Ποιος ο λόγος να σκας για το τι θα μπορούσε να ‘χε γίνει

Τι θα γινόταν αν…; Ίσως, το πιο συχνό ερωτηματικό που βάζεις στον εαυτό σου. Κι αυτό γιατί τον πιέζεις αναλύοντας επανειλημμένα καταστάσεις, σκηνές και στιγμιότυπα του παρελθόντος και μπλέκεις στον λαβύρινθο των πιθανών εναλλακτικών αποτελεσμάτων. Η μια οφθαλμαπάτη φέρνει την άλλη κι η υπομονή σου εξαντλείται, αποδυναμώνοντάς σε.

Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, είναι εύκολο να ζεις στο παρελθόν. Δε θέλει ούτε τρόπο, ούτε κόπο. Περιέχει όλες τις εμπειρίες, τα σωστά, τα λάθη, τους δισταγμούς, τη λύτρωση. Όμως, οι σκέψεις των ανθρώπων επικεντρώνονται -ως επί το πλείστον- στα αρνητικά συναισθήματα που τους κάνουν να φτάσουν στο ανεδαφικό σημείο της αναζήτησης μιας απάντησης που δε θα ´ναι ορθή κατά πάσα πιθανότητα. Σύμφωνοι, είναι αναπόφευκτο ν´ αναρωτηθείς γιατί ορισμένα γεγονότα στη ζωή σου συνέβησαν, δίχως να σε ικανοποιήσει το αποτέλεσμά τους. Ωστόσο, υπάρχει μια αξιοπρόσεκτη διαφορά μεταξύ των αναμνήσεων και του προβληματισμού σχετικά με τα βιώματά του παρελθόντος που επηρεάζουν το παρόν. Δηλαδή, αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή κι είναι κρίμα να το παραμελείς.

Ένα από τα κλασικά «τσιτάτα» που το έχεις ακούσει πάμπολλες φορές και φαίνεται να το ξεχνάς πολύ εύκολα επικεντρώνεται στη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι δε δύνασαι ν´ αλλάξεις το παρελθόν. Ό ,τι έγινε, έγινε κι αυτό δε θα μεταβληθεί όσες προσπάθειες κι αν πραγματοποιήσεις. Το αντίκτυπό του είναι μεγάλο, οπότε έχεις τυλιχτεί μέσα σε μια ψευδαίσθηση, ξεχνώντας ότι η σημερινή σου ζωή εξακολουθεί να συμβαίνει.

Χωρίς καμία αμφιβολία, οι άνθρωποι είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, έχουμε ανεπτυγμένη τη συναισθηματική μας νοημοσύνη κι είμαστε όλοι ικανοί να διακρίνουμε το χτες απ´ το τώρα πράγμα που αν δεν καταφέρουμε και μείνουμε στο χθες οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην παγίδα της απόγνωσης. Όντως, μπορεί να υπήρχαν κι άλλες επιλογές, όμως έκανες μια συγκεκριμένη. Και σίγουρα είχες τους λόγους σου, άσχετα αν δε δικαιώθηκες. Αυτό δε σημαίνει πως απέτυχες.

Το να κολλάς στην πλάνη της τελειότητας και του ότι δε σου επιτρέπεις να παίρνεις λανθασμένες αποφάσεις, δε θα σε ωφελήσει καθόλου. Το να απορρίπτεις τη συνεχόμενη αμφιβολία αποτελεί το πρώτο βήμα, για να απεγκλωβιστείς από την ψεύτικη παρηγοριά που σου προσφέρει απλόχερα η αδράνεια. Σε καθηλώνει σε μια άβολη ψυχική θέση και σκεπάζει τις ανησυχίες σου με λέξεις βολικές, ώστε να τις γιγαντώσει.

Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, επιβάλλεται να κοιτάς πάντα μπροστά. Αποδέξου ότι θα χάσεις, για να μάθεις την ουσία των στιγμών και το μόνο που μπορεί να συμβεί ύστερα είναι να βγεις κερδισμένος. Ακόμα κι αν έχεις λαβωθεί. Μετέτρεψε τα συναισθήματα της λύπης σε κίνητρο επιτυχίας. Να ´σαι σίγουρος πως θα λάβεις μια ωριμότερη απόφαση την επόμενη φορά. Το παρελθόν πρέπει να ´ναι στο off, το παρόν στο on και το μέλλον στην αναμονή. Δε γίνεται αλλιώς.

Αποφάσισε να κρατάς τον έλεγχο στα χέρια σου, στο βαθμό που σου επιτρέπεται. Κι αυτό γιατί υπάρχουν κι οι αστάθμητοι παράγοντες στη μέση. Δεν επιτρέπεται να τους ξεχνάς. Απόφυγε όσο το δυνατόν περισσότερο να ψάχνεις εναλλακτικές πραγματικότητες όταν βρίσκεσαι μπροστά σε δίλημμα. Στο τέλος της κάθε ημέρας, δεν ξέρεις ποτέ τι θα συμβεί αύριο. Όλα τα βιώματα είναι μέρος ενός κακοτράχαλου, αλλά κι ωφέλιμου μονοπατιού που στο τέλος του θα εξέλθεις πιο δυνατός, διδάσκοντας τον νου και φέρνοντάς σε ένα βήμα πιο κοντά να γίνεις αυτό που έχεις φανταστεί.

Εστίασε την ενέργειά σου στο σήμερα γιατί αυτό είναι που έχεις τη δυνατότητα ν´ αλλάξεις αν δε σου αρέσει. Εάν αφοσιωθείς στις αξίες, στα ιδανικά και στις δυνατότητες σου τότε δε θα αργήσει να έρθει εκείνη η στιγμή που περήφανα θα πεις στον εαυτό σου: «τελικά το πιο όμορφο και το πιο σωστό πράγμα που έκανα για μένα είναι ότι κατάφερα κι άφησα το παρελθόν στο παρελθόν.»

Γράφει ο Δημήτρης Μπότης