Το κλούβιο Πασχαλινό Αυγό!

Γράφει ο Ευάγγελος Τρυψιάνης.

Μυρίζουν οι γιορτές. Από το όμορφα ντυμένο και προσεγμένο σώμα της κοινωνίας αναδύεται μια δυσωδία. Θυμίζει Γαλλία περασμένων αιώνων, τότε που πολλοί αριστοκράτες επικάλυπταν την απλυσιά τους με όμορφα αρώματα.

Το Πάσχα έφτασε, πέρασε και ό,τι συμβαίνει κάθε χρόνο, πάνω - κάτω, συνέβη και φέτος. Λίγα πράγματα αλλάζουν, λεπτομέρειες που αρκούν για να ξεφύγεις από την πιθανή κρίση πανικού, που πολύ πιθανόν να σου προκαλούσε η αίσθηση πως είσαι παγιδευμένος σε έναν αιώνιο κύκλο αφόρητης επανάληψης. 

Αλλαγές που ανήκουν στην κατηγορία των απαραίτητων ψευδαισθήσεων επιβίωσης.

Δεν ξέρω αν οι θρησκείες είναι το όπιο του λαού - πολύ πιθανό να είναι και αυτό. Δεν ξέρω αν ο ουρανός, αυτό το απέραντο γαλάζιο μπορεί να κομματιαστεί και να διανεμηθεί στους οπαδούς των διαφόρων θρησκειών - ενιαίος φαντάζει και είναι πιο όμορφος. Εν πάση περίπτωση δεν θα αναλωθώ σε φιλοσοφικές κουβέντες. Δεν έχουν και νόημα σε τέτοια κείμενα. Εξάλλου από το 313 μ.Χ, με το διάταγμα των Μεδιολάνων, υπάρχει ανεξιθρησκία.

Τι είναι, όμως, αυτό που “μυρίζει”; Τολμώ να πω η κοινωνική υποκρισία.

Ξαφνικά οι Εκκλησιές πλημμυρίζουν κόσμο. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καταντούν ξωκλήσια, από τις εικόνες και τα status θρησκευτικού περιεχομένου. Όλοι χαμογελούν, γίνονται ευαίσθητοι και καλοσυνάτοι. Οι φιλάνθρωποι πολλαπλασιάζονται. Η συμπόνια για το συνάνθρωπο, κατακλύζει κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Κατάνυξη και δέος κυριεύει τα εφήμερα κορμιά, που ποθούν το βράδυ της Ανάστασης… να λικνιστούν στα νυχτερινά μαγαζιά. Αλήθεια, ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί ένα θρησκευτικό γεγονός έχει συνδυαστεί με τα μπουζούκια. Κατάνυξη, δέος, καλοσύνη, φιλανθρωπία κλπ 11:59. Αχαλίνωτη μάσα, τσιφτετέλια, μπινελίκια, εγωισμός κλπ 12:01. Τόσο μεγάλη απόκλιση συμπεριφοράς δεν ξέρω πως να την εξηγήσω. Ή, μάλλον, ξέρω.

Κοινωνικά αυτόματοι έχουν γίνει οι άνθρωποι. Λειτουργούν όπως έμαθαν, από συνήθεια. Δεν ξέρουν (ή ακόμα καλύτερα δεν θέλουν να ξέρουν) αν συμφωνούν ή όχι με κάτι, αν πραγματικά τους εκφράζει ή όχι, αν στην τελική τους αρέσει ή όχι. Φοράνε το ανάλογο προσωπείο, ανάλογα με τη στιγμή, και λειτουργούν απαλλαγμένοι από το βάρος της επιλογής. Έτσι έχουν μάθει. Αυτό αρκεί…

Κάθε πράξη (από τη φιλανθρωπία μέχρι τη διασκέδαση) είναι πηγαία και στιγμιαία. Καθένας μπορεί να κάνει αυτό που θέλει τη στιγμή που το νιώθει. Ας σταματήσουμε να ψάχνουμε αφορμές. Δικαιολογίες αναζητούν οι ένοχοι… Και μια ζωή γεμάτη ενοχές, είναι ζωή μισή. Όσο για τα προσωπεία, αν δεν πεταχτούν στο τέλος δεν θα υπάρχει διάκριση μεταξύ του αληθινού και του ψεύτικου, παρά μόνο αμφιβολίες για το τι είναι κάτι ή κάποιος… Και, ως γνωστόν, η αμφιβολία δεν σκοτώνει τίποτα, δηλητηριάζει, όμως, τα πάντα.

Πηγή : balaoritoustreet.tumblr.com