Φαντασιώνομαι έναν κόσμο απόλυτης ειλικρίνειας!

Γράφει η Λουκία Μητσάκου

Φαντασιώνομαι έναν κόσμο απόλυτης ειλικρίνειας. Έναν κόσμο που οι άνθρωποι θα έχουν την αλήθεια ως μόνο τρόπο επικοινωνίας – όχι από υποχρέωση, όχι από επιβολή, αλλά από συνειδητή επιλογή.

Φαντασιώνομαι έναν κόσμο όπου δεν θα υπάρχουν δικαιολογίες και «αθώα» ψεματάκια. Όταν θα παίρνεις τηλέφωνο στο γραφείο για να ειδοποιήσεις πως δε θα πας, θα λες: «Δε θα έρθω γιατί είμαι ερωτευμένος. Και σήμερα αυτό είναι πιο σημαντικό». Όταν θα σε προσκαλούν κάπου, θα απαντάς «Όχι, ευχαριστώ. Δε θέλω». Όχι «δεν μπορώ», όχι «κάτι μου έτυχε». Σκέτο «δε θέλω». Η μόνη σωστή απάντηση στο «Γιατί δε θες» θα είναι «Γιατί δε θέλω» – σε όλες τις περιπτώσεις. Οι άνθρωποι θα λέμε «όχι» και «δε θέλω» πολύ συχνά. Δε θα πιεζόμαστε συνεχώς να κάνουμε πράγματα ούτε να βλέπουμε ανθρώπους που μας δυσαρεστούν. Θα κάνουμε μόνο ό,τι μας ευχαριστεί- εάν δεν προσβάλλει ούτε πληγώνει κάποιον άλλον. Θα είμαστε ευτυχισμένοι με τις επιλογές μας. Θα είμαστε ελεύθεροι.

Η αλήθεια θα είναι η συνειδητή μας επιλογή. Θα απαντάς στους εργοδότες: «Δε δουλεύω εθελοντικά, γιατί είμαι καλός στη δουλειά μου. Εθελοντισμό κάνω για σκοπούς που εγώ θεωρώ ιερούς. Και, ακόμα και αν δούλευα εθελοντικά, δε θα δούλευα ποτέ για σας, γιατί δε σας σέβομαι. Δε θα μπορούσα ποτέ να σεβαστώ κάποιον που εκμεταλλεύεται ανθρώπους, βλέπετε».

Φαντασιώνομαι έναν κόσμο όπου το «με συγχωρείς» θα είναι πάντα ερώτηση και ποτέ κατάφαση. Έναν κόσμο που κανείς δε θα υπόσχεται ό,τι δεν είναι σίγουρος πως μπορεί να τηρήσει. Έναν κόσμο όπου δε θα υπάρχει στη γλώσσα μας η έκφραση «για πάντα».

Όταν θα γνωρίζεις έναν άνθρωπο θα λες: «Μου αρέσεις. Θέλεις να αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον; Θες να βαρύνουμε ο ένας τον άλλον με μη ρεαλιστικές προσδοκίες; Να ανταλλάξουμε ψυχολογικά προβλήματα και να κολλήσει ο ένας τον άλλον φοβίες που δεν έχει ήδη; Θες να μου δανείσεις τα χείλη σου; Να τα φιλάω όλη μέρα και να μη τα χορταίνω, να γίνουμε ένα μέχρι να μισήσουμε ο ένας τον άλλον, γιατί χάσαμε τον εαυτό μας; Δε θα είναι εύκολο. Δε θα είναι πάντα ευχάριστο. Πολλές φορές, όμως, θα είναι. Και θα αξίζει τον κόπο. Μου αρέσεις πολύ. Έλα να με σπάσεις. Έλα να με αλλάξεις. Έλα να με ραγίσεις τόσο πολύ που να πιστέψω πως δε θα συνέλθω ποτέ ξανά. Να χαθώ μέσα σε σένα και να χαθείς μέσα σε μένα και να μη θελήσουμε να ξαναβρεθούμε. Να θέλουμε να μείνουμε χαμένοι. Μου αρέσεις. Έλα να ζεστάνεις την καρδιά μου μέχρι να σπάσει από την πολλή θερμότητα. Και μετά θα σε μισήσω. Θα σε μισήσω όχι γιατί με πλήγωσες, όχι γιατί με πρόδωσες. Θα σε μισήσω γιατί μου έκλεψες ένα κομματάκι της πίστης μου στην ανθρωπότητα. Ένα κομματάκι που δε θα πάρω ποτέ πίσω. Θα σε μισήσω γιατί μου έκλεψες την αθωότητά μου. Γιατί με άλλαξες. Μου αρέσεις. Έλα να με αλλάξεις».

Αυτόν τον κόσμο ονειρεύομαι. Έναν κόσμο απόλυτης ειλικρίνειας. Έναν κόσμο που ο σερβιτόρος θα με ρωτάει «τι θα πάρετε» και θα απαντώ: «Τα συνηθισμένα. Λάθος αποφάσεις. Και, αν γίνεται, τα βουνά».