Μια Βολή, μια Ζωή...

Γράφει η Τζένη Σταυριανού

"Ο άνθρωπος είναι ένα ον που σκέφτεται, όμως όλα του τα μεγάλα έργα πραγματοποιούνται, όταν δεν υπολογίζει ούτε σκέφτεται... Πρέπει να ξαναβρεί το αληθινό του υλικό, ύστερα από μακροχρόνια εξάσκηση της απώλειας του "εγώ"...

Όταν αυτό συμβεί, τότε σκέφτεται, όπως η βροχή που πέφτει από τον ουρανό...

Σκέφτεται, όπως τα κύματα που ξεσπούν στον ωκεανό....

Σκέφτεται, όπως τα αστέρια που φωτίζουν τον νυχτερινό ουρανό...

Σκέφτεται, όπως το πράσινο φύλλωμα που ξεπετιέται κάτω από το απαλό ανοιξιάτικο αεράκι...

Και τότε... γίνεται αυτός ο ίδιος η βροχή, η θάλασσα, τ΄αστέρια, το φύλλωμα...

Όταν ο άνθρωπος καταφέρει ν΄αγγίξει την ίδια τη ζωή που του δόθηκε, τότε είναι...

ένας ζενιστής καλλιτέχνης της ζωής...

Η ύπαρξή του είναι το πινέλο κι ολόκληρο το σύμπαν είναι ο μουσαμάς,

που πάνω του θα ζωγραφίσει τη ζωή του για εβδομήντα, ογδόντα ή ενενήντα χρόνια..."

(Εισαγωγή του Daisetz T. Suzuki για το βιβλίο του Eugen Herrigel,

"Το Ζεν και η τέχνη της τοξοβολίας")

Τρελάθηκα ε???...
Το ξέρω, έχεις δίκιο, πιστεύεις πως δεν σε αφορά...
Γιατί θα ΄πρεπε... ίσως το μόνο τόξο που έχεις δει στη ζωή σου να είναι της αποκριάτικης στολής του Ινδιάνου που ντύθηκες κάνα δυο φορές σαν παιδί και το μόνο βέλος που πέταξες να ήταν για να βρει τον πλαστικό στόχο, τον κρεμασμένο πίσω από την πόρτα του δωματίου σου...
Ξέρεις τώρα...
Έτσι, για να εκσφενδονίζεται δήθεν άγρια από το χέρι σου και να χτυπάει αδέξια την ξύλινη επιφάνεια, τον διπλανό τοίχο, την πλαϊνή ντουλάπα... ακόμα και το ίδιο το κέντρο του στόχου καμιά φορά...
Τυχαία όμως.... Μπορεί να μην το παραδέχτηκες ποτέ αλλά... τυχαία!!!...
Ναι, έχεις δίκιο... έτσι είναι...
Το τόξο κι εσύ δεν έχετε συναντηθεί ούτε μια στιγμή στη ζωή σου...
Αλλά δεν είμαι τρελή!...
Και σε αφορά!!!...
Κι είσαι τοξοβόλος χωρίς να το ξέρεις!...
Κι έχεις στοχεύσει άπειρες φορές, κι έχεις δει τον στόχο να καρφώνεται, ή να τη γλιτώνει την τελευταία στιγμή... κι έχεις ακούσει το χτύπημα του βέλους στο "θήραμα", κι έχεις ακούσει τον ήχο του που δονεί σαν σφύριγμα τα μικρομόρια του αέρα, κι έχεις πονέσει ή έχεις ελευθερωθεί ή έχεις παραδοθεί ή έχεις κλάψει ή έχεις ξαπλώσει πληγωμένος στο κρεβάτι σου ή έχεις σωριαστεί στο πάτωμα, εκεί, δίπλα στη βολή...
Επειδή χωρίς να το ξέρεις, έγινες τοξοβόλος που στόχευσες την ίδια τη ζωή σου!!!....



(Σταματάω, για να σου εξομολογηθώ κάτι...


Κάθε φορά που πρόκειται να βάλω τα μεγάλα μέσα αντιγράφοντας από το πρωτότυπο, φεύγω από το πληκτρολόγιο, κάνω ένα διάλειμμα και φτιάχνω καφέ...
Όταν γυρίζω είμαι πάντα χαλαρή, γιατί απολαμβάνω την απογευματινή στιγμή και... γράφω χωρίς να σκέφτομαι...
Κράτησέ το αυτό... Χωρίς να σκέφτομαι!...
Κινούνται τα χέρια μου μόνο, πράττω, ενεργώ, είμαι ένα με την ίδια την κίνηση της γης, το κύλισμα του χρόνου... ξεχνάω, αφήνομαι... και είμαι στο υπέροχο εκείνο κενό που τίποτα δεν το γεμίζει παρά μόνο το αποτέλεσμα της πράξης μου...
Χρειάζεται αυτή η αποστασιοποίηση από τη σκέψη, γιατί η σκέψη μπλοκάρει την κίνηση... και στην ακινησία το αποτέλεσμα παγώνει, πριν καλά καλά προλάβει να υπάρξει...
Περίμενε λίγο!... Έρχομαι...)



Άκου λοιπόν...

