συρία θα μπορούσαν να αποτρέψουν τις επιθέσεις των Ισραηλινών κατά των Αράβων και των Αράβων κατά του Ισραήλ.
   Ως εκ τούτου, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα ήταν υποχρεωμένες να ξοδεύουν τεράστια ποσά για την ασφάλεια του εβραϊκού αποικισμού.

Η νέα συμφωνία θα απαιτήσει από τις ΗΠΑ να αναγνωρίσουν επιτέλους το περιφερειακό ρόλο του Ιράν. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον θα επιθυμούσε να πάρει διαβεβαιώσεις, ότι η Τεχεράνη θα αποσυρθεί από τη Λατινική Αμερική, όπου ίδρυσε πολλούς συνδέσμους, μεταξύ άλλων με τη Βενεζουέλα.
 Αγνοούμε την ιρανική αντίδραση σε αυτά τα σχέδια, αλλά ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έσπευσε να γνωρίσει στον Μπαράκ Ομπάμα, ότι θα κάνει ό, τι μπορεί για να τον βοηθήσει για να πάρει αποστάσεις από το Τελ- Αβίβ.
 

Το παρόν σχέδιο έχει όμως και χαμένους. Κατ ’αρχάς την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, η επιρροή των οποίων εξασθενίζεται.
 Στη συνέχεια το Ισραήλ, που θα χάσει την επιρροή του στις Ηνωμένες Πολιτείες και θα γίνει αυτό που γεωγραφικά είναι, ένα μικρό κράτος.
  Το Ιράκ,  θα αποσυναρμολογηθεί. Και ίσως η Σαουδική Αραβία, η οποία αγωνίζεται τις τελευταίες εβδομάδες να τα βρει με τους μεν και με τους δε, για να αποφύγει την μοίρα που της επιφυλάσσεται.
 

Υπάρχουν και νικητές

  Πρώτα ο Μπασάρ αλ-Άσαντ, χθες εγκληματίας κατά της ανθρωπότητας σύμφωνα με τη Δύση, αύριο δοξασμένος ως νικητής των ισλαμιστών.
  Και φυσικά, ειδικά ο Βλαντίμιρ Πούτιν, ο οποίος, με την επιμονή του σε όλη τη διάρκεια της σύγκρουσης, κατάφερε να βγάλει τη Ρωσία από τη «συγκράτηση της, το containment», να ξαναεπιστρέψει στη Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή και να αναγνωριστεί η υπεροχή της στην αγορά του φυσικού αερίου.

-----

(*) Η συμφωνία Sykes-Picot επιτεύχθηκε μετά μυστική διαβούλευση -μεσούντος του Α’ Παγκοσμίου πολέμου- ανάμεσα στη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία με τη συγκατάθεση της Ρωσίας, για τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δημιουργήθηκαν κατόπιν τούτου, ελεγχόμενα και υπό την γαλλική ή βρετανική διακυβέρνηση, τα προτεκτοράτα της Συρίας, του Ιράκ του Λίβανου και της Παλαιστίνης. Η συμφωνία πήρε την ονομασία από τους πρωτεργάτες της διαπραγμάτευσης Sir Mark Sykes (βρετανός) και Georges Picot (γάλλος).
  

Ορισμένοι ιστορικοί  υποστηρίζουν ότι η συμφωνία καταπάτησε ορισμένες προηγούμενες διαβεβαιώσεις που είχαν δοθεί από τους βρετανούς στον χασεμίτη ηγέτη Husayn ibn Ali, σερίφη της Μέκκα, που σχεδίαζε να τεθεί επικεφαλής αραβικής εξέγερσης (Hejaz) εναντίον των οθωμανών, και τις υποσχέσεις ότι στους άραβες θα δοθεί το μεγαλύτερο μέρος από τα εδάφη που θα κέρδιζαν.

 (**) Ο Τιερί Μεϊσάν, είναι γάλλος δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Πηγές: Τιερί Μεϊσάν Voltairenet.org
Komsomolskaia Pravda
Odnako (Ρωσική Ομοσπονδία) Εβδομαδιαία επιθεώρηση γενικών πληροφοριών.

http://www.voltairenet.org/article177686.html
 
Πηγή: http://styx.gr/