Ξέρω ότι σου φέρθηκα σαν μαλάκας

Γενικότερα, είμαι ένας περήφανος και ξεροκέφαλος άνθρωπος. Γενικότερα, έχω μάθει να μην κοιτάω στο παρελθόν, επειδή δε με βοηθάει. Λάθος μου ίσως.

Μ’ έχει διδάξει πολλά, τ’ ομολογώ. Ωστόσο, δε σουλατσάρω σ’ εκείνες τις γωνίες του μυαλού μου που περιέχουν τα περασμένα, επειδή μερικές φορές πέφτω πάνω σε ορισμένες εικόνες δικές μου, που δε θέλω να θυμάμαι.

Αυτές τις εικόνες φοβάμαι.

Γι’ αυτές τις εικόνες μετανιώνω και θα ευχόμουν να μπορώ να υπερασπιστώ τον τότε εαυτό μου, επειδή μου προκαλούν, έστω και λίγο, εκείνο το συναίσθημα το γαμημένο, που σου σφίγγεται το στομάχι και θες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί.

Είναι όμως εκεί, κι ακόμα κι αν δε με στοιχειώνουν όσο κάποιον με περισσότερη συνείδηση και αίσθηση καρμικής δικαιοσύνης, μου θυμίζουν ότι έχω κάνει κι εγώ κακό.

Δεν ήξερα από πάντα να αγαπάω, κι ακόμα μαθαίνω. Και πάντα θα μαθαίνω. Αλλά έκανα λάθη, και ειδικότερα μαζί σου. Τώρα, τόσον καιρό μετά, το αντιλαμβάνομαι και παίρνω την ευθύνη. Σου έδωσα ελπίδες, σου ξύπνησα το συναίσθημα χωρίς να θέλω να το ικανοποιήσω. Ύβρις, έγκλημα φρικτό, που δε συγχωρείται.

Ένιωσες ότι ήμουν ο κατάλληλος για σένα, ενώ εγώ πέρασα στο ντούκου αυτό που πέρασες εσύ για έρωτα.

Κοινώς, φέρθηκα σαν μαλάκας.

Μην παραξενεύεσαι που το διαβάζεις αυτό. Δεν είμαστε όλοι ανίκανοι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, ακόμα κι ετεροχρονισμένα.

Δε λέω, πολύ θα ήθελα να γυρίσω πίσω στο χρόνο και να ρίξω μια σφαλιάρα στο κωλόπαιδο που εκείνη τη στιγμή σε κοιτούσε αφ’ υψηλού και σου έλεγε «δεν το βλέπω να προχωράει μεταξύ μας, λυπάμαι». Αλλά δυστυχώς δε γίνεται.

Αυτό που μπορώ να κάνω όμως είναι να σου δείξω ότι, ακόμα κι αν εγώ υπήρξα μαλάκας, δε θα είναι όλοι έτσι. Ξέρω ότι τα ‘χεις ακούσει χίλιες φορές, ξέρω ότι βρίζεις από μέσα σου με την απροκάλυπτα κλισέ αυτή ατάκα, αλλά πρέπει να το αντιμετωπίσεις: έχω δίκιο!

Δε φταίει ο επόμενος για τα δικά μου λάθη, όποιος και να’ ναι, ό,τι και να’ ναι. Μπορεί να είναι από τα καλύτερα παιδιά που θα γνωρίσεις, μπορεί να τον κυνηγάει και η Αντιτρομοκρατική. Δεν έχει σημασία. Εάν και εφόσον εσύ έχεις βάλει το φίλτρο του «ο-προηγούμενος-ήταν-μαλάκας-οπότε-μάλλον-είσαι-κι-εσύ», όλοι θα σου φαίνονται το ίδιο.

Δε θα βρεις ποτέ τον ιδανικό, επειδή εκ προοιμίου, όλοι θα είναι το ίδιο καθάρματα όσο ήμουν κι εγώ –βέβαια, στο πληγωμένο μυαλό σου κανείς δε θα με φτάσει, κι αυτό είναι κάτι για το οποίο κανείς δεν μπορεί να νιώθει περήφανος.

Δε θα αισθανθείς ελεύθερη να νιώσεις, επειδή θα έχεις πάντα το φόβο που σου ενέπνευσα εγώ. Αλλά όσο και να πόνεσες, προσπάθησε να δεις την κρυφή, ωμή αλλά και λυτρωτική αλήθεια: πήρες ένα πολύτιμο μάθημα. Ο πόνος που σου έδωσα δεν ήταν τιμωρία για κάτι που έκανες. Δεν έφταιξες για τίποτα, απλώς εγώ ήμουν ακατάλληλος.

Συμπέρασμα: δεν έφταιγες εσύ για τη δική μου ανασφάλεια, ανεπάρκεια ή ανωριμότητα.

Ο επόμενος δεν είναι απαραίτητα ίδιος με μένα. Γαμώτο, μπορεί και να ‘χεις δίκιο, και να σου φερθεί ακόμα πιο πούστικα! Αλλά δεν το ξέρεις. Δεν μπορείς να είσαι απόλυτα σίγουρη.

Ο φαύλος κύκλος που δημιουργείται είναι αμείλικτος και φρικτά τελεσίδικος. Όσο εσύ θεωρείς τους επόμενους μαλάκες, τόσο εκείνοι θα προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες σου. Με τη σειρά τους, θα γαμήσουν κι εκείνοι άλλες ψυχές, αθώες ακόμα. Και η ευθύνη τότε δε θα βαραίνει μόνο εμένα.

Και φυσικά, κι εσύ θα είσαι διαφορετική, και το φέρσιμό σου μόνο σωστό δε θα είναι. Οι άμυνές σου θα είναι ψηλά, και όποιος έρμος προσπαθήσει να τις περάσει, την πάτησε.

Προσπάθησε να μην εκνευριστείς μ’ αυτό που θα διαβάσεις: μη χάνεις τις ελπίδες σου. Ο κόσμος είναι τεράστιος, και άνθρωποι που είναι όπως ήμουν τότε εγώ δεν μπορούν πλέον να σε ρίξουν.

Γι’ αυτό, αν θέλεις, βγάλε το άχτι σου πάνω μου, αλλά όχι στον επόμενο. Σταμάτα τον κύκλο αυτό σε μένα, και ας μην πληγωθούν άλλοι απ’ τα δικά μου κρίματα. Φταίω. Το ξέρω και το ξέρεις, και μόνο εγώ θα σε βοηθήσω να βρεις το «κλείσιμο», τη λύτρωσή σου.

Πάρε με τηλέφωνο, βρίσε με, θύμισέ μου τι σου έκανα και πώς ένιωσες, αν αυτό σε βοηθήσει να ηρεμήσεις και να προχωρήσεις. Κρατάς κακία, κι αυτή η κακία γίνεται νόσημα μέσα και γύρω σου.

Μην το αφήσεις να σκοτώσει εσένα και τη δυνατότητα που έχεις να ευτυχήσεις…

Μία τελευταία φορά εμπιστεύσου με, και μη χάνεις την πίστη σου στους ανθρώπους. Όχι ακόμα.

Συντάκτης: Σπύρος Θεοδώρου

Πηγή : pillowfights.gr