Στα χνάρια του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Λιβύης..

Η νέα φάση της αποικιοκρατίας στην Αφρική  λέγεται Μάλι  

Μ ια φορά κι έναν καιρό, ήταν μια  χώρα που την θεωρούσαν μοντέλο δημοκρατίας για την Αφρική. Το Μάλι  όμως, μετά από στρατιωτικό πραξικόπημα που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση το Μάρτιο του 2012, γνώρισε αναταραχή παρόμοια με εκείνη που ως τώρα σημειωνόταν σε χώρες στο κέρας της Αφρικής,
  Το κενό εξουσίας, επέτρεψε στους επαναστάτες Τουαρέγκ και τους ισλαμιστές συμμάχους τους να καταλάβουν το βόρειο μισό της χώρας, που περιβάλλει μια τεράστια έρημο και έχει το μέγεθος περίπου της Γαλλίας.

  Ύστερα από μήνες μάταιης προσπάθειας συνεργασίας στο Βορρά των ανομοιογενών συμμάχων, το πολιτικό κίνημα των τουαρέγκ απωθήθηκε από το Βορρά, που έπεσε αποκλειστικά στα χέρια των Ισλαμιστών ανταρτών.

  Οι δημοκρατικές αρχές του Μάλι έκαναν έκκληση στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ να εξουσιοδοτήσει επέμβαση από αφρικανικές δυνάμεις για να ανακαταλάβουν το βόρειο τμήμα της  χώρας. Τούτο εγκρίθηκε το Δεκέμβριο του 2012.

 

Ώσπου να οργανωθεί η αφρικανική δύναμη, οι ισλαμιστές αντάρτες άρχισαν να προωθούνται προς νότο και είχαν φτάσει στα πρόθυρα της πρωτεύουσας Μπαμάκο., τον Ιανουάριο, καταλαμβάνοντας την στρατηγική πόλη Konna. Η κυβέρνηση του Μάλι, τότε στράφηκε ζητώντας  βοήθεια από τη Γαλλία.
  Ο Γάλλος πρόεδρος Francois Hollande αντέδρασε αμέσως ανακοινώνοντας πως η χώρα του είναι έτοιμη να βοηθήσει το Μάλι, και έτσι τα πρώτα γαλλικά στρατεύματα εστάλησαν εκεί στις 11 Ιανουαρίου. Αμέσως άρχισαν βομβαρδισμοί από γαλλικά μαχητικά, εναντίον ανταρτικών θέσεων.
  Σταδιακά οι γαλλικές δυνάμεις κατόρθωσαν να ανακαταλάβουν τις πόλεις στο Βορρά περιορίζοντας τους ισλαμιστές αντάρτες στην έρημο και τους ορεινούς όγκους της αχανούς χώρας.

Για τα γαλλικά φιλοκυβερνητικά Μέσα, «η γαλλική επέμβαση στο Μάλι αποτελούσε μια ευκαιρία να εφαρμοστούν τα μαθήματα της εξωτερικής πολιτικής που είχαν αντληθεί από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, από την μάχη εναντίον της τρομοκρατίας».
  Όπως επισημαίνει η ιστοσελίδα της «Le Monde Diplomatique», «όταν ο ιστορικός του μέλλοντος θα περιγράφει τις γαλλικές στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Μάλι των αρχών του 21ου αιώνα, ίσως τις χαρακτηρίσει «στρατηγικό λόξυγκα»  που εντάσσεται «στο πολιτικο -στρατιωτικό κλίμα της εποχής».

  Στην πραγματικότητα όμως, έχει ξεκινήσει η  μεγάλης κλίμακας εισβολή στην Αφρική. Ήδη οι ΗΠΑ έχουν αρχίσει την ανάπτυξη στρατευμάτων σε 35 αφρικανικές χώρες, αρχίζοντας από τη Λιβύη, το Σουδάν, την Αλγερία και το Νίγηρα. Μάρτυράς μου το Ασοσιέιτεντ Πρες με τηλεγράφημα που εστάλη ανήμερα Χριστούγεννα. Κάτι που παρασιωπήθηκε από τα άλλα δυτικά ΜΜΕ του συρμού, που υποτίθεται ότι ενημερώνουν όχι μόνο το αγγλο-αμερικανικό κοινό αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του δυτικού κόσμου.
  Η εισβολή στην Αφρική δεν έχει να κάνει με τον πολυδιαφημισμένο κίνδυνο που αποκαλείται «ισλαμισμός», αλλά με τα πλούσια κοιτάσματα χρυσού, ουρανίου και υποκρύπτει και μια απ’ ευθείας σύγκρουση με την Κίνα, που ήδη είχε αρχίσει να δραστηριοποιείται στη Μαύρη Ήπειρο, θυμίζει ο σπουδαίος δημοσιογράφος Τζον Πίλτζερ.
  Μόνο που η Κίνα είχε αρχίσει εμπορικές δραστηριότητες σε αφρικανικές χώρες –όπως στη Λιβύη για παράδειγμα- με κανονικές διακρατικές συμφωνίες ενώ οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους χρησιμοποιούν τα βίαια μέσα που έχουν επιδειχθεί στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν την Υεμένη, τη Λιβύη και την Παλαιστίνη.

