Εξομολόγηση ενός από το Σώμα

Απ’ το σχολείο θυμάμαι ακόμα, όλους εκείνους τους φλώρους που κάνανε τους καλούς μαθητές και τους ξύπνιους και τσιμπάγανε και κανά βαθμό παραπάνω. Έτσι όταν “έδωσα” εκείνα τα μαλακισμένα στο Λυκειάρχη δεν χρειαζόταν πια να ζορίζομαι στις εξετάσεις.

Ε τι μαλάκας ήμουνα; Κι ύστερα στο στρατό, δύο βήματα απ’ το σπίτι μου έβγαλα όλη τη θητεία. Αφού είχαμε μέσο ένα ξάδερφο της μάνας μου. Ε τι μαλάκας ήμουνα; Και με κείνην την ξεβράκωτη που τραβιόμουνα για χρόνια, σιγά μην την παντρευόμουνα.  

Μαλάκας είσαι; Και η δουλειά ε; Εδώ έγιναν τα πιο ωραία. Ο πατέρας μου είχε κάτι κολλητιλίκια μ’ εναν πασόκο βουλευτή. Ούτε που θυμάμαι πως τον λέγανε. Εγώ με κόμματα δεν ανακατεύτηκα ποτέ. Μαλάκας είσαι; Ε λοιπόν μεγάλε, τελευταία στιγμή πρόλαβα και χώθηκα. Σχολή αστυνομίας. Μπάτσος; Μπάτσος! Χιονίσει βρέξει τα παραδάκι πέφτει. Ε τι μαλάκας είμαι; Και σιγα-σιγά να κάτι εκτός έδρας του κώλου, να κάτι κόλπα με τ΄ “ανταλλακτικά της υπηρεσίας” το πήρα το οικοπεδάκι στο Ντράφι. Ρε συ γινότανε πάρτι γύρω, όλοι κονομούσανε, στο σταυρό που σου κάνω. Ε και εγώ τι, μαλάκας είμαι; Εδώ ο πατέρας μου τόσα χρόνια επίτροπος στην ενορία από κάτι τέτοια μας μεγάλωσε. Εγώ μαλάκας ήμουνα;

Ε ρε φάσεις να σου πω όταν υπηρετούσα στο Ηθών ή στη Δίωξη. Ρε μαλάκα, όλοι πηδούσανε. Εγώ; Τι εγώ; Τί, εγώ μαλάκας ήμουνα; Όλοι βγάζανε και μεροκάματο και τα τυχερά τους. Ε ναι ρε συ. Τι εγώ μαλάκας ήμουνα; Και βλέπω τώρα όλα αυτά τα μαλακισμένα που το παίζουνε αναρχικοί και παπάρια. Τα σπάσαμε λέει στο ξύλο. Ρε τα κωλόπαιδα! Πατεράδες δεν έχουνε να τα μαζέψουμε. Εγώ έβλεπα ρε τον πατέρα μου και δεν σήκωνα μούτρα να τον κοιτάξω.

Κι άμα είχε τα νεύρα του, πλάκωνε με τη λουρίδα μια εμένα και μια τη μάνα μου. Και τι να ‘κανα ρε; Να ‘μπαινα στη μέση να ‘τρωγα πιο πολλές; Τι, μαλάκας ήμουνα; Και τώρα αυτά τα μαλακισμένα θέλουνε λέει να αλλάξουνε τον κόσμο; Γιατί ρε; Εμείς μαλάκες είμαστε; Μαλακίες. Να πηδιούνται θέλουνε όποτε και με όποια γουστάρουνε, να είναι αραχτοί και να μη δουλεύουνε, να μην έχουνε λέει κανένα “μπούστη” πάνω στο κεφάλι τους και κάτι τέτοια. Εμένα η κόρη μου πέρασε ιατρική ρε μαλάκα και με υποτροφία ρε μεγάλε και δεν έχει και πολλά πολλά! Ξηγημένα πράματα. Σχολή σπίτι. Σπίτι σχολή. Κιχ να κάνει θα πέσει η σφαλιάρα. Ε τι, μαλάκας είμαι;

