Αυτή η πυξίδα δεν δείχνει προς Βορρά…! (music video)

Άρθρο: Μένη Κουτσοσίμου

Ψυχολόγος – Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας

ΜΔΕ στην Κοινωνική Ψυχιατρική-Παιδοψυχιατρική

Διδάκτωρ Ιατρικής Σχολής Παν/μίου Ιωαννίνων

Μεταδιδάκτωρ Ιατρικής Παν/μίου Ιωαννίνων στην Ποιότητα Υπηρεσιών

Jack Sparrow: «Κι όμως, είναι αλήθεια πως αυτή η πυξίδα δεν δείχνει προς Βορρά.»

Elizabeth Swan: «…Και προς τα πού δείχνει;»

Jack Sparrow: «Δείχνει προς το σημείο εκείνο, που θέλεις περισσότερο στον κόσμο.»

Ο επικός διάλογος ανήκει στους Πειρατές της Καραϊβικής, κι ενώ κοντεύει 4.00 τα ξημερώματα, το μυαλό ταξιδεύει σ’ ένα σώμα που υπνοβατεί.

Will Turner: «Πώς θα μπορούσαμε να πλεύσουμε προς ένα νησί που κανείς δεν θα μπορέσει να μας βρει, με μία χαλασμένη πυξίδα;»

Gibbs: «Μπορεί να μην δείχνει το βορρά, αλλά δεν προσπαθούμε και να τον βρούμε, έτσι δεν είναι;»

Εκεί λοιπόν που οι διάλογοι της ταινίας έφερναν τα πάνω κάτω στο μυαλό μου και κρατώντας ένα μολύβι κι ένα τετράδιο στις 4.30 πλέον, ξεκίνησα να τραβώ γραμμές και να σχεδιάζω τη δική μου πυξίδα.

Συμβολικά,

μία πυξίδα σου δείχνει την κατεύθυνση, καθοδηγώντας σε στη διαδρομή σου. Το αστέρι της συμβολίζει την ελπίδα, τις επιθυμίες και τα όνειρα. Το βέλος δηλώνει τον προσανατολισμό σου, την αγάπη για τη θάλασσα, τη δύναμη και τα κουράγια να σκαρφαλώνεις τα κύματα. Και οι αριθμοί, τις μοίρες της πορείας σου και της διόπτευσης… της κατά συγκεκριμένης δηλαδή κατεύθυνσης και παρατήρησης ενός αντικειμένου.

Στον δικό μου κόσμο,

το σίγουρο είναι ένα. Ενώ γνωρίζω την κατεύθυνση που έχω επιλέξει και ακολουθώ τη διαδρομή μου με ευλάβεια και πάθος, σαν να έχω εγκαταστήσει έναν ειδικό αισθητήρα «συντονισμένο» με το μαγνητικό πεδίο της Γης, όπως ακριβώς προσανατολίζονται και τα σκουλήκια μέσα στο χώμα, κάτι σαν εσωτερική πυξίδα δηλαδή, εντούτοις δεν γνωρίζω ούτε πόσες τρικυμίες θα συναντήσω, ούτε αν θα φτάσω εν τέλει στο στόχο μου. Σου δηλώνω όμως με βεβαιότητα ότι πλέον γνωρίζω το τι θέλω, όσο τίποτε άλλο στον κόσμο… μιλάμε γι αυτή τη ζωή, ναι;

Νιώθω πως ο καθένας μας δικαιούται να έχει όνειρα και επιθυμίες, να παλεύει με τις δικές του τρικυμίες και πως σε τελική ανάλυση να κουβαλά ως θησαυρό τη δική του κατεύθυνση, ευελπιστώντας πως η πυξίδα του θα τον συνοδεύει στη διαδρομή.

Έχω ταξιδέψει σε θάλασσες του κόσμου κι έχω ζήσει μοναδικές στιγμές στην αγκαλιά τους. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμιά τους, νιώθω ότι αφήνομαι στον ήχο της, τρελαίνομαι στο άγγιγμά της, την επιζητώ στα όνειρά μου… άλλοτε με ταξιδεύει στα βαθειά, κι άλλοτε με σηκώνει στην επιφάνεια, λυτρώνοντάς με από την ένταση. Τη σέβομαι και τη θαυμάζω, δεν χαρίζεται, ούτε ανήκει σε κανέναν. Εκτιμώντας την αίσθηση ελευθερίας που μου αποπνέει η επαφή μου μαζί της, γνωρίζω ότι δεν χωράει σε όρια, ποτέ της άλλωστε δεν υπηρετούσε κανένα σκοπό.

Τα πράγματα τελικά είναι πιο απλά απ’ ό,τι νομίζουμε.

Δεν γνωρίζεις πόσος χρόνος απομένει στην κλεψύδρα. Στη διαδρομή σου ψάχνεις την επιθυμία σου, ακόμη και με χαλασμένη πυξίδα. Το να ψάχνεις σημαίνει να έχεις ένα στόχο. Το να βρίσκεις σημαίνει να είσαι ελεύθερος, να είσαι ευέλικτος να απλοποιείς το στόχο σου και να τον επαναπροσδιορίζεις.

Αναζήτησε λοιπόν αυτό που νιώθεις και πιστεύεις ότι είναι καλό για Εσένα…

Θέλω να γνωρίζεις ότι πιστεύω στην Επιλογή σου… συνέχισε να ψάχνεις, να βρίσκεις, να χάνεις – ή να χάνονται -, να επιλέγεις για να φυλάξεις – να επιλέγουν για να παραμείνουν στη ζωή σου. Τα κύματα είναι εκεί για να σε ταρακουνήσουν, να σε τραντάξουν, ενίοτε για να σε ξεβράσουν σε στεριές με σπασμένα φρένα και να ανακόψουν το ταξίδι σου… γιατί όταν δεν ξέρεις πού πας, πιθανότατα θα βρεθείς κάπου αλλού.

Δεν παύεις όμως να έχεις ένα σκοπό… να πηδάς τα κύματα και να προχωράς.

Μη ξεχάσεις ποτέ σε παρακαλώ…

μια πυξίδα, δείχνει προς το σημείο εκείνο, που θέλεις περισσότερο στον κόσμο…

κι εκεί στα σύνορα του ταξιδιού, εκείνη να σε καθοδηγεί… να ψάχνεις ό,τι σε ψάχνει…

Προτεινόμενη βιβλιογραφία

Rogers C. (2006). Ένας τρόπος να υπάρχουμε. Εκδόσεις Ερευνητές.

* Χristin-aki.- *

Πηγή : animartists.com