"Αγάντα καϋμένο Μεσολόγγι (Γρ. Πεπόνη), αγάντα"

Το "Σύστημα των Κουμπάρων"

Διαλογιζόμενος τον Μάη του 1825 στο λόφο του Στράνη, στη Ζάκυνθο, ο εθνικός μας ποιητής, Διονύσιος Σολωμός, στον απόηχο των σφοδρών κανονιοβολισμών από τον Κιουταχή των "Ελεύθερων Πολιορκημένων", μονολογούσε κι έλεγε: "Αγάντα, καϋμένο Μεσολόγγι, αγάντα".
Στην αντοχή του "φράχτη" εκείνου της λιμνοθάλασσας, του Μεσολογγιού, ακουμπούσε η ελπίδα για την επιβίωση της Επανάστασης του Ελληνικού Έθνους ν΄ απολυτρωθεί από το ζυγό του ασιάτη δυνάστη, του οθωμανού.

Εκατόν ογδόντα επτά χρόνια μετά, η ελπίδα του ελληνικού λαού, να εκκαθαρισθεί η "Κόπρος του Αυγείου" απ΄ εκείνους που λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο, στηρίζεται στην τήβεννο ενός απλού δικαστή, σαρξ εκ της σαρκός του ίδιου του λαού, του Γρηγόρη Πεπόνη.


Οι Τερτσέτης-Πολυζωϊδης σας αντικρίζουν

Η Δικαστική Συνείδηση, εκατόν εβδομήντα οκτώ χρόνια πριν, των Γεωργίου Τερτσέτη και Αναστάσιου Πολυζωϊδη, απέτρεψε, την "ξένη ακρίδα" τον Βαυαρό, να στείλει στη Γκιλοτίνα, τον Πολέμαρχο του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, τον Θοδωράκη (κατά την πολυαγαπημένη έκφραση του λαού), τον Κολοκοτρώνη.

Η Δικαστική Συνείδηση, τον Νοέμβριο του 1922, στο πρόσωπο του Εισαγγελέα Γεωργιάδη, απένειμε Δικαίωση για τα "κόκκαλα τα ιερά" στην Αλμυρή Έρημο του Σαγγαρίου.
Και είναι, πλέον, παγκοίνως, γνωστόν, ότι το "Σύστημα" της πολιτικής διαφθοράς και της λεηλασίας του ιδρώτα και του μόχθου του ελληνικού λαού, εκτός των άλλων, συνέτεινε στη υπαγωγή της χώρας στα μνημόνια, και την κατάταξή της στην κατηγορία της Νεοαποικίας στο λυκαυγές του 21ου αιώνα μ.Χ!

Η δικαστική συνείδηση ένα χρόνο πριν, στις 14 Οκτωβρίου 2011 κατεδίκασε σε οκτώ χρόνια φυλάκιση, χωρίς ανασταλτικό αποτέλεσμα, έναν εκ των πρωταγωνιστών, που απασχολούν σήμερα τη δημοσιότητα. Κουμπάρο μεγαλοπαράγοντα του "συστήματος". Αλλά η εκτελεστική εξουσία δεν τον ενετόπισε(!) για να εκτελέσει τη δικαστική απόφαση, διαμένοντα σε σουϊτα υπερπολυτελούς ξενοδοχείου των Αθηνών!

"Αγάντα, δικαστική συνείδηση, αγάντα…", ο Αντώνιος Ζηλήμων σε αντικρύζει. Ο Βασίλειος Οικονομίδης σε παρατηρεί. Ο Νικόλαος Σαρίπολος διδάσκει ακόμη στα αμφιθέατρα των Πανεπιστημίων μας. Το περί δικαίου αίσθημα του ελληνικού λαού, αναμένει Νέμεση.


Το πολιτιστικό πρότυπο του Ελληνισμού

Το πολιτιστικό πρότυπο του ελληνισμού, εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια, στηρίζεται στην εξίσωση: Τραγωδία-Κάθαρση-Ανόρθωση και άνευ τούτων "ουδέν γενέσθαι".
Η τιμωρία για τον ελληνικό πολιτισμό δεν συνεπάγεται εκδίκηση. Συνεπάγεται σεβασμό στον πολίτη. Ισορροπία μεταξύ του απρόσωπου νόμου και του ήθους.