Δεν πρόκειται για νέο Ψυχρό Πόλεμο, όπως περιγράφεται από τα Δυτικά Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, αλλά για έναν θερμό ιερό πόλεμο εναντίον ισλαμιστών, που πήραν τη θέση της κομμουνιστικής συνωμοσίας.
   Όλα θυμίζουν την αμερικανική Διοίκηση για την Αφρική στα τέλη του 19ου αιώνα, οπότε η AFRICOM, είχε δημιουργήσει ένα δίκτυο αφρικανών δικτατόρων λαίμαργων να αντλήσουν αμερικανικές δωροδοκίες και εξοπλισμούς.  Το σύστημα της αμερικανικής διείσδυσης, αναβίωσε τον περασμένο χρόνο, οπότε δημιουργήθηκε η αμερικανική επιχείρηση «African Endeavor» με στόχο τις ένοπλες δυνάμεις 34 αφρικανικών χωρών. Εκεί αμερικανοί εκπαιδευτές ανέλαβαν να γαλουχήσουν στα αμερικανικά στρατιωτικά ιδεώδη «στρατιώτης προς στρατιώτη» από αφρικανούς στρατηγούς ως απλούς υπαξιωματικούς.
  Απώτερος στόχος να γκρεμιστούν όσα με τόσο ιδρώτα είχαν οικοδομήσει στον υπερήφανο απελευθερωτικό αγώνα εναντίον των ευρωπαίων αποικιοκρατών, όπως ο Πατρίς Λουμούμπα και ο Νέλσον Μαντέλα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το ανατολικό Κογκό, όπου ένας θησαυρός στρατηγικών αποθεμάτων μεταλλευμάτων σε περιοχές που ελέγχονται από τους εθνικιστές αντάρτες γνωστούς ως Μ23, διεκδικούνται από τη Ρουάντα και την Ουγκάντα για λογαριασμό των ΗΠΑ.
  Από καιρό υπάρχουν σχέδια του ΝΑΤΟ –με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από τον ανανεωμένο αποικιοκρατικό ζήλο της Γαλλίας- και οι πόλεμοι στην Αφρική μπήκαν πάλι στο μικροσκόπιο από το 2011, όταν ο αραβικός κόσμος έδειξε να προσπαθεί να απαλλαγεί από τους Μουμπάρακ και τους άλλους πελάτες της Ουάσιγκτον και της Ευρώπης.

  Αυτό είχε προκαλέσει την υστερία  στις αυτοκρατορικές πρωτεύουσες, που αντί να στείλουν τα βομβαρδιστικά του ΝΑΤΟ στην Τύνιδα ή το Κάιρο, που φαινομενικά μόνο τα έχαναν από την επιρροή τους, βρήκαν ευκαιρία να γβάλουν από τη μέση τον παλιό τους αντίπαλο Μουαμάρ Καντάφι, που είχε θρονιαστεί πάνω στα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου της Αφρικής.

  Τότε, η φυλή της Σαχάρας οι Τουαρέγκ, που είχαν τύχει της προστασίας από τους Μπερμπερίνους μαχητές του Καντάφι, επέστρεψαν στις νομαδικές τους περιοχές στη Νότια Αλγερία και το Βόρειο Μάλι. Περιοχές που διεκδικούν να αποκτήσουν το δικό τους κράτος από τη δεκαετία του 60.

Ο Πάτρικ Κόκμπερν υποστηρίζει από τη στήλη του στην ιστοσελίδα «Counterpunch», ότι ενώ μας έχουν περάσει ότι «ο κίνδυνος είναι η αλ-Κάιντα περισσότερο φοβούνται στη Δύση τους Τουαρέγκ στη Βορειοδυτική Αφρική, επειδή ζουν σε περιοχές πλούσιες σε πετρέλαιο, φυσικό αέριο, ουράνιο και άλλα πολύτιμα μεταλλεύματα».

  Είναι κωμικό το επιχείρημα περί προστασίας από την «ισλαμική τρομοκρατία». Αποτελεί απλώς μια προσπάθεια να δικαιολογήσουν την κλοπή του αφρικανικού πλούτου.  Και αυτή την άποψη προωθούν τα δυτικά Μέσα, με πρώτα και καλύτερα το BBC και το CNN.

Ο ακροδεξιάς κατεύθυνσης Σμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, σύμβουλος για θέματα ασφαλείας του Δημοκρατικού προέδρου Τζίμι Κάρτερ, από τα 1979 είχε εκδώσει οδηγίες για τον «πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας».

Από τότε και επί 17 χρόνια μεγάλα ποσά αμερικανικών τραπεζών, είχαν διατεθεί για την εκπαίδευση εξτρεμιστών του ιερού πολέμου «Τζιχάντ», δημιουργώντας μια γενιά φανατικών που παραμένουν ανεξέλεγκτου (;) ή μήπως χρησιμοποιούνται πλέον ως πρόφαση  γιανα δικαιολογηθούν τα νέα αποικιοκρατικά σχέδια…

Πηγή : http://styx.gr/