Αυτά που δεν μας λένε για τη Συρία και τα πέριξ

Η αρχαία σκουριά της Παλμύρας

Οι «πρωτοβουλίες» των «μεγάλων δυνάμεων» για τη συριακή κρίση, ανακυκλώνονται γύρω από επικοινωνιακά σενάρια που προτείνουν οι μυστικές υπηρεσίες και τα ενδιαφερόμενα «λόμπι», χωρίς να υπάρχει ακτίνα φωτός στον πολιτικό ορίζοντα.

Αντίθετα, η υποκινούμενη «κρίση», που αρχικά παρουσιάστηκε με δημοκρατικά χαρακτηριστικά, ως πολιτική ρήξη της σουνίτικης πλειοψηφίας, με το «μπααθικό καθεστώς», διαχέεται στην περιοχή, και ξαναφέρνει στην επιφάνεια εθνικά, φυλετικά και ταξικά ζητήματα που δεν έλυσαν ποτέ, ούτε η οθωμανική κυριαρχία, ούτε η γαλλική κατοχή, ούτε η «Ανεξαρτησία».


Το φυλετικό, ταξικό, θρησκευτικό, και πολιτιστικό χάσμα, που χωρίζει τους αλαουίτες και τους συμμάχους τους σιίτες μουσουλμάνους, από τη σουνίτικη πλειοψηφία, τροφοδοτεί μια πραγματική σύγκρουση, στην οποία εμπλέκονται και άλλες μειονοτικές ομάδες, όπως οι ορθόδοξοι και καθολικοί χριστιανοί, οι Αρμένιοι, οι Μαρωνίτες οι κούρδοι,και οι Δρούζοι, και η οποία δεν λύνεται με πολιτικούς συμβιβασμούς.

Οι πολιτικές συμφωνίες και στο παρελθόν απλά κουκούλωσαν τις παλιές, αρχαίες, αντιθέσεις, που τις επανέφεραν στο προσκήνιο, οι «σοφοί σκηνοθέτες», της αραβικής άνοιξης.
Σύμφωνα με πληροφορίες από την συριακή ορθόδοξη Εκκλησία που μετέδωσε το λιβανέζικο κανάλι «Αλ Μαγιαντίν», εδώ και δώδεκα ημέρες χιλιάδες Χριστιανοί στην πόλη Rableh της επαρχίας Homs, παραμένουν υπό πολιορκία από τους σουνίτες αντάρτες, και τους μισθοφόρους της διεθνούς κοινότητας.

Στην χριστιανική Rableh, που απέχει λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα με τον Λίβανο, και που σύμφωνα με την απογραφή του 2004 είχε πληθυσμό 5.328 κατοίκων, έχουν συγκεντρωθεί περισσότεροι από 12 χιλιάδες, ορθόδοξοι χριστιανοί, Αρμένιοι και Αλαουίτες πρόσφυγες, από την γύρω περιοχή, λόγω των επιθέσεων των σουνιτών και αντιμετωπίζουν σοβαρές ελλείψεις σε ιατροφαρμακευτικό υλικό ενώ οι προμήθειες τροφίμων στην πόλη έχουν εξαντληθεί.

Στην Τρίπολη του Β. Λιβάνου ξέσπασαν συγκρούσεις ανάμεσα στις πολιτοφυλακές των Σουνιτών και των Αλαουϊτών, με 16 τραυματίες. Η ένταση ανάμεσα στους σουνίτες μουσουλμάνους, που κατοίκου στη συνοικία Μπαμπ αλ-Ταμπάνεχ και στους αλαουίτες της συνοικίας Τζεμπέλ Μοχσέν αυξήθηκε μετά την σουνιτική εξέγερση στη Συρία κατά του αλαουίτη προέδρου Μπασάρ αλ-'Ασαντ.

Στις αρχές Ιουνίου, 15 άνθρωποι είχαν επίσης τραυματισθεί σε συγκρούσεις ανάμεσα σε κατοίκους των δυο συνοικιών. Στη Βηρυτό οι σιίτες άρχισαν σε αντίποινα τις απαγωγές Τούρκων. Τα φιλοδυτικά καθεστώτα του Κόλπου εξέδωσαν ταξιδιωτικές οδηγίες, καλώντας τους πολίτες τους να φύγουν από τον Λίβανο, μετά τις απαγωγές και τις απειλές από φυλές και οργανώσεις που έχουν ταχθεί στο πλευρό της κυβέρνησης της Δαμασκού, εναντίον προσώπων που «μάχονται» με τη βοήθεια της Δύσης και του Ισραήλ, τον Σύρο Πρόεδρο Μπασάρ αλ-Άσαντ.

