Το τέλος της κοινωνίας

cynical Τα μαχαίρια βγήκαν απ’ τις κρυψώνες, οι μισθοί, μάνι μάνι κόπηκαν στη μέση, το ίδιο και οι συντάξεις, τα εργοστάσια, οι επ...

cynical

Τα μαχαίρια βγήκαν απ’ τις κρυψώνες, οι μισθοί, μάνι μάνι κόπηκαν στη μέση, το ίδιο και οι συντάξεις, τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, και οι δημόσιες υπηρεσίες πήραν το Ok ν’ αρχίσουν να αδειάζουν καραβιές εργαζομένων στις απανταχού χωματερές της ανεργίας, κι όλα αυτά νομότυπα, από μαγαζάκια παρασκευής νομοθετικών προϊόντων φασόν, που στήθηκαν νυχτιάτικα στα τρίτα υπόγεια της βουλής από ιδιοτελείς, καιροσκόπους, μωροφιλόδοξους ράφτες, ικανούς μόνο στο να ξεπατικώνουν με ακρίβεια τα πατρόν που τούς πάσαραν καθημερινά απ’ έξω, οι πάτρωνές τους από τον κόσμο των ισχυρών.

Μπορεί στην αρχή να τους ταρακούνησε λίγο, αλλά δεν κράτησε για πολύ. Γρήγορα γρήγορα, και όσο οι απανταχού κυβερνήσεις τους κανάκευαν με πακτωλούς χρημάτων, που ρουφούσαν με την ταχύτητα του φωτός από τις τσέπες των υποτελών τους, κατάλαβαν πως μέσα της η κρίση έκρυβε θησαυρό. Αφού πείστηκαν πως το βιός τους δεν θα κινδύνευε άλλο, αλλά τουναντίον θα αυγάτιζε, είδαν πως θα μπορούσαν άκοπα να εξασφαλίσουν κι άλλα, εξ ίσου σημαντικά, καβάντζα για το μέλλον.

Τα μαχαίρια βγήκαν απ’ τις κρυψώνες, οι μισθοί, μάνι μάνι κόπηκαν στη μέση, το ίδιο και οι συντάξεις, τα εργοστάσια, οι επιχειρήσεις, και οι δημόσιες υπηρεσίες πήραν το Ok ν’ αρχίσουν να αδειάζουν καραβιές εργαζομένων στις απανταχού χωματερές της ανεργίας, κι όλα αυτά νομότυπα, από μαγαζάκια παρασκευής νομοθετικών προϊόντων φασόν, που στήθηκαν νυχτιάτικα στα τρίτα υπόγεια της βουλής από ιδιοτελείς, καιροσκόπους, μωροφιλόδοξους ράφτες, ικανούς μόνο στο να ξεπατικώνουν με ακρίβεια τα πατρόν που τούς πάσαραν καθημερινά απ’ έξω, οι πάτρωνές τους από τον κόσμο των ισχυρών.

Η κρίση αυτή θα περάσει στην ιστορία σαν η κρίση της μεγάλης αρπαγής και της μεγάλης αναδιανομής του πλούτου από τους κάτω στους επάνω. Αυτό, όμως, είναι το ένα μόνο σκέλος. Διότι υπάρχει και το άλλο σκέλος, αυτό του τέλους της αναδιανομής από τους πάνω προς τους κάτω, όσο αυτή υπήρχε, έστω και λυμφατική τα τελευταία χρόνια, μέσα από τη φορολογία και τις ασφαλιστικές εισφορές. Κι αυτό το τέλος, η κατάργηση δηλαδή μιας οιονεί αλληλεγγύης ανάμεσα στα μέλη μιας κοινωνίας για να μπορεί τέλος πάντων να εκλαμβάνεται ως τέτοια, θα είναι και το σήμα κατατεθέν της νέας εποχής που κυοφορείται στις μέρες μας.

