Τον έρωτα να τον ζεις με την ψυχή, το σώμα δεν επιβιώνει

Εγώ θα σου τα πω κι αν θέλεις φύλαξε τα.

Να θεωρείς πως ο έρωτας είναι αληθινός, αν μένει κρυφός. Αν δεν χαρίζεται στα μάτια των πολλών, αλλά των λίγων και καλών, γιατί αλλιώς φθείρεται.

Να σκέφτεσαι, πως αντέχει στο χρόνο, όταν ο χρόνος τον τρώει αργά και αυτός ξαναγεννιέται γρήγορα, μέσα απ’ το τέλος της ζωής του.

Να τον ακουμπάς, να τον τραγουδάς και να τον μυρίζεις στον αέρα.

Να τον ακούς πως βογκάει μέσα απ’ τα κλειστά παράθυρα και τις αποβάθρες των τρένων.

Να πιάνεις με τις κεραίες της ψυχής σου, το πως βρίζεται και χτυπιέται με το πάθος και το πως σφιχταγκαλιάζεται με τη μανία και τη θλίψη.

Να αισθάνεσαι με τα ακροδάχτυλά σου την τραχιά του όψη, γιατί ο έρωτας δεν είναι όμορφος, γι’ αυτό και κρύβεται στους πιο ιερούς ψαλμούς και στις κραυγές, που ακούγονται απ’ τα μπουρδέλα στην Κωνσταντινουπόλεως.

Να γλείφεις τις πληγές που σου αφήνει και έτσι να τον γεύεσαι, παρέα με το αίμα σου.

Να τον κυνηγάς με δάδες και να τον λιντσάρεις κι ύστερα να τον χαϊδεύεις και να του σκουπίζεις τα δάκρυα.

Γιατί ο έρωτας είναι επαναστάτης με αιτία και ένα μωρό που κλαίει χωρίς λόγο. Να μην του αρνηθείς ποτέ, τίποτα. Γι’αυτόν να δίνεις ακόμη και τη ζωή σου, μονάχα εκείνος μπορεί να στη δώσει πάλι πίσω.

Να ξαπλώνεις μαζί του το βράδυ και να τον παίρνεις αγκαλιά, μα το πρωί να τον σπρώχνεις και να τον πετάς απ’ το κρεβάτι. Γιατί όπου βολεύεται ο έρωτας σαπίζει και βρωμάει.

Να καταλάβεις πότε γελά εις βάρος σου και να τον χαστουκίσεις. Δε θέλει αέρα ο έρωτας, είναι σαν τη φωτιά που φουντώνει με το οξυγόνο. Δώσε του οξυγόνο και κάηκες.

Μην του μιλάς πολύ. Τα πολλά λόγια τον φτωχαίνουν. Έχει την πράξη για πλούτο.

Μην καμαρώνεις ποτέ για χάρη του, γιατί ντρέπεται και τρέχει μακριά, ούτε να βλασφημάς που ακόμη δεν τον έχεις συναντήσει, γιατί κρυφακούει και παραμονεύει στη γωνία.

Να τον υποδέχεσαι με κόκκινο χαλί και γλυκό νεράντζι και όταν είναι να τον διώξεις, να του δίνεις μια στα πισινά, γιατί θρονιάζεται και στοιχειώνει.

Να τον παρατηρείς και να τον μελετάς, γιατί πάντα έχει κάτι καινούργιο να σου δώσει.

Μην κάνεις ερωτήσεις, σώπαινε και αφουγκράσου. Μη μυξοκλαίς για πάρτη του, το παίρνει πάνω του κι ύστερα ποιος τον πιάνει.

Να βασανίζεσαι και να τον βασανίζεις. Ό,τι σου λέει πάρ’το για ψέμα και από όσα θα σου δώσει κράτα τα μισά.

Μη σε ξεγελάσει, φοράει τον Παράδεισο για μανδύα και έχει για πετσί την Κόλαση.

Πρόσεξε καλά. Ένα μονάχα κράτα από όσα άκουσες, το πιο σημαντικό, να μην τον κοιτάξεις ποτέ με τα μάτια. Τον εξευτελίζεις και θυμώνει και όταν θυμώνει σε γκρεμίζει μονομιάς.

Τα μάτια δε διαλέγουν τι θα δουν, όμορφα, άσχημα, όλα μαζί στο ίδιο τσουβάλι.

Κι ο έρωτας κτητικός, πάει πάντοτε μονάχος του μπροστά. Μην το ξεχάσεις αυτό. Μπροστά και πίσω όλοι οι άλλοι.

Λογική και μαλακίες, τον ακολουθούν.

Τον έρωτα να τον ζεις με την ψυχή, το σώμα δεν επιβιώνει.

Από τη Χρύσα Χατζή



Πηγή : pillowfights.gr