Η παλιά γνωστή συνταγή ( του Κ. Μπετινάκη )

«Η Ρωσία εκτιμάει πάρα πολύ την εθνική της κυριαρχία, για να ζητήσει από άλλες χώρες οικονομική βοήθεια, ενώ ορισμένα μικρότερα ευρωπαϊκά έθνη παραχωρούν την εθνική κυριαρχία τους επειδή ελπίζουν σε βοήθεια από τη Γαλλία και τη Γερμανία»! Τάδε έφη, Βαλντίμιρ Πούτιν.

Ιστορίες από το χρονοντούλαπο

Το κομμάτι που ακολουθεί, αποτελεί συρραφή παραγράφων από προηγούμενα που έχουν αναρτηθεί στο στύξ. Με τις απαραίτητες "εκσυγχρονιστικές" διορθώσεις. Μερικά πράγματα είναι τόσο γνωστά, από παλιές δραστηριότητες των γνωστών κύκλων ανωμαλίας, ώστε χρειάζεται απλή υπενθύμιση...

«Το Συμβούλιο Ασφαλείας δεν μας προσφέρει ασφάλεια αλλά τρόμο και αντίποινα». Και : «Ο Ομπάμα είχε δίκιο όταν λέει πως η Δημοκρατία δεν επιβάλλεται έξωθεν»Τάδε έφη, Μουαμάρ Καντάφι, μιλώντας στην γενική συνέλευση του ΟΗΕ το Σεπτέμβριο του 2009 στην «παρθενική» ομιλία του στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, μιλώντας για 96 λεπτά (αντί των 15 που προβλέπει το πρωτόκολλο).

«Οι ενδοαραβικές διενέξεις δεν αφορούν στις ΗΠΑ», είχε πει η αμερικανίδα πρεσβευτής Έιπριλ Γκλάσπι στον Σαντάμ Χουσεΐν, κι εκείνος εισέβαλε στο Κουβέιτ… Για να πέσει ο ουρανός επάνω του και στον ιρακινό λαό!

Πέρασε όμως ο καιρός, χύθηκε πολύ νερό στο αυλάκι και αποδείχτηκε πως οι ενδοαραβικές υποθέσεις ενδιαφέρουν όσο τίποτε άλλο όχι μόνο τις ΗΠΑ, αλλά και όλο το συνονθύλευμα της διαπλοκής γύρω από το εβραϊκό-τραπεζικό λόμπι πετρελαίου.

Η πιο πρόσφατη ιστορία, μας λέει πώς οι φίλοι και σύμμαχοί του πούλησαν τον Μουμπάρακ και τον πέταξαν σα στιμένη λεμονόκουπα.

Η επόμενη μας αναφέρεται σε κάποιον Καντάφι… Ο οποίος, βομβάρδιζε λέει, ανελέητα το λαό του. Στην πραγματικότητα βέβαια χτυπούσε τους «αντικαθεστωτικούς» αντάρτες, που εξόπλιζε το ΝΑΤΟ, αλλά αυτά δεν τα πράγματα δεν λέγονται. Πάει κι ο Καντάφι… Ποιος έχει τώρα σειρά; ο ηγέτης του άλλου "κράτους του ζόφου", ο Μπασίρ Άσαντ στη Συρία. Ακολουθεί το Ιράν.

Το παραμύθι στη Συρία, είχε, ξεκινήσει κάπως αντίστροφα, όταν το καλοκαίρι... Τότε που Σύροι και παλαιστίνιοι πρόσφυγες διαδηλωτές, τόλμησαν να περάσουν τα σύνορα και να μπουν σε κατεχόμενο από το Ισραήλ συριακό έδαφος του Γκολάν… Για μια και μόνον ημέρα, οι ειδήσεις θυμήθηκαν ότι εκτός από την Παλαιστίνη οι Ισραηλινοί κατέχουν και συριακό έδαφος.