Το κράτος, ως ο τροχονόμος των μεταβιβάσεων και της εξισορρόπησης των ανισοτήτων αποχωρεί, τίποτε πλέον δεν θα μοιράζεται, παρά μόνον από φορολογικά εκπίπτουσες φιλανθρωπίες, και ο καθένας θα είναι πλέον μόνος του, αυτός κι η μοίρα του. Η ασφάλιση θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή θα παίρνει κάποιος σύνταξη μόνο εφ΄ όσον έχει να πληρώσει. Η περίθαλψη θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή κάποιος θα γιατρεύεται μόνο αν έχει να πληρώσει, αλλιώς ψόφος.

Η εκπαίδευση θα γίνει ιδιωτική, δηλαδή κάποιος θα μαθαίνει γράμματα, μόνο αν έχει να πληρώσει, αλλιώς στούρνος και νεο-ναζί, κάποιος θα ταξιδεύει μόνο αν έχει να πληρώσει. Και επειδή όλο και πιο λίγοι θα έχουν να πληρώσουν, τόσο και θα ακριβαίνουν οι “υπηρεσίες” αυτές που κάποτε λέγονταν κοινωνικά αγαθά, και όχι υπηρεσίες. Και όλο και περισσότεροι θα αποκλείονται έτσι από τη χρήση τους. Φυσικά, ο μετασχηματισμός αυτός, η μετακύλιση του κόστους δηλαδή, στον κάθε “χρήστη” τελικά, θα έχει ως αποτέλεσμα την εκμηδένιση σχεδόν της φορολογίας των από πάνω, μιας και δεν θα υπάρχει ούτε αγαθό, ούτε κοινωνία για να συνεισφέρουν.
Πράγμα, που συνεπάγεται μια δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη αναδιανομή από τους κάτω στους επάνω. Αν ακόμα αρνούμαστε να τα δούμε όπως υλοποιούνται μέρα τη μέρα μπροστά στα μάτια μας, δεν μπορούμε να κάνουμε και πως δεν τ’ ακούμε, καθώς έχουν εγκατασταθεί για τα καλά στο καθημερινό μας λεξιλόγιο.

Τα “κοινωνικά αγαθά” έχουν εξοριστεί από τις “υπηρεσίες” και οι “δικαιούχοι κοινωνικών αγαθών” από τους μοναδικούς “χρήστες”. Διάβαζα χτες για τα τρένα στην Αγγλία, όπου τα εισιτήρια τα τελευταία δέκα χρόνια αυξήθηκαν κατά 50%, (εννοείται της κανονικής θέσης, γιατί της πρώτης μειώθηκαν),πολύ παραπάνω απ’ τον πληθωρισμό. Όλο και λιγότεροι μπορούν πια να τα χρησιμοποιούν, ενώ αυτοί που θίγονται είναι και οι φτωχότεροι, καθότι για να αντιμετωπίσουν τα υψηλά ενοίκια στις πόλεις καταφεύγουν σε πιο απομακρυσμένες περιοχές.

Για έναν χαμηλόμισθο, οι ημερήσιες μεταφορές αντιπροσωπεύουν πλέον το 25% του μισθού του, ενώ μόνο το 5% ενός υψηλόμισθου. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών δεν αντιλαμβάνονται τις μεταφορές σαν κοινωνικό αγαθό και δεν τις επιδοτούν από τα γενικά φορολογικά έσοδα. Αντίθετα μεταφέρουν το κόστος αποκλειστικά στον χρήστη, ο οποίος όμως αδυνατεί να αντεπεξέλθει. Ιδιωτικοποιήσεις δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνουν σχεδόν παντού.

Οι Ιδιωτικοποιήσεις δεν γίνονται για εισπρακτικούς λόγους, όπως μας λένε στην Ελλάδα, για να εξοφλήσουμε τάχα τους δανειστές, αλλά για την ολοκληρωτική μετάγγιση του όποιου αίματος έχει απομείνει στους από κάτω, προς τους επάνω. Οι Ιδιωτικοποιήσεις, λοιπόν, δεν είναι παρά τα καρφιά που θα σφαλίσουν το φέρετρο της κοινωνίας, και η ταφόπλακα στο μνήμα της. Από δω και πέρα, όπως και όσο μπορεί ο καθείς να πορευτεί. Και όταν ο άνθρωπος μένει μόνος, αγριεύει. Πολύ και ανεξέλεγκτα.