"... Η τοξοβολία παραμένει σήμερα, όπως και άλλοτε, ζήτημα ζωής και θανάτου, στο μέτρο που αποτελεί την πάλη του τοξότη με τον εαυτό του...
Ο τοξότης είναι ο σκοπευτής και συγχρόνως ο στόχος, είναι εκείνος που πλήττει κι εκείνος που πλήττεται... Είναι απαραίτητο για τον τοξότη να γίνει ένα ακίνητο κέντρο...
Και τότε συντελείται το μέγιστο και ύστατο Συμβάν...
Η τέχνη γίνεται "τέχνη χωρίς τέχνη', η τοξοβολία γίνεται τοξοβολία χωρίς τόξο και βέλος, ο δάσκαλος γίνεται μαθητής, ο γνώστης αρχάριος, το τέλος αρχή και η αρχή... ενδελέχεια!!!...
Όταν κρατάτε το τόξο μην σκέφτεστε αυτό που έχετε να κάνετε, μην υπολογίζετε πώς πρέπει να το κάνετε...
Η βολή θα γίνει με άνεση τότε μόνο, όταν ξαφνιάσει κι αυτόν τον ίδιο τον τοξότη!..
Ο τοξοβόλος με την πάνω άκρη του τόξου διατρυπά τον ουρανό, ενώ στο κάτω μέρος του τόξου του κρέμεται σε μια μεταξένια κλωστή η γη...
Δεν έχει σκοπιμότητα, δεν έχει πρόθεση, δεν έχει σκέψη...
Το μόνο που έχει είναι η Πράξη!!!..."


Άργησα λίγο να καταλάβω ότι στην πραγματικότητα το πεδίο βολής είναι η αρένα της ζωής μου, το τόξο είμαι εγώ και το βέλος η απόφασή μου... ότι έχω παίξει με τόξα και βολές τόσες φορές στη ζωή μου, όσες και οι αποφάσεις που χρειάστηκε να πάρω... ότι έχω καρφώσει τόσους στόχους, όσο και όσες πληγές κουβαλάω...


Επειδή σε κάθε μου απόφαση, ο αποδέκτης του αποτελέσματος ήμουν μόνο εγώ και, όταν τέντωνα τη χορδή δεν ήξερα ακόμα πως το κέντρο του στόχου που έβλεπα ήταν... ο ίδιος ο εαυτός μου!...
Επειδή όσο ετοιμαζόμουν ασυνείδητα για τη βολή... σκεφτόμουν μόνο τη βολή...
Κι επειδή δεν είχε ποτέ περάσει από το μυαλό μου πως... κάθε φορά η βολή μου θα μπορούσε να είναι η τελευταία της ζωής μου!...
Όταν όμως παλεύεις για τη ζωή σου, γίνεται να γυρίσεις πίσω να κοιτάξεις?...
Γίνεται να αποστρέψεις το βλέμμα στο χτες, στο αύριο, στο αν, στο μήπως, στο κάθε θρόισμα της ανάμνησης, στο κάθε σύρσιμο του φόβου, στο κάθε πέταγμα του μυαλού?...
Γίνεται να αφήσεις να αναδυθούν από την ανυπαρξία διαθέσεις, συναισθήματα, επιθυμίες, έγνοιες σ΄ένα παράλογο συνοθύλευμα?...
Γίνεται?..
Όχι!!!...
Γιατί, αν χαθείς στα άδυτα των σκέψεων, θα πεθάνεις το επόμενο λεπτό!...
Γιατί τη στιγμή της βολής όλα, μα όλα, είναι το κενό!...
Κι από ένα τέτοιο απόλυτο κενό πηγάζει η θαυμαστή εκδίπλωση της πράξης!!!...

Δεν θα μπορούσα να τελειώσω χωρίς μια τελευταία λέξη... ίσως κι έναν δεύτερο καφέ...
Εγώ που γράφω, εσύ που διαβάζεις... ξέρουμε κι οι δυο ποια ήταν η τελευταία απόφαση της ως τώρα ζωής μας...
Ίσως λίγα λεπτά πριν, ίσως πριν δευτερόλεπτα, ίσως την προηγούμενη βδομάδα... ίσως κάποτε που δεν θυμόμαστε πια...
Ίσως σε άλλους τόπους, χρόνους, περιστάσεις, παραμέτρους, πήρε ο καθένας μας μια απόφαση που πλήγωσε, στοίχισε, ευχαρίστησε, μας έκανε χαρούμενους, ολοκληρωμένους.... ίσως πάλι μας άδειασε, μας παράβλεψε, μας βρήκε σίγουρους, ή μας άφησε άφωνους...
Όμως κανείς από μας δεν μπορεί να ξέρει αν η απόφαση αυτή είναι απλώς... άλλη μια απόφαση ανάμεσα σε όλες τις ζωής του... κανείς μας δεν ξέρει αν θα ξαναχρειαστεί να τεντώσει τη χορδή... κανείς μας δεν ξέρει αν το βέλος θα εκτιναχθεί ξανά ή ποτέ πια!....
Κανείς δεν ξέρει αν η φαρέτρα του έχει άλλα βέλη....
Κανένας δεν ξέρει πότε θα τον διαπεράσει η χορδή του τόξου...

Μια Bολή, μια Zωή!... κι ο άνθρωπος που...

"μεταμορφώνει το κενό του χώρου σ΄ένα φύλλο χαρτί,

τα κύματα της θάλασσας σ΄ένα μελανοδοχείο,

το σώμα του σε πινέλο...

κι ετοιμάζεται για την τελευταία βολή της ζωής του

μαντεύοντας αυτό που η φύση προαισθάνεται στα σκοτεινά της όνειρα!..."

Kassandra

Πηγή : stigmografimata.blogspot.gr