Όταν τα όνειρα γίνονται πεφταστέρια .

Κάμποσα καλοκαίρια πριν, στρωματσάδα με τη μαμά μου στο μπαλκόνι της γιαγιάς στο χωριό, είδα το μεγαλύτερο κύμα πεσόντων αστεριών έως τώρα. Εννοείται το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν το κλασικό «να προλάβω να κάνω μια ευχή».

Οι ευχές συνήθως είναι τα όνειρά μας να γίνουν πραγματικότητα.

Βλέποντας όμως τόσα πολλά αστέρια να πέφτουν σκέφτηκα πόσες ευχές θα πάνε χαμένες, πόσα όνειρα δηλαδή θα μείνουν απραγματοποίητα. Γιατί το να εύχεσαι σε ένα αστέρι σημαίνει ότι ελπίζεις πως κάτι πέρα από τις δικές σου δυνάμεις θα κάνει το ακατόρθωτο. Θα φέρει εις πέρας αυτό που εσύ μέχρι τώρα δε μπόρεσες. Όχι επειδή δεν είσαι ικανός, απλά γιατί η ζωή κάνει κωλοτούμπες.

Ίσως τα όνειρα μας να είναι απλά πολύ μεγάλα για μία ζωή. Ίσως αν τα σπάσουμε σε μικρότερα κομμάτια να είναι πιο εύκολο να τα κατακτήσουμε.

Έχω κρατήσει λοιπόν τα όνειρά μου και προσπαθώ να κάνω μικρά βήματα. Ίσως ποτέ να μην μπορέσω να τα πραγματοποιήσω αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα σταματήσω να προσπαθώ ή ότι θα σταματήσω να ονειρεύομαι.

Όπως είπε ο Jorge Bucay :

«Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις που ξεκινάνε πάντα με το πρώτο μικρό βήμα... Πρέπει να επιλέξουμε αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ξανανοιχτούμε σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι. Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας… Ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι».

Συγγραφέας άρθρου Μαντώ Μάκκα
 

Πηγή : ewoman.gr