Ό,τι δεν λύνεται, κόβεται…! (music video)

Γράφει η Φλώρα Πέππα.

Όταν μια σχέση τελειώνει κάνεις πάντα τον υποσυνείδητο ή συνειδητό απολογισμό σου. Μετράς τι έδωσες, τι πήρες, και τελικά κοιτάς αν άξιζε τον κόπο. Φέρνεις στο μυαλό σου στιγμές και γεγονότα, κάνεις αυτοκριτική και αξιολογείς τις πράξεις σου. Και κάπως έτσι, εντοπίζεις τα λάθη σου και αναλογίζεσαι αν πρέπει να τα διορθώσεις ή να τα επαναλάβεις για να τα εμπεδώσεις.

Αυτό που πονάει περισσότερο, δεν είναι τα λάθη, μα ούτε και ό,τι κάτι τελειώνει. Είναι οι άκαρπες προσπάθειες που έκανες για να λύσεις ένα πρόβλημα, ο μάταιος κόπος και ο χαμένος χρόνος. Είναι αυτό το άβολο συναίσθημα που μένει, ότι τράβηξες την κατάσταση από τα μαλλιά, ελπίζοντας για το ακατόρθωτο. Ότι επινόησες και έδωσες παράλογα ελαφρυντικά σε κάτι που είχε προ πολλού ξεπεράσει την ημερομηνία λήξης του.

Από την μία πλευρά είναι καλό και επιθυμητό να προσπαθούμε και να μην το βάζουμε στα πόδια με την πρώτη δυσκολία. Είναι σημαντικό να έχουμε κατανόηση και να κάνουμε υποχωρήσεις. Όμως η κατανόηση εύκολα γίνεται εκμετάλλευση και η υποχώρηση ακόμα πιο εύκολα συμβιβασμός. Και τότε τα ελαφρυντικά αποτελούν ένα καλογραμμένο σενάριο που ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχει. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Και τελικά το ίδιο μοτίβο. Να ξεπερνάς τα όρια των αντοχών σου και να μπαίνεις σε ένα τρυπάκι που μοιάζει με λαβύρινθο. Να προσπαθείς, πλέον μόνο από συνήθεια, και να ξεχνάς τα θέλω και τον εαυτό σου. Να παραβλέπεις από πού ξεκίνησες και που κατέληξες.

Η προσπάθεια γίνεται αγώνας κι ο αγώνας εμμονή. Και καθώς ο χρόνος τρέχει, τρέχεις και εσύ μαζί, πέφτοντας στο ίδιο παγόβουνο, μπας και το σπάσεις. Το παγούβουνο που αυτοί αποκαλούν άμυνα.Τα παγούβουνα όμως, δε σπάνε. Κρύβουν κι άλλο από κάτω. Και με όση δύναμη κι αν πέφτεις, εσύ θα είσαι αυτός που σπας.

Σπας ξανά και ξανά, προσποιούμενος ότι δεν πειράζει. Προσπαθείς κι άλλο. Κλείνεσαι συχνά στο καβούκι σου και συνομιλείς με τον εαυτό σου. Φλερτάρεις με τα γιατί, αναλογίζεσαι τα πρέπει, κυνηγάς τα θέλω. Και στο μυαλό σου, τόσο τυρρανικά, τριγυρνούν αυτά τα τεράστια αν, ίσως και μήπως, έτοιμα να σε καταπιούν.

Πειράζει όμως. Γιατί κάθε προσπάθεια, ακόμα και η παραμικρή, περιμένει ανταπόκριση. Κάθε κίνηση προσμένει αντίκρυσμα. Και είναι οι σχέσεις πάρε-δώσε, ή δώσε-πάρε, πες το όπως θες, και όχι ένας μονόπλευρος αγώνας δρόμος.

Όσο και αν προσπαθείς να λύσεις το άλυτο, αυτό θα γίνεται ένας ακόμα πιο ισχυρός γόρδιος δεσμός. Και ότι δε λύνεται, τελικά κόβεται. Το κόβεις και ξεκινάς από την αρχή, απαλλαγμένος από τα δεσμά μιας αρρωστημένης συνήθειας και μιας ανούσιας σχέσης. Το κόβεις τόσο δυνατά, που πνίγεσαι από χαρά και λύπη ταυτόχρονα. Και είναι αυτό το ανάμικτο που σε κάνει να βρεις το χαμένο σου εαυτό, μέσα σε μια στιγμή. Είναι αυτή η ψυχρολουσία που σε επαναφέρει στη γυμνή πραγματικότητα.

Αυτή η σφαλιάρα που δίνεις ο ίδιος στον εαυτό σου, και το σημάδι της το κουβαλάς για μια ζωή.

Και κάπως έτσι ο απολογισμός σου κλείνει. Ψυχρά και λογικά, όπως επιβάλλεται κάποιες φορές, για να συνεχίσεις δυνατός και ακέραιος και να διατηρήσεις αλώβητα τα θέλω σου. Σε μια πραγματικότητα απτή, όπου οι ακτίνες της αμοιβαιότητας, έχουν τη δύναμη να λιώσουν ακόμα και τα μεγαλύτερα παγόβουνα. Και είναι γλυκό αυτό το λιώσιμο. Ανεβάζει τον πήχη των επιθυμιών σου αυτό το λιώσιμο. 

Και εσύ απλά κολυμπάς στην ευτυχία.

Πηγή : balaoritoustreet.tumblr.com