Eνα ταξίδι είναι η ζωή που δεν πρέπει να αφήνεις χρωστούμενα στο πέρασμα σου..

Ένα ταξίδι είναι η ζωή κι εμείς περαστικοί στη διαδρομή του.

Ένα ταξίδι που δεν είναι πάντα εύκολο, ούτε πάντα ανώδυνο. Είναι πάντα γεμάτο, όμως, με τη λαχτάρα του ανθρώπου να φτάσει στον επόμενο προορισμό του.

Ένα σκαρί έχεις μόνο στη διάθεσή σου και πρέπει να καταφέρεις να το κουμαντάρεις όσο πιο επιδέξια μπορείς, για να φτάσεις σ’ αυτόν τον προορισμό με το λιγότερο κόστος. Με τη μικρότερη ταλαιπωρία. Χωρίς άσκοπες περιπλανήσεις. Χωρίς να ξεμείνεις από ελπίδα κι από όνειρα. Χωρίς να χαραμιστείς μέσα στη συναισθηματική στειρότητα.

Ξέρω πως είσαι άνθρωπος γεμάτος αδυναμίες, ανασφάλειες και απωθημένα. Και μερικές φορές έχεις ένα αίσθημα παντοδυναμίας, που σε κάνει – λανθασμένα – να πιστεύεις ότι όλα είναι στο χέρι σου. Και τα θεριά και οι καρδιές των ανθρώπων. Νομίζεις ότι είσαι ένας μικρός θεός που κρατάει στις χούφτες του τις στιγμές των άλλων και μπορείς να τις γλεντήσεις, να τις απαξιώσεις, να τις μηδενίσεις.

Κυνηγάς την αγάπη, αλλά την απαρνιέσαι όταν τη συναντήσεις.

Αναζητάς τη συντροφικότητα, αλλά την προδίδεις όταν σου δοθεί μια ασφαλής ευκαιρία.

Μιλάς για εμπιστοσύνη, αλλά σου είναι δύσκολο να την τιμήσεις όταν τη νιώσεις δεδομένη.

Το σκαρί σου, όμως, σου δίνεται μόνο μια φορά. Γι’ αυτό προσπάθησε να μην το χαραμίσεις.

Να είσαι δίκαιος απέναντι στο συναίσθημα και στην αξιοπρέπεια εκείνων που έχουν βρεθεί στο δρόμο σου. Και είτε έγιναν οι αγαπημένοι σου ή έμειναν απλά συνοδοιπόροι σου ανάμεσα σε δυο σταθμούς.

Να μην επιτρέπεις στον εγωισμό και στη ματαιοδοξία σου να αφήνουν ανοιχτούς λογαριασμούς μαζί τους. Να τις ξεπληρώνεις τις οφειλές που μέσα σου ξέρεις πως χρωστάς. Η ζωή δεν κλείνει ραντεβού με τον χρόνο. Στον κουρσεύει ανατρεπτικά και αιφνιδιαστικά κι εσύ μένεις πίσω μόνος να αναρωτιέσαι τι έκανες λάθος.

Άφησες μέσα σου, φίλε μου, ανείπωτα σ΄ αγαπώ, συγγνώμες και ευχαριστώ. Λέξεις απλές, λέξεις μικρές, αλλά λέξεις που είχαν μεγάλη σημασία για τον αποδέκτη τους. Όπως και για σένα. Κι ας μην ήθελες να το παραδεχτείς. Λέξεις που ξέμειναν μέσα σου για να σού θυμίζουν πως η ζωή είναι μικρή κι εσύ την πίστευες μεγάλη.

Τα χρωστούμενά του ο καθένας τα γνωρίζει και πολύ καλά μάλιστα.

Να μιλάς στους ανθρώπους που σου είναι σημαντικοί. Σήμερα. Τώρα. Σε τούτη τη ζωή. Να εκφράζεις τα συναισθήματά σου, όποια κι είναι. Μην τους κλειδώνεις έξω από τη ζωή σου μέσα σε μια εγωιστική σιωπή.

Να προσπαθείς να διορθώνεις το άδικο με μια συγγνώμη. Και να νιώθεις ευγνωμοσύνη για όσα σου δόθηκαν. Όμορφη λέξη το «σ’ ευχαριστώ». Γεμάτο χαμόγελα. Να τα σκορπάς. Κι αυτό το «σ’ αγαπώ» πόσο ψηλά μπορεί να σηκώσει την καρδιά του ανθρώπου. Μην το φοβάσαι. Να το λες, να το ακούει και η δική σου η καρδιά.

Για να μπορεί να συνεχίσει το σκαρί σου το ταξίδι του χωρίς περιττά βάρη. Και για να είναι η συνείδησή σου λευκό πανί που θα σε οδηγεί μπροστά.

Της Γεωργίας Ανδριώτου.

Πηγή : anapnoes.gr