Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία…

Δίχως πολλά πώς και γιατί. Έτσι είναι η αγάπη. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είσαι κομμάτι μου και είμαι κομμάτι σου. Δεν υπάρχουμε χωρίς ο ένας τον άλλον. Κι ας με πληγώνεις κι ας σε πονάω. 

Κι ας σε προδίδω κι ας με πουλάς. Όμως να ξέρεις, όποιος σε πειράξει, μαζί μου θα  ‘χει να κάνει. Με νύχια και με δόντια θα τον ξεσκίσω. Γιατί με πάθος αδάμαστο σε λατρεύω. Και κάθε που πάω να φύγω από κοντά σου, κάθε που άλλο σώμα πάω να γευτώ, από την άκρη του κόσμου πάντα κοντά σου θα γυρίζω και από πριν ακόμη περισσότερο θα σ’ αγαπώ.

Είναι που εδώ γεννήθηκα, είναι που εδώ πρωτοαντίκρισα το φως. Είναι που το χώμα ετούτο έχει κάτι το ξεχωριστό. Το κλείνω στη χούφτα μου και το μυρίζω και παίρνω δύναμη. Ανασαίνω το πεύκο και τη λυγαριά, ρουφώ τον ήλιο, αντικρίζω τους ασημοπράσινους ελαιώνες και τις πενταγάλανες θάλασσες. Ένα κλωναράκι ελιάς κρατώ στον κόρφο για να με συντροφεύει κι ανεβαίνω στις κορφές των αετόμορφων βουνών για ν’ αντικρίσω νησάκια σπαρμένα στο Αιγαίο και τρούλους ναών που ασημίζουν το καταμεσήμερο. 

Ξαποσταίνω κάτω από το πυκνό φύλλωμα της μουριάς κι ενώ οι μέλισσες τους κατακίτρινους ασπάλαθους τρυγούν, αναλογίζομαι ότι εδώ ανήκω. Στη γη των ψαράδων και των παιδιών που ξυπόλητα τρέχουν πάνω στα κυματοδαρμένα βράχια των απόκρημνων γιαλών. Στη χέρσα και διψασμένη γη που προσμένει τον ιδρώτα του αγρότη για να ποτιστεί. Στους αμπελώνες και τα σταροχώραφα που θα με ξεδιψάσουν με κρασί και θα με χορτάσουν με ψωμί ευλογημένο. Εδώ ανήκω. 

Στα κοφτερά βράχια των άγονων βουνών και στους περήφανους ναούς του Ποσειδώνα με τους κίονες που ροδίζουν το μαγικό ηλιοβασίλεμα. Είναι οι ρίζες μου βαθιές, αιώνες τώρα απλώνονται κάτω από τη γη ετούτη. Εδώ ανήκω και στα όμορφα και στα άσχημα και στα εύκολα και στα δύσκολα.

Το ξέρω, δεν είσαι πάντα όμορφη και τα λάθη σου πολλά. Και τα δικά μου ακόμη περισσότερα. Όταν εσύ βούλιαζες, εγώ δεν έβλεπα. Όταν εσύ χανόσουν, εγώ γλεντούσα. Τώρα που μου ζητάς βοήθεια, τρελαίνομαι και κατρακυλώ μαζί σου με σπασμένα τα φρένα. Όμως, έτσι δεν είναι η αγάπη; Δε ρωτάς πολλά, δεν καταλαβαίνεις πολλά, απαντήσεις δεν υπάρχουν. Απλά αγαπάς. Και συγχωρείς. Απλά δίνεις πολλά και παίρνεις λίγα. Και συγχωρείς ξανά και ξανά...

Σ’ αγαπώ τόσο, που πονώ. Πονώ που σε βλέπω αλυσοδεμένη να σέρνεσαι στα σκλαβοπάζαρα και να διαπομπεύεσαι στις γειτονιές της Γης. Στα μάτια μου, πάντοτε θα είσαι η αρχόντισσα, η ομορφότερη, η ακριβότερη. Κι ας παραστράτησες. Σου απλώνω το χέρι να σηκωθείς. Στηρίξου στα γερά μου μπράτσα. 

Πάτα γερά στα πόδια σου και μην ξαναπέσεις ποτέ πια χαμηλά. Ποτέ ξανά δεν θα σ’ αφήσω. Μαζί θα πορευτούμε, γιατί οι τύχες μας είναι δεμένες και στη ζωή και στο θάνατο. Κι εμένα, άσε με, αγαπημένη, να σου σιγοτραγουδώ ένα μινοράκι λυπημένο: «Σ’ αγαπώ γιατί είσαι ωραία, σ’ αγαπώ γιατί είσαι εσύ…». Δίχως πολλά πώς και γιατί.

Χριστιάννα Λούπα

Πηγή : Palmografos.com