Γιατί απεργεί η ΕΣΗΕΑ;

Οι Ενώσεις συντακτών αποφάσισαν να συμβάλλουν έμπρακτα στη μείωση του μισθολογικού κόστους στις δοκιμαζόμενες επιχειρήσεις του τύπου. Αυτή είναι η μοναδική ερμηνεία που μπορεί να δώσει κάποιος στην τετραήμερη απεργία που ξεκινάει από σήμερα στα μέσα ενημέρωσης και θα διαρκέσει έως την Κυριακή.

«Χάρη» στην απεργία, τα καθημερινά φύλλα των εφημερίδων, τα οποία είναι ζημιογόνα, δεν θα κυκλοφορήσουν για τέσσερις ημέρες και οι εκδότες θα γλιτώσουν το κόστος παραγωγής και διανομής, όπως και μερικά μεροκάματα δημοσιογράφων. Αντιθέτως, τα «Κυριακάτικα» φύλλα, τα οποία αποδίδουν κάποια έσοδα, κυρίως χάρη στις προσφορές, κυκλοφορούν σήμερα και, καθώς θα μείνουν πέντε ημέρες στα περίπτερα, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ξεπουλήσουν. Ταυτόχρονα, τα λεγόμενα δελτία ειδήσεων, όπου ξερόλες και παπαγάλοι κουνάνε με περισσό κωλοπαιδισμό το δάχτυλο σε αυτή τη μειοψηφία των πολιτών που συνεχίζει να τα βλέπει, δεν θα μας ζαλίσουν τον έρωτα μέχρι τη Δευτέρα.

Εν ολίγοις, δεν μπορεί κανείς παρά να συγχαρεί τις ενώσεις για την πρωτοβουλία τους, έστω και αν αυτές επικαλούνται τους λάθος λόγους. Όσο για εκείνους τους εκδότες που αντιδρούν, δεν μπορώ παρά να τους συλλυπηθώ. Βλέπετε, πολλοί από αυτούς είχαν τη φαεινή ιδέα να φορτωθούν ζημιογόνες επιχειρήσεις του τύπου, με την ελπίδα ότι έτσι θα καταφέρουν να πιέσουν το κράτος για τη διευκόλυνση άλλων επαγγελματικών δραστηριοτήτων τους. Τώρα που το κράτος αποσύρθηκε από την οικονομική δραστηριότητα, γιατί δεν έχει «σάλιο» να δώσει, οι εκδότες έμειναν αμανάτι με τα «σαπάκια» τους. Και κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους, ελπίζοντας ότι αν συμπιέσουν τους μισθούς τόσο των καλών συντακτών, όσο και των «δημοσίων υπαλλήλων» που διατηρούν στο μισθολόγιό τους, θα επιβιώσουν. Ας πρόσεχαν...

Η μαύρη αλήθεια για την ενημέρωση είναι κανείς από τους εμπλεκομένους στη διαδικασία παραγωγής ειδήσεων δεν θέλει να δει τη μαύρη αλήθεια.

Για παράδειγμα, την ΕΣΗΕΑ καθόλου δεν φαίνεται να την απασχολεί ότι όλα τα ΜΜΕ είναι πλέον ζημιογόνα. Μπροστά στους αμείλικτους αριθμούς, απαντά με τον αφορισμό «η ενημέρωση δεν είναι προϊόν». Όπερ σημαίνει, για όσους δεν το καταλάβατε, ότι μπορούμε να γράφουμε κείμενα που κανένας δεν τα διαβάζει, είτε γιατί είναι άθλια, είτε γιατί είναι αδιάφορα, και παρόλα αυτά να έχουμε την απαίτηση να πληρωνόμαστε κάθε τέλος του μήνα.

Και για ποιο λόγο δεν διαβάζονται τα κείμενα; Επειδή, εδώ και πολύ καιρό, τα όσα γράφονται στις εφημερίδες αποτελούν στην ουσία έναν διάλογο μεταξύ δημοσιογράφων και πολιτικών, ο οποίος καθόλου δεν ενδιαφέρει τους αναγνώστες. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα είναι ίσως τα λεγόμενα παραπολιτικά, τα οποία ο μέσος αναγνώστης, αυτός που δεν είναι δηλαδή στη μεγάλη παρέα του πολιτικομηντιακού κατεστημένου, δεν μπορεί να καταλάβει τι λένε και για ποιον λένε. Το ίδιο ισχύει και για τα παραοικονομικά. Υπαινιγμοί, αιχμές, κουτσομπολιά, όπου ο κάθε εκδότης, δημοσιογράφος, ή στέλεχος βγάζει το άχτι του, απειλεί, ενίοτε εκβιάζει κιόλας. Σε κάθε περίπτωση, ο αναγνώστης είναι στην απ’ έξω. Γι’ αυτό και γράφει πια τις εφημερίδες στα παλαιότερα των υποδημάτων του (το Reporter έχει περισσότερους «μοναδικούς επισκέπτες» ημερησίως απ’ ότι «μοναδικούς αναγνώστες» οι περισσότερες, αν όχι όλες, οι εφημερίδες).

Όσο για τα δελτία ειδήσεων; Εκεί και αν η κατάντια έχει φτάσει στο απροχώρητο. Δημοσιογράφοι επαίρονται δημοσίως ότι οι υπουργοί (αυτοί δηλαδή που θα έπρεπε να ελέγχουν), τους στέλνουν sms, ενώ το δελτίο είναι στον αέρα. Και είναι τόσο γελοίοι που δεν αντιλαμβάνονται ότι γελοιοποιούνται.

Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι ένας δημοσιογράφος πρέπει οπωσδήποτε «να τα χώνει» στις κυβερνήσεις. Μπορεί και να συμφωνεί μαζί τους, ή να τις συγχαίρει για τις πρωτοβουλίες τους. Δημοκρατία έχουμε... Αυτό που δεν συγχωρείται (από τους τηλεθεατές) είναι τα γλοιώδη κολλητηλίκια και οι αρπαχτές από τις ρουσφετολογικές προσλήψεις μας σε δημόσια ΜΜΕ, γραφεία τύπου, τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης, κλπ. Γιατί όταν είσαι δημοσιογράφος/δημόσιος υπάλληλος και καταγγέλλεις το «υπερτροφικό δημόσιο», γίνεσαι ρεντίκολο στους αναγνώστες σου. Και όταν είσαι δημοσιογράφος που πλούτισες από το πάρτι της προηγούμενης 20ετίας (οι δημοσιογράφοι μεγιστάνες είναι ελληνική πρωτοτυπία), και τώρα λες στον κόσμο ότι χρειάζονται θυσίες από όλους (όχι από σένα βέβαια), τότε χάνεις κάθε αξιοπιστία...

Και οι εκδότες; Ακόμη να συνέλθουν από το σοκ της διακοπής της χρηματοδότησής τους με κρατική διαφήμιση. Υπερασπίζονται με λύσσα την τελευταία σανίδα σωτηρίας που τους έχει μείνει, δηλαδή την αναχρονιστική υποχρέωση της δημοσίευσης στον τύπο των ισολογισμών όλων των εισηγμένων επιχειρήσεων. Δεν τους ενοχλεί δηλαδή να εξευτελίζονται κρατώντας ανοιχτή μία εφημερίδα, μόνο και μόνο χάρη στα χρήματα που παίρνουν από τη δημοσίευση των ισολογισμών. Αφού δεν σε διαβάζει κανένας ρε φίλε, κλείσ’ το ρημάδι και παρ’ το χαμπάρι ότι δεν είμαστε όλοι γεννημένοι εκδότες...

Στην Ελλάδα έχουμε περισσότερες αναλογικά εφημερίδες από οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη και, επίσης, τους λιγότερους αναγνώστες αναλογικά με οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη. Το μοντέλο είναι χρεοκοπημένο και η ΕΣΗΕΑ δεν έχει συζητήσει ποτέ πως θα μπορούσε να αλλάξει για να γίνει βιώσιμο. Και δεν έχει συζητήσει, διότι απλούστατα μία τέτοια συζήτηση δεν θα ήταν ευχάριστη: θα κατέληγε πιθανότατα στο συμπέρασμα ότι οι δημοσιογράφοι είναι πάρα πολλοί και οι αναγνώστες πολύ λίγοι και επομένως πολλοί από εμάς θα πρέπει να αλλάξουμε δουλειά. Ότι το μοντέλο των συλλογικών συμβάσεων έχει καταντήσει τις εφημερίδες δημόσιο, δηλαδή να αμείβεται κάποιος ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας του και όχι ανάλογα με όσα προσφέρει στην επιχείρηση. Ότι μόνο στην Ελλάδα εξαρτώνται τα υγειονομικά και ασφαλιστικά δικαιώματα του επαγγέλματός, από το κατά πόσον είναι κάποιος μέλος του συνδικάτου του (αν δεν είναι δεν δικαιούται ασφάλιση στον ΕΔΟΕΑΠ). Ότι τα έξοδα για όλα αυτά, δεν τα πληρώνουν οι δημοσιογράφοι, αλλά όλος ο ελληνικός λαός διά μέσου του αγγελιόσημου, με το οποίο επιβαρύνονται οι διαφημίσεις. Ότι δηλαδή η επίσημη δημοσιογραφία είναι κλειστό επάγγελμα. Ότι η τραγική αυτή κατάσταση έχει δημιουργήσει εργαζομένους δύο ταχυτήτων: τα μέλη της ΕΣΗΕΑ, που αμείβονται καλά και η απόλυσή τους κοστίζει ακριβά και όλους τους άλλους που εργάζονται σε site, ή με μπλοκάκι και σε συνθήκες σκλαβιάς.

Την ίδια δυσάρεστη συζήτηση θα έπρεπε να κάνουν και οι εκδότες μεταξύ τους: και θα κατέληγαν μάλλον στο συμπέρασμα ότι οι πιο πολλοί πρέπει να αποχωρήσουν, διότι οι εφημερίδες τους είναι άθλιες. Ότι οι εποχές που «έμπαιναν στα πράγματα», μέσω της κατοχής ενός ΜΜΕ, έχουν παρέλθει. Ότι δεν πρέπει να ζητάνε κρατικές διαφημίσεις και ισολογισμούς, αλλά αναγνώστες. Διότι, αν είχαν αναγνώστες, θα είχαν και διαφημίσεις.

Η κρίση μας πονάει όλους. Με καθυστερήσεις στην καταβολή μισθών, με μειώσεις αμοιβών, με απολύσεις, με λουκέτα. Και είναι σίγουρο ότι μαζί με τα ξερά, δυστυχώς, θα καούν και χλωρά. Τουλάχιστον, αν καταλάβουμε τι γίνεται, μπορεί με τη φωτιά που μας καίει να καθαρίσει μαζί και το τοπίο της ενημέρωσης. Και να μην πάνε στράφι τόσες ανθρωποθυσίες...

Πηγή : reporter.gr