ΞΕΘΩΡΙΑΣΜΕΝΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ! (music video)

Γράφει ο Σάββας Κωνσταντινίδης

Ξεθωριασμένη μου πατρίδα, ξεθωριασμένη μου Ελλάδα, που με τα χρώματα του Μαγιού σε είχα πλάσει στα όνειρα της ψυχής μου!

Ξεθώριασες πανέμορφο μου κρίνο και μαζί σου ξεθώριασαν και τα χρώματα της καρδιάς μου, τα άμφια της ψυχής μου, και ποιος στη στράτα της να

βρεθεί να την γεννήσει ξανά απ’ την αρχή, δίχως το θάνατο να σπείρει στα βάθη της.

Σπάρθηκε ο θάνατος στην ψυχή μας πατρίδα μου και μήτε ο ήλιος, μήτε τα καλοκαίρια μπορούν να ζεστάνουν τη μήτρα που σε γέννησε, την ιδέα που

σε γέννησε πατρίδα μου, γιατί να ξέρεις εσέ μονάχα κάποια λαμπρή ιδέα μπορεί να σε γέννησε, έτσι περήφανη και μόνη που στέκεις πλάι στα πέλαγα

των ονείρων μας, σιμά στο θάνατο τους.

Συγχώρα με που δεν ήμουν εκεί ν’ αποτρέψω τούτο το μέγα κακό, συγχώρα με για το λίγο μου, μα και για το πολύ μου, τυραννικό που χρήσθηκε, και

τώρα βάρβαροι και αχρείοι ασκούν τη βία της αχρειοσύνης τους, τη βία της αμορφωσιάς τους, της απαίδευτης ψυχής τους, που μηδέ καλό γνωρίζουν,

εξόν απ’ την αντρειοσύνη των ψεύδων τους.

Με ψέματα σου χαρίστηκαν και με ψέματα τώρα τον τάφο σου στολίζουν, με μοιρολόγια της ψευτιάς, με υποκρισίες και αυτάρεσκες παραινέσεις προς

όλους, εξόν από δαύτους.

Μητέρα μου εσύ, πατρίδα της ψυχής μου, πατρίδα μου παντοτινή, πως κοντά σου να προστρέξω και τις πληγές και τις λαβωματιές των αχρείων να

γιατρέψω, να μη σε βλέπουν να πονείς τα άμοιρα παιδιά σου.

Τι φταίνε και δαύτα άραγε και ποιος συγνώμη να ζητήσει για τούτα και για τ’ άλλα, για κείνα που πάντα θα πονούν και πάντα θα αιμορραγούν,

θυμίζοντας σε όλους το πόσο πολύ πόνεσες για όλους μας, μήτρα εσύ της ψυχής μας, κόρη άσπιλη και αμόλυντη της καταχνιάς μας.

Μας κύκλωσε η καταχνιά μάνα μου, μας κύκλωσε κι απ’ το γύρο της δε μας αφήνει να ξεφύγουμε και τα στερνά μας να χαρούμε, και με τούτη τη χαρά

ν’ αποχαιρετήσουμε φίλους, στερνούς και συγγενείς, και την ψυχή μας δώρο να τους χαρίσουμε για να ‘χουν να πορεύονται στα μαύρα χρόνια που

έρχονται, στα μαύρα χρόνια που ‘ρθανε.

Μαύρα τα χρόνια σου Ελλάδα μου, και πως στο μαύρο το χρώμα να φανεί και τη χαρά να φέρει, πώς να γεμίσει τον καμβά με λούλουδα κι αρώματα, μ’

ευχές, χαρές και γέλια.

Πως όμως να συνεχίσει τ’ αηδόνι και να κελαηδά στις Πλάτρες, πως του Ολύμπου οι αετοί να συνεχίσουν να πετούν ψηλά στις χιονισμένες

βουνοκορφές της ελευθερίας τους, που ελευθερία θάνατος σημαίνει για όλους μας;

Γιατί, ελευθερία σημαίνει θάνατος αν το καλοσκεφτείς.

Και πώς να την αψηφήσεις, πώς να την αφήσεις όνειρο της νυχτός να πλανάται στην αιθάλη του ύπνου μας, ωσάν γλυκιά παραζάλη, ωσάν παραμύθι

ζηλευτό, τη νιότη του που κλέψαν, τη νιότη που του στέρησαν και τώρα στα στερνά του σέρνεται και παρακαλεί τη μορφή του θανάτου της να

πλησιάσει και τη χαριστική βολή να δώσει.

Εμπρός, γέμισε το πιστόλι και το άσπρο περιστέρι στόχευσε στα φτερά, στιγμή να μην παραμερίζει απ’ το πλάι σου.

Ο χρόνος σύμμαχος στο διάβα σου και σ’ όλη την προσμονή σου, κοίτα μονάχα να μην τον απογοητεύσεις, για κρίμα θα θεωρηθεί, και τότε το κρίμα

στο λαιμό σου, βαρύ σαν κόμπος θα δεθεί και τα λόγια σου θα χαθούν προτού η μοίρα ξαστερώσει τα στερνά της μοιρολόγια.

Μα συ ξεθωριασμένη μου πατρίδα, στιγμή μη φοβηθείς και μη λιγοψυχήσεις, κοντά σου θε να ‘μια για όσο κρατά ετούτη η ζωή κι ο θάνατος μαζί.

Ξεθωριασμένη μου πατρίδα, για χάρη μας που πέθανες.

* Χριστιν-άκι.-*

Πηγή