Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ...
Όταν λέμε είμαστε εναντίον της βίας, εννοούμε ότι είμαστε εναντίον της βίας. Από όπου κι αν προέρχεται , ό,τι κι αν προκαλεί. Ημίμετρα δ...
https://to-synoro.blogspot.com/2014/11/koultoura.html
Όταν λέμε είμαστε εναντίον της βίας, εννοούμε ότι είμαστε εναντίον της βίας. Από όπου κι αν προέρχεται , ό,τι κι αν προκαλεί. Ημίμετρα δεν χωράνε. Και όταν λέμε είμαστε δημοκράτες, εννοούμε ότι διασφαλίζουμε και προστατεύουμε τα δημοκρατικά δικαιώματα κάθε πολίτη , αντιστεκόμενοι σε φασιστικές τακτικές που τα διαταράσσουν , απ΄όπου κι αν προέρχονται και όπου κι αν απευθύνονται. Δημοκρατία είναι να συλαμβάνεις τον δολοφόνο Νορβηγό Μπρέβικ , χωρίς γρατσουνιά.
Μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες και να αναλύουμε τους λόγους που προκάλεσαν τις παραβατικές συμπεριφορές. Αλλά μετά. Την οποιαδήποτε ώρα , της οποιασδήποτε πράξης , προστατεύουμε την Δημοκρατία.
Δεν θέλω να βλέπω την εικόνα της βίας στα στραπατσαρησμένα πρόσωπα που σχεδόν ηδονοβλεπτικά κοιτάμε για να χορτάσουμε την πείνα του ''νοικοκυρεμένου ''μας μυαλού , γιατί και μόνο που την βλέπω την συντηρώ και την συνηθίζω. Θέλω να βλέπω την αντίθετη της. Την εικόνα που δεν έχει βία , αλλά χάδι , δεν έχει photoshop, αλλά ανθρωπιά.
Τα πράγματα φθάσανε σ΄αυτά τα πρησμένα μάτια , αλλά πιο πριν είχαν περάσει από τα θύματα της Marfin ( τρείς άνθρωποι) , από εν ψυχρώ δολοφονίες αστυνομικών ( και εκείνοι παιδιά είναι ) , από τον Χαμί στα Πετράλωνα ( και εκείνος παιδί όπως ο Αλέξης ήταν ) και από πολλούς άλλους . Την μισή ευαισθησία να είχαμε δείξει , δεν θα είχαν φθάσει τα πράγματα εδώ.
Όσοι σήμερα βρίσκουν ελαφρυντικά στην αστυνομική βία , είναι απόντες όταν θρηνούμε τα θύματα της. Όπως απόντες είναι και εκείνοι που σπεύδουν μονίμως να βρουν ελαφρυντικά στην βία της τρομοκρατίας. Η βία όμως θεριεύει με τις απουσίες. Όλοι αυτοί οι απόντες χλεύαζαν ( και χλευάζουν) το αίτημα να καταδικαστεί η βία από όπου και αν προέρχεται. Γιατί στην πραγματικότητα ακόμα δεν φθάσαμε στο επίπεδο να τους ενοχλεί η βία. Ίσως να την έχουν ακόμα και ανάγκη, κάτι σαν κρησφύγετο , για να αισθανθούν ότι υπάρχουν ως πρόσωπα. Αρκεί το ξύλο να το τρώει ο αντίπαλος, ( χωρίς εισαγωγικά παρακαλώ) . Αφού πλέον σαν εχθροί συμπεριφέρονται.
Χύνουν ιδρώτες να μιλούν για την αλληλεγγύη και στάλα πράξη δεν κάνουν αυτά που λένε. Άλλο μιλάω και άλλο πράττω, όμως. Αν δεν κάνεις κάτι, σαν πολίτης, σαν κόμμα, σαν χώρος, σαν πολιτικός, σαν δημοσιογράφος, σαν πνευματικός άνθρωπος αυτού του τόπου, σαν δάσκαλος, σαν γονιός, σαν Άνθρωπος, για να συννενοηθείς σε βασικά θέματα υπερ της Δημοκρατίας, πιο τίμιο είναι να μην μιλάς καθόλου και να βουλιάξεις στην ακινησία σου και στο ατάραχο παρόν σου.