Ενώπιον της δικαστικής συνείδησης οι πάντες είναι ίσοι. Η Δικαιοσύνη απεικονίζεται τυφλή. Και στη ζυγαριά της δικαστικής κρίσης, όλοι βαραίνουν το ίδιο. Ο ξωμάχος δουλευτής, ο μυώδης χειρόναξ, ο πρωθυπουργός και ο στρατιώτης. Ο διοπτροφόρος πολιτευτής και ο βαρύγδουπος Πολιτειακός Αξιωματούχος.

Είναι βέβαιο (;) ότι οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης, και συγκυβερνήτες, Ευάγγελος Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης και Αντώνης Ρουπακιώτης, αυτές τις κρίσιμες στιγμές για το λαό και το Έθνος, θα ανασύρουν στη μνήμη τους την προτροπή του Εθνικού μας Ποιητή: "Αγάντα, καϋμένο Μεσολόγγι (δικαστική συνείδηση), αγάντα".

Αλλά, και ως ευρωπαϊστές, την εναγώνια κραυγή του Γερμανού Φιλόσοφου Γκαίτε: "Φως, περισσότερον φως".
Η κρίση την οποία διέρχεται αυτή την περίοδο η χώρα, είναι, κατά γενική ομολογία, κρίση, πολιτικής, ηθικής. Κρίση αξιών και ήθους.


Το "Σύστημα των Κουμπάρων"

Το "Σύστημα" των "Φαμελιών" και των "Κουμπάρων", στο πλαίσιο του Κράτους Δικαίου, δεν έχει, πλέον, περιθώρια παραμονής στο Πολιτικό προσκήνιο. Βεβαίως, η πολιτική ηθική επιβάλλει πριν διαλευκανθεί και η απλή σκιά, δημόσιοι αξιωματούχοι, να παραμένουν στην πολιτική κονίστρα "ωσεί παρόντες".

Οι Ρωμαίοι νομοδιδάσκαλοι, αρχαιόθεν, διδάσκουν: "Η γυναίκα του Καίσαρος δεν πρέπει να φαίνεται ως τίμια, αλλά να είναι και τίμια".
Και εν προκειμένω την τιμιότητα στην πολιτική πράξη, την κρίνει, μόνο και αποκλειστικώς, η δικαστική συνείδηση.

Παραλλήλως, η συνάρτηση της ατομικής και κοινωνικής (πολιτικής) ζωής, αποτελεί για τους λαούς, και τον ελληνικό, ένα πρότυπο παιδαγωγικό.

"Αν λείψει ο πολιτισμός στην πολιτική πράξη, κατά τον σύγχρονο Ιταλό κοινωνικό φιλόσοφο, Lelio Basso, δηλαδή η ατμόσφαιρα στην οποία αναπνέει η πολιτισμική (πολιτική) ζωή του ανθρώπου, δηλαδή η ζωή του στην κοινότητα και την κοινωνία, ακόμα και η προσωπική ζωή χάνει τη λέμφο της και αποξηραίνεται μέχρις ότου γίνει ένα ανδρείκελο, η κίνηση του οποίου θα οφείλεται σε εξωτερικές ωθήσεις που δέχεται, αλλά δεν εσωτερικεύει, υπακούοντας σε μία ανώνυμη, μη αφομοιωμένη, κοινωνική συνοχή, που δεν γίνεται όμως αίμα από το αίμα του ανθρώπου".

Η παρατήρηση του Ιταλού κοινωνικού φιλόσοφου, δεν αποσυνδέεται από την πολιτική πράξη. Οι κοινωνικές και πολιτικές αλλαγές των συνθηκών ζωής των λαών καθορίζουν την κατεύθυνση των αλλαγών στον ανθρώπινο ψυχισμό και τη συμπεριφορά.

Η σημερινή ελληνική συγκυρία, αναθέτει και απαιτεί από τη δικαστική συνείδηση, όχι μόνο να εμπεδώσει το κράτος δικαίου, αλλά και να διασφαλίσει την απρόσκοπτη λειτουργία του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος της χώρας, σύμφωνα με τις επιταγές και προσταγές του Συντάγματος της Ελληνικής Δημοκρατίας.

του ΘΑΝΑΣΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΥ

Πηγή : styx.gr