Αγάπα τον εαυτόν σου ως εχθρόν...(music video)

Δήμητρα Καφρομάνη

Έμεινα μαζί σου από ανάγκη, να το ξέρεις.

Αυτό που πραγματικά ήθελα να κάνω, είναι να σε πετάξω από το σπίτι χωρίς να σκεφτώ ούτε για μια στιγμή πού θα πας και τι θα απογίνεις.

Δεν με νοιάζει, απλώς. Μείνε στο δρόμο, μείνε σε παράπηγμα, κοιμήσου σε παγκάκι, φάε από τα σκουπίδια.

Ξαναλέω μήπως δεν το κατάλαβες καλά, ότι δεν με νοιάζει.

Έχεις κάτσει στο σβέρκο μου τόσα χρόνια και νομίζω ότι δεν αναπνέω πια. Συνδεδεμένη σε μια συσκευή που την ανοίγεις και την κλείνεις εσύ, παίρνεις το οξυγόνο που είναι απαραίτητο για να κυλάει το αίμα μου και βρέθηκα με φραγμένες αρτηρίες χωρίς να μπορώ να τις εγχειρίσω για να ανοίξουν.

Μου υπενθυμίζεις συνεχώς το πρόγραμμα, μήπως και μου ξεφύγει τίποτα και φανώ ανεπαρκής.

Κουράστηκα όμως να μην είμαι. Κουράστηκα να προλαβαίνω το χρόνο, τον τρόπο, τους ανθρώπους, τα δεδομένα, τα ζητούμενα.

Αγοράζω το αλάτι πριν αγοράσω την κουζίνα. Καθαρίζω τα πλακάκια που δεν έχουν ακόμα μπει να τα πατήσω.

Και όλο σ' ακούω σαν δεύτερη φωνή στ' αυτιά μου, να διατάζεις υπενθυμίζοντάς μου την τιμωρία που με περιμένει σε περίπτωση που δεν υπακούσω, και χειρότερα ακόμα, σε περίπτωση που δεν τα καταφέρω.

Μου δίνεις το μαστίγιο στα χέρια και εγώ δεν το σηκώνω προς εσένα. Το σηκώνω προς τον εαυτό μου.

Με ευχαρίστηση κάποιες στιγμές. Με σεξουαλική ταραχή.

Άρρωστη. Αυτό με κατάντησες. Άρρωστη.

Φοράς τα καλοσιδερωμένα μου ρούχα -αυτά που σκίζομαι να σιδερώσω- καθρεφτίζεσαι στα πεντακάθαρα τζάμια μου, αναπνέεις και αρωματίζεσαι από τη βανίλια που σκόρπαγα σε ό,τι υπάρχει για να μυρίζει εμένα.

Έγινες εγώ, καταλαβαίνεις; Πήρες τη θέση μου στη ζωή μου και με έχεις βάλει να ξεσκονίζω τις γωνίες και τα σοβατεπί, ακόμα και με τα δάχτυλα.

Με έκανες αυστηρό κριτή στα λάθος αλλά και στα σωστά μου. Αυτό έκανες. Αμφισβητώ ακόμα και τα σωστά μου.

Για να είμαι τέλεια. Για να είμαι αρεστή. Σε μένα την ίδια.

Δεν είμαι. Ούτε κοντά φτάνω κάποιες στιγμές. Παραμένω αδιάφορη θεατής σε ένα θέαμα που θα έπρεπε να πάρω βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου, παίζοντας όμως στη θέση του κομπάρσου.

Είσαι η σκιά που δεν μπορώ να εξηγήσω σε κάθε φωτογραφία μου, έγινες το θεϊκό χέρι που με σταματάει κάθε φορά που προσπαθώ να γλιστρήσω.

Όχι, δεν φοβάσαι μην πέσω και χτυπήσω. Φοβάσαι μη ρεζιλευτώ και γελάει ο κόσμος.

Καταλαβαίνεις τώρα γιατί θα φύγεις. Γιατί θα σε διώξω χωρίς επιστροφή.

Δεν θέλω να είμαι τέλεια, ούτε να τα προλαβαίνω όλα.

Θέλω να πω μια φορά ότι δεν τα πρόλαβα, ότι δεν τα τελείωσα.

Θέλω να πω ότι δεν τα κατάφερα.

Θέλω το «δεν» να έχει νόημα στη ζωή μου και να μην είναι πλέον η απαγορευμένη λέξη.

Μη μιλάς. Μη μιλάς γιατί δεν σ’ ακούω.

Έχω κλείσει τα αυτιά μου, τα ίδια αυτιά που κάποτε σε άκουγαν ευλαβικά, αλλά τώρα δεν ακούνε.

Δεν θέλω συγκάτοικο πλέον. Θέλω να μείνω μόνη μου και να κάνω όλα αυτά που μου αναλογούν χωρίς τύψεις.

Να κάνω όλα τα λάθη που δεν έκανα, να βάλω τις φωνές που δεν ακούστηκαν, να ενεργοποιήσω όλα τα δάκρυα που κρύβονται και δεν τολμάνε να ξεμυτίσουν.

Θέλω να είμαι άνθρωπος με αδυναμίες ίσες με τις δυνατότητες μου.

Τις ξέρω τις δυνατότητές μου και μπορώ να τις ανασύρω από το πηγάδι ό,τι ώρα χρειαστεί.

Τις αδυναμίες μου όμως, δεν μ’ άφησες να τις ζήσω.

Μάζευτα λοιπόν και φύγε. Χωρίς κλάματα και οδυρμούς.

Αυτά άλλωστε δεν ταιριάζουν στον τέλειο εαυτό σου, ούτε αποτελούν παράγραφο στο ευαγγέλιο που ακολουθείς.

Και μην ξεχάσεις, να αφήσεις πίσω σου τα καλοσιδερωμένα ρούχα και το άρωμα.

Πρέπει να τα τσαλακώσω και να ρίξω πάνω τους τη βανίλια που τους αναλογεί.

Πρέπει να ξαναγίνω εγώ.

* X.- *

Πηγή : eyedoll.gr