Αν όμως στα πρησμένα μάτια των συλληφθέντων , είδες το πρόσωπο σου κοινωνία μου, τότε θα ξέρεις πως τον χώρο δράσης σ΄αυτά τα θυμωμένα και ξεστρατισμένα παιδιά τον έδωσες εσύ η ίδια. Έφτιαξες τον κατάλληλο χώρο της αποθέωσης τους. Έστεισες το σκηνικό του μεγάλου καβγά μεταξύ αντιπάλων ομάδων που πάντα έψαχναν. Αφού αλλού δεν τους άφησες να μιλήσουν , να εκφραστούν , να νιώσουν δυνατοί και θαραλλέοι. Πουθενά αλλού δεν τους άφησες καν να υπάρξουν. Ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολειό, ούτε σε σένα την ίδια. Και αν αναρωτιέσαι γιατί όλα τα παιδιά δεν γίνανε έτσι , κοίτα τα δάκτυλα σου αν είναι ίδια και απάντησε μόνη σου την ερώτηση. Δεν είναι η πρώτη φορά που αποστρέφεις το βλέμμα σου από τα πιο αδύναμα παιδιά σου.
Και όταν απαντήσεις την ερώτηση , πες την και σε όλους αυτούς που κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια σου και νύχτα μέρα δήθεν συζητούν και εκστασιασμένοι κοιτούν τις φωτογραφίες των στραπατσαρισμένων προσώπων. Χωρίς ποτέ να αναλαμβάνουν δράμι ευθύνης , χωρίς να χύνουν δάκρυ συγνώμης ή έστω να κρατούν σιγή σεβασμού στα θύματα .
Μήπως και καταφέρουμε κάποια στιγμή και μιλήσουμε ειλικρινά για την κουλτούρα της βίας που συνένοχα ρίχνουμε ακόμα και στο γάλα των παιδιών μας , μην δίνοντας τους χώρο , ελπίδα και προοπτική. Αγνοώντας πως κακοποίηση δεν είναι μονάχα το ξύλο , αλλά κυρίως η εγκατάσταση μέσα στον νέον άνθρωπο ενός ψεύτικου εαυτού , απλά και μόνο για να διευκολυνθούν τα μέσα, οι επικρατούσες αντιλήψεις, τα συστήματα και ο κατάλογος εδώ δεν τελειώνει. Και ''χτίζουμε'' πολλές φορές κουστούμια σε λάθος μέτρα και μετατρέπουμε παιδιά σε σκιάχτρα.
Γι΄αυτό σου λέω εγώ την βία δεν θέλω να την βλέπω . Θέλω να θυμάμαι πως είναι να ζεις σε μέρες βίας και να τρέχω μακριά. Να ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη της. Να παλεύω για να σπάσω αυτή την κουλτούρα του φόβου. Με παιδεία και επιχειρήματα. Με συννενόηση και αλληλεγγύη. Με αγάπη.
Μπορούμε να μιλάμε με τις ώρες και να αναλύουμε τους λόγους που προκάλεσαν τις παραβατικές συμπεριφορές. Αλλά μετά. Την οποιαδήποτε ώρα , της οποιασδήποτε πράξης , προστατεύουμε την Δημοκρατία.
Δεν θέλω να βλέπω την εικόνα της βίας στα στραπατσαρησμένα πρόσωπα που σχεδόν ηδονοβλεπτικά κοιτάμε για να χορτάσουμε την πείνα του ''νοικοκυρεμένου ''μας μυαλού , γιατί και μόνο που την βλέπω την συντηρώ και την συνηθίζω. Θέλω να βλέπω την αντίθετη της. Την εικόνα που δεν έχει βία , αλλά χάδι , δεν έχει photoshop, αλλά ανθρωπιά.
Τα πράγματα φθάσανε σ΄αυτά τα πρησμένα μάτια , αλλά πιο πριν είχαν περάσει από τα θύματα της Marfin ( τρείς άνθρωποι) , από εν ψυχρώ δολοφονίες αστυνομικών ( και εκείνοι παιδιά είναι ) , από τον Χαμί στα Πετράλωνα ( και εκείνος παιδί όπως ο Αλέξης ήταν ) και από πολλούς άλλους . Την μισή ευαισθησία να είχαμε δείξει , δεν θα είχαν φθάσει τα πράγματα εδώ.