Σύμφωνα με ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ, «η κατάσταση εισέρχεται σε μια φάση που απειλεί την ασφάλεια των τούρκων πολιτών που πρέπει να αποφεύγουν τα ταξίδια στο Λίβανο εκτός και αν είναι απολύτως απαραίτητο».Στην Άγκυρα πλέον ξέρουν πως ήδη οι σιίτες έχουν όλοι στραφεί εναντίον τους.

Και αυτό, είναι ένα σοβαρό πρόβλημα για την Τουρκία, με σωρεία γεωπολιτικών επιπτώσεων, αν μάλιστα συνδυαστεί με την κλιμάκωση της δράσης των Κούρδων αυτονομιστών του ΡΚΚ, πλέον μέσα και από το έδαφος της Συρίας. Σε αυτό το πλαίσιο επανεμφανίστηκε η αρμενική εθνικιστική οργάνωση ASALA που προειδοποίησε την Άγκυρα πως, «οποιοσδήποτε στρατιωτικός τυχοδιωκτισμός ή οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση παραβίαση της ασφάλειας και της κοινωνικής συνοχής της αρμενικής κοινότητας της Συρίας, από την πλευρά της Τουρκίας, θα απαντηθεί με ανάλογα αντίμετρα».

Στη Συρία ζουν 60.000 Αρμένιοι, και περίπου 140.000 στον Λίβανο.
Στην προκήρυξη του ASALA αναφέρεται ακόμα: «Η επιθετική πολιτική εναντίον της ακεραιότητας του Ιράκ, η άμεση στρατιωτικά παρέμβαση στην αιματηρή κρίση στη Συρία, η συνέχιση για περισσότερα από 20 χρόνια του εμπάργκο που έχει επιβάλει στην Αρμενία, η συνωμοτική και διπλοπρόσωπη πολιτική έναντι του Ιράν, οι ασταμάτητες απειλές εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας και της Κύπρου και τα αυξανόμενα καταπιεστικά μέτρα εναντίον των Κούρδων, έχουν μετατρέψει την Τουρκία σε κέντρο κινδύνου για τη σταθερότητα της περιοχής».

Αυτό που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται στη Δύση είναι ότι μετά τον Άσσαντ, η σύγκρουση των Σουνιτών με τους Αλαουίτες, τους Σιίτες ,τους Δρούζους και τους Χριστιανούς , θα συνεχιστεί.
Δεν αντιλαμβάνονται επίσης τον συντονισμό των επιθέσεων κατά των χριστιανικών κοινοτήτων στην Υεμένη, και την Αίγυπτο αλλά και των επανειλημμένων σφαγων των Χριστιανών στη Νιγηρία από τις πολιτοφυλακές Boko Haram.

Και ενώ οι ρουφιάνοι των «σκηνοθετών» στα διεθνή και τοπικά μμε μας πρήζουν με τη «Δημοκρατία» και τον «πλουραλισμό», οι θεοκρατικές μοναρχίες των πετρελαίων και του «ταλμουδικού βαχαμπιτισμού», η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, απαλλαγμένες από τον Σαντάμ, τον Μουμπάρακ, και τον Καντάφι, και με την Αλγερία και τη Συρία βυθισμένες σε εσωτερικές συγκρούσεις, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αναλάβουν, μέσω των πετροδολάριων τους, τον Αραβικό Σύνδεσμο και να τον καθιστούν όργανό τους υπέρ των πολιτικών φουνταμενταλιστικών κινημάτων, ενώ τα τεθωρακισμένα της Σαουδικής Αραβίας, χτυπούν τους διαδηλωτές στο Μπαχρέιν, μια χώρα με σιιτική πλειοψηφία που κυβερνάται από μια αυταρχική και αντιδραστική σουνιτική μοναρχία.

του Σπύρου Χατζάρα


Πηγή : http://styx.gr/