Και σε ρωτάω ρε κολλητέ τώρα. Να κοίτα, τί γίνεται με το κωλομετρό. Απεργία στην απεργία. Γιατί ρε κωλόπαιδα απεργία; Τι σας λείπει ρε σεις; Εγώ τόσα χρόνια στο σώμα και μια μέρα δεν έλειψα. Μια μέρα ρε συ. Εκεί εγώ, στο καθήκον! Κι εσείς με τη μια απεργία; Γιατί ρε σεις απεργία; Γιατί; Εγώ μαλάκας είμαι; Γι αυτό σου λέω, Χρυσή Αυγή ρε μαλάκα, να σφίξουνε οι κώλοι ρε συ.

Α, δεν σου ‘πα τα καλά. Είχα κι ένα γκομενάκι να πηδάω. Νοσηλεύτρια. Καλή, δεν λέω. Μου ‘σκασε μια μέρα κάτι τέτοια περίεργα. Κάτι μνημόνια κάτι παπαριές και κάτι τέτοια. Της κάνω, μωρή και μένα που κόψανε τα οδοιπορικά αλλά δεν θα τα γαμήσουμε και όλα! Και μου το γυρίζει στο κομματικό η καριόλα! Λέω απο μέσα μου, πού έμπλεξες αρχηγέ! Ακούς; Τελικά, της έριξα ένα και τη σχόλασα. Ε τι, μαλάκας ήμουνα; Γι’ αυτό την αγαπάω την κυρά. Τύπος και υπογραμμός η κυρα Λένα. Βλέπω ρε συ κάτι μαλάκες που κυκλοφοράνε κάτι γκόμενες!

Πού πάτε ρε σεις, λέω. Ρε, θα σας την κάνει η γκόμενα στην στροφή! Γι’ αυτό γουστάρω η κυρά Λένα που κάθεται στο σπίτι και ζεσταίνει το κρεββάτι. Κι αν έχει μερικά κιλά παραπάνω, ε και τί έγινε; Κρέας μπαίνει κρέας βγαίνει, ρε μαλάκα! Οχι, θα κυκλοφορήσω καμιά ξώβυζη να μου την παίρνει μάτι ο κάθε μαλάκας! Καλά, μαλάκας είμαι;

Δεν είδες και τι έγινε ρε συ, προχθές σ’ αυτό το χωριό στην Εύβοια. Την πιάσανε την άλλη που πηδιότανε στο τρακτέρ με το γκόμενο, παντρεμένη γυναίκα! Ακούς στο τρακτέρ μαλάκα! Και την κάνανε ρόμπα οι μάγκες! Ρόμπα φίλε σ΄όλο το χωριό! Ε τι ρε σεις; Εμείς μαλάκες είμαστε που πάμε στα ξενοδοχεία και ακουμπάμε τον παρά μας; Ε ναι ρε φίλε! Με πιάνει το παράπονο ρε συ! Εγώ μαλάκας είμαι που με έχουνε σήκω κάτσε-κάτσε σήκω στην υπηρεσία;

Εγώ μαλάκας είμαι που πηδάω μια πατσαβούρα; Εγώ δεν έχω ψυχή δηλαδή; Εγώ δεν είχα άλλα όνειρα; Ήθελα νομίζεις να κοιμάμαι μ’ αυτό το πράμα; Ήθελα -ακόμη χειρότερα- να ξυπνάω μ αυτό το πράμα πάνω στο κρεββάτι; Αλλά τι να κανω ρε συ; Μαλάκας ήμουνα να μπλέξω;

Πες μου κι εσύ, σε ζάλισα με τα δικά μου ρε μαλάκα.

Τι να σου πω ρε συ. Είσαι και πολύ μαλάκας, αλλά μην το ψάχνεις, ρε συ…Άστο ρε μαλάκα. Το ζήτημα είναι ότι υπάρχεις ακόμη και ζεις ανάμεσα μας…Μερικές φορές και μέσα μας…

 Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι οικονομολόγος

Πηγή : http://styx.gr/