Αλλά αυτά τα πράγματα πληρώνονται. Τότε ήταν που η "διεθνής κοινότητα" (έτσι λένε τα κράτη που ελέγχει το ΝΑΤΟ) θυμήθηκε ότι ο Άσσαντ δεν έχει δημοκρατικό καθεστώς – (όπως έχει το Ισραήλ για παράδειγμα)... ή απέκτησαν η Λιβύη και η Αίγυπτος και κάποια μέρα -που θα πάει- θα αποκτήσει και η Σαουδική Αραβία (λέμε εμείς τώρα).

Και τότε «κάποιοι», άρχισαν να εξοπλίζουν τους αντικαθεστωτικούς. Έστειλαν και τους συμμάχους τους από την αλ Κάιντα (ναι Μα Δι)... Στα πρότυπα της Λιβύης. Για να αρχίσει πάλι το ίδιο παραμύθι: Ο Άσσαντ σκοτώνει «αμάχους» κατά χιλιάδες… Ποιος μετράει τους νεκρούς; Μα οι αντικαθεστωτικοί - και το αναμεταδίδουν άκριτα τα δυτικά ειδησεογραφικά πρακτορεία.

Αλλά τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, όταν άρχισαν να σκοτώνονται και δημοσιογράφοι. Που βρέθηκαν να καλύπτουν τα γεγονότα στο πλευρό των αντικαθεστωτικών. Επειδή από την άλλη πλευρά, του κυβερνητικού συριακού στρατού, δεν χρειάζεται να μεταδίδονται πληροφορίες. Γιαυτό και δεν αποστέλλονται εκεί δυτικοί δημοσιογράφοι.

Τιμώ την θυσία της Marie Colvin of The Sunday Times, η οποία αν και είχε χάσει ένα μάτι σε παρόμοια αποστολή, απτόητη συνέχισε τις ανταποκρίσεις της από άλλη εμπόλεμη ζώνη. Το ίδιο τιμώ όλους εκείνους τους συναδέλφους που έδωσαν της ζωή τους σε ανάλογες αποστολές. Όπως εκείνους που σκότωσε αμερικανικό τανκ που τους είχε βάλει στόχο βομβαρδίζοντας το ξενοδοχείο τους στη Βαγδάτη, κατά την αμερικανο-βρετανική εισβολή στο Ιράκ.

Εκείνο που δεν δέχομαι είναι τα κροκοδείλια δάκρυα, όλων εκείνων που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν για αλλότριους σκοπούς, ανάλογες θυσίες.

Όποιος δημοσιογράφος πηγαίνει σε εμπόλεμη ζώνη, αναλαμβάνει ακέραιη την ευθύνη γνωρίζοντας τους κινδύνους της αποστολής του. Υπάρχουν άλλωστε, προσωπικές εμπειρίες από τον πόλεμο της Βοσνίας, στο χαώδες Σαράγεβο...

Δεν χρειάζονται λοιπόν, ειδήσεις του "καθεστώτος". Καμμένο χαρτί ο Άσσαντ. Όπως κάποτε ο Μιλόσεβιτς, και πιο πρόσφατα ο Καντάφι. Η γνωστή συνταγή. Όποιος έχει την τράπουλα, μοιράζει και... δημοκρατία.

Γράφαμε λοιπόν στο στυξ, στις 26/09/2011:

Ήταν τόσο εύκολο να διαλύσουν μια ομοσπονδία στα εξ ών συνετέθη και όχι μόνο…΄Ηταν τόσο εύκολο να ανακηρύξουν ανεξάρτητο κράτος το ανύπαρκτο Κοσσυφοπέδιο…ή την «ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ», για να δημιουργήσουν νέα προβλήματα.

Ενώ για τους Παλαιστίνιους επιφυλάσσουν την τύχη που θα αποφασίσει το Ισραήλ, και η παγκόσμια εβραϊκή ολιγαρχία που διαφεντεύει.

Ιδού το Παγκόσμιο άδικο, για το οποίο γράφουμε τόσο καιρό…

Στη Λιβύη… καλά άσε να δούμε που θα καθίσει η μπίλια. Επειδή ουδείς γνωρίζει σε πόσα κομμάτια θα χωριστεί το κράτος που επί 42 χρόνια κρατούσε ενωμένο ο Καντάφι.

