Μέσα στο Ι.Χ., έξω από τον κύκλο της ζωής

Είναι ένα νέο είδος άστεγου, προφυλαγμένου ακόμη μέσα στο καβούκι ασφάλειας αυτού που απέμεινε από την πρότερη κανονική ζωή, του Ι.Χ. Ο 26χρονος Δημήτρης και οι γονείς του, από τότε που αυτός και ο πατέρας του έμειναν χωρίς δουλειά, ιδιοκατοικούν στο αυτοκίνητο.

Το ίδιο και το ζευγάρι (46χρονος, 26χρονη), που «εγκαταστάθηκε» στο αυτοκίνητό του, στην Εύβοια. Ομοίως έπραξε 64χρονος άνεργος στην Πάτρα, ζευγάρι με τρία νήπια στη Ναύπακτο, πενταμελής οικογένεια στα Καμίνια Ηρακλείου Κρήτης...

Πρόκειται για μια κατηγορία ανθρώπων που μπορεί να παίρνουν κάποιο επίδομα από την πρόνοια ή να κάνουν κάποια δουλειά του ποδαριού, αλλά δεν έχουν χρήματα για να συντηρήσουν σπίτι, έτσι διαβιούν στο αυτοκίνητό τους. Τελευταίο απομεινάρι, μαζί με το κινητό, από τα χρόνια της ευημερίας. Αστεγοι πολυτελείας, αν συγκριθούν με εκείνους που κοιμούνται σε χαρτόκουτα, σε παγκάκια, σε στοές, σε καροτσάκια σούπερ μάρκετ ή σε κάδους.

 Με ασθενή ταυτότητα, αφού ακόμη διαθέτουν ένα στοιχειώδες σταθερό σημείο αναφοράς. Ο άνθρωπος, χωρίς έναν τόπο που να τον νιώθει δικό του, χωρίς το ιδιωτικό του «κουκούλι», χάνει την αίσθηση και την παράσταση της ζωής του, την ταυτότητά του.

Αυτός έχει ακόμη ένα μέρος να λουφάξει, σχετικά προφυλαγμένος από βλέμματα αποτροπιασμού ή συμπόνοιας, κι ας καταφεύγει για τις ανάγκες του στα WC καφενείων, στα λουτρά ξενώνων για άπορους. Σαν το ήρωα του Μαρκ Οζέ στο «Ημερολόγιο ενός άστεγου», που έπαιρνε ναι μεν μια (πενιχρή) σύνταξη, αλλά δεν είχε στέγη, έμενε στην παλιά του Μερσεντές, πλενόταν σε τουαλέτες σταθμών και ξέκλεβε από μακριά εικόνες ζωής ανθρώπων με μια κανονική ζωή.

Ενας σιωπηλός ήρωας του καιρού μας, που ζούσε όχι στην απομόνωση, καθώς περιφερόταν σε δημόσιους χώρους, αλλά σε μια απόλυτη μοναξιά, αναλογιζόμενος τις απειροστικές αναλογίες των ατυχιών του.

Η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο σκληρή από τα μυθιστορήματα, δεν έχει ίχνος ρομαντισμού. Οι ένοικοι των αυτοκινήτων είναι πρόσωπα που βρέθηκαν ξαφνικά στην κόλαση της μόνιμης κακουχίας, να ολισθαίνουν κάθε μέρα κι ένα σκαλί πιο κάτω, να εγκαταλείπονται στην απελπισία ύστερα από μέρες και νύχτες αναμονής ενός θαύματος, από συνεχείς αποτυχίες να ξαναπιάσουν το νήμα της φυσιολογικής ενδιαίτησης. Σταδιακά μένουν όλο και πιο έξω από τον κύκλο που περικλείει τα όντα σε μια κοινότητα δραστηριοτήτων, ικανοποιήσεων και ελπίδων.

Χάνουν την εικόνα του εαυτού τους, αφού παύουν να υπάρχουν για τους άλλους, για τους περαστικούς, όσους έχουν δικαίωμα σε ένα μισθό, σε ένα κρεβάτι, σε ένα στρωμένο τραπέζι. Κανείς δεν τους κοιτάζει στοργικά, δεν τους αγγίζει, δεν σπεύδει να συμπαρασταθεί, και ώρες ώρες μόνο τα συμπτώματα της σωματικής ταλαιπωρίας τους θυμίζουν ότι αποτελούν μια (δυσάρεστη) παρουσία στην κοινωνία.

 Με τη δύναμη μονάχα να επηρεάζουν τις διαθέσεις των άλλων πετώντας τους κατάμουτρα τη φτώχεια τους και το ενδεχόμενο να πέσουν κάποτε κι εκείνοι από μια τρύπα του κόσκινου της ζωής στην τάφρο του ανέκφραστου ολοκαυτώματος της κρίσης.

Tης Τασουλας Καραϊσκακη

Πηγή : kathimerini.gr