Όσοι σήμερα βρίσκουν ελαφρυντικά στην αστυνομική βία , είναι απόντες όταν θρηνούμε τα θύματα της. Όπως απόντες είναι και εκείνοι που σπεύδουν μονίμως να βρουν ελαφρυντικά στην βία της τρομοκρατίας. Η βία όμως θεριεύει με τις απουσίες. Όλοι αυτοί οι απόντες χλεύαζαν ( και χλευάζουν) το αίτημα να καταδικαστεί η βία από όπου και αν προέρχεται. Γιατί στην πραγματικότητα ακόμα δεν φθάσαμε στο επίπεδο να τους ενοχλεί η βία. Ίσως να την έχουν ακόμα και ανάγκη, κάτι σαν κρησφύγετο , για να αισθανθούν ότι υπάρχουν ως πρόσωπα. Αρκεί το ξύλο να το τρώει ο αντίπαλος, ( χωρίς εισαγωγικά παρακαλώ) . Αφού πλέον σαν εχθροί συμπεριφέρονται.
Χύνουν ιδρώτες να μιλούν για την αλληλεγγύη και στάλα πράξη δεν κάνουν αυτά που λένε. Άλλο μιλάω και άλλο πράττω, όμως. Αν δεν κάνεις κάτι, σαν πολίτης, σαν κόμμα, σαν χώρος, σαν πολιτικός, σαν δημοσιογράφος, σαν πνευματικός άνθρωπος αυτού του τόπου, σαν δάσκαλος, σαν γονιός, σαν Άνθρωπος, για να συννενοηθείς σε βασικά θέματα υπερ της Δημοκρατίας, πιο τίμιο είναι να μην μιλάς καθόλου και να βουλιάξεις στην ακινησία σου και στο ατάραχο παρόν σου.
Αν όμως στα πρησμένα μάτια των συλληφθέντων , είδες το πρόσωπο σου κοινωνία μου, τότε θα ξέρεις πως τον χώρο δράσης σ΄αυτά τα θυμωμένα και ξεστρατισμένα παιδιά τον έδωσες εσύ η ίδια. Έφτιαξες τον κατάλληλο χώρο της αποθέωσης τους. Έστεισες το σκηνικό του μεγάλου καβγά μεταξύ αντιπάλων ομάδων που πάντα έψαχναν. Αφού αλλού δεν τους άφησες να μιλήσουν , να εκφραστούν , να νιώσουν δυνατοί και θαραλλέοι. Πουθενά αλλού δεν τους άφησες καν να υπάρξουν. Ούτε στο σπίτι, ούτε στο σχολειό, ούτε σε σένα την ίδια. Και αν αναρωτιέσαι γιατί όλα τα παιδιά δεν γίνανε έτσι , κοίτα τα δάκτυλα σου αν είναι ίδια και απάντησε μόνη σου την ερώτηση. Δεν είναι η πρώτη φορά που αποστρέφεις το βλέμμα σου από τα πιο αδύναμα παιδιά σου.
Και όταν απαντήσεις την ερώτηση , πες την και σε όλους αυτούς που κάθονται στα στρογγυλά τραπέζια σου και νύχτα μέρα δήθεν συζητούν και εκστασιασμένοι κοιτούν τις φωτογραφίες των στραπατσαρισμένων προσώπων. Χωρίς ποτέ να αναλαμβάνουν δράμι ευθύνης , χωρίς να χύνουν δάκρυ συγνώμης ή έστω να κρατούν σιγή σεβασμού στα θύματα .
Μήπως και καταφέρουμε κάποια στιγμή και μιλήσουμε ειλικρινά για την κουλτούρα της βίας που συνένοχα ρίχνουμε ακόμα και στο γάλα των παιδιών μας , μην δίνοντας τους χώρο , ελπίδα και προοπτική. Αγνοώντας πως κακοποίηση δεν είναι μονάχα το ξύλο , αλλά κυρίως η εγκατάσταση μέσα στον νέον άνθρωπο ενός ψεύτικου εαυτού , απλά και μόνο για να διευκολυνθούν τα μέσα, οι επικρατούσες αντιλήψεις, τα συστήματα και ο κατάλογος εδώ δεν τελειώνει. Και ''χτίζουμε'' πολλές φορές κουστούμια σε λάθος μέτρα και μετατρέπουμε παιδιά σε σκιάχτρα.
Γι΄αυτό σου λέω εγώ την βία δεν θέλω να την βλέπω . Θέλω να θυμάμαι πως είναι να ζεις σε μέρες βίας και να τρέχω μακριά. Να ανατριχιάζω και μόνο στην σκέψη της. Να παλεύω για να σπάσω αυτή την κουλτούρα του φόβου. Με παιδεία και επιχειρήματα. Με συννενόηση και αλληλεγγύη. Με αγάπη.
Sasa Stamopoulou