Και φτάνουμε στην επόμενη κατευθυνόμενη «επανάσταση». Στη Συρία, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα, επειδή έχει πάρει θέση κι η Ρωσία, με παλιούς δεσμούς με τη Δαμασκό, από την εποχή της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ ακόμη.

Εδώ όμως βλέπουμε να συμφωνούν τα συμφέροντα του Ισραήλ, της Τουρκίας και των ΗΠΑ. Επειδή οι ΗΠΑ, δεν έχουν απομακρυνθεί από καθοδηγητής της Άγκυρας. Και η υπόθεση «οικόπεδο 12», μια παρωνυχίδα είναι που θα λυθεί με κάποια άλλη ελληνική παραχώρηση. Γνωστό το παιχνίδι.

Τι γίνεται στη Συρία; Ένοπλοι μισθοφόροι «αντικαθεστωτικοί» από ποικίλες ισλαμιστικές οργανώσεις, έχουν εισρεύσει από τα σύνορα με την Τουρκία, το Λίβανο και την Ιορδανία και το Στέητ Ντηπάρτμεντ, έχει ανακοινώσει ότι υποστηρίζει τη δράση τους, δήθεν μιλώντας για λαϊκή εξέγερση.

Και φυσικά όλη αυτή η φασαρία, είχε έναν και μόνο στόχο: Το ατίθασο Ιράν. Που τολμάνε οι μουλάδες του και το κρατάνε ανεξάρτητο από τη νεοταξίτικη επιρροή. Αν είναι δυνατόν…

Η παγκοσμιοποίηση έχει αναμείξει πάρα πολύ τα εσωτερικά με τα εξωτερικά. Με στόχο να καταργηθεί ο όρος έθνος-κράτος και να αντικατασταθεί με τον όρο πολυεθνική εταιρία.

....

Αλλά μια και μιλάμε για απόλυτα ελεγχόμενη πολιτική υποταγής, σκεφτείτε μια ανεξάρτητη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Που να μην ελέγχεται από το ΝΑΤΟ. Ακόμα και την υπερήφανη Γαλλία του ντε Γκώλ, φρόντισε ο Σαρκοζί να επανεντάξει στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ και να επιτεθεί πρώτος εναντίον της Λιβύης, ώστε να επιβραβευτεί με την «επιχείρηση καμαριέρα». Την επιχείρηση με πολλαπλούς αποδέκτες.

.....

Όσο για μας εδώ στην Ψωροκώσταινα (δικαιούμαστε πλέον να επαναφέρουμε τον όρο κε Σημίτη έτσι δεν είναι;) κόβουμε τα τέτοια μας συνυπογράφοντας το εμπάργκο των υποταγμένων στις ΝΑΤΟϊκές εντολές ευρωπαίων, εναντίον του Ιράν. Που απαντάει: "Πετρέλαιο γιοκ".

....

ΥΓ. Και για να μην ξεχνάμε τα υπόλοιπα δικά μας: Υπέβαλε λοιπόν την παραίτησή του τελικά -κάτι που απειλούσε από καιρό (θυμόσαστε το περίφημη ρήση του πρίγκιπα Γερουλάνου, που προκαλεί πλέον θυμηδία στην τόσο τεταμένη ατμόσφαιρα), με την οποία απειλούσε ότι θα παραιτηθεί "αν του βάλουν γκαουλάιτερ"… Πόσους άραγε θέλει να του βάλουν ακόμα για να το καταλάβει; Ε, λοιπόν την υπέβαλε τελικά την παραίτηση -γνωρίζοντας ότι δεν θα γίνει αποδεκτή- όχι επειδή του έβαλαν γκαουλάιτερ, ούτε επειδή κατάλαβε πως έχει ξεχαρβαλιάσει το σύστημα φύλαξης των Μουσείων, αλλά για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους...

styx.gr