Τα φράγκα δεν κάνουν τον άντρα
https://to-synoro.blogspot.com/2015/07/fragka.html
Όλοι έχουμε στα χέρια μας, ή μάλλον στα κεφάλια μας, ένα απίστευτα δυνατό εργαλείο.
Τη φαντασία.
Και το καλύτερο με τη φαντασία είναι πως έχει πλάκα όταν σκαρώνεις σενάρια, όταν φαντάζεσαι τον εαυτό σου σε απίστευτες καταστάσεις και το πώς θα ανταποκρινόσουν στην κάθε μία. Σε βάζει σε ξένα παπούτσια, σε άλλους ρόλους, σε τριπάκια του μυαλού που δύσκολα θα έμπαινες μονάχος σου.
Πριν λίγες μέρες έζησα ακριβώς αυτό το σκηνικό.
Καλοκαίρι, πρωί (μετά τις 12, πιο πριν είναι χαράματα), καφές και σου-σου με γνωστούς.
Η κουβέντα γυρνάει κυρίως στο οικονομικό και τις σχέσεις. Γιατί εκτός από ειδικός στα ερωτικά, ο μέσος Έλληνας κατέχει, μεταξύ άλλων, και πτυχίο οικονομολόγου.
Και έχοντας βαλθεί να μου αποδείξουν πως η δεκτικότητα των γυναικών είναι ανάλογη με το μέγεθος του αντρικού τραπεζικού λογαριασμού, καταφεύγουν σε κλισέ ερωτήσεις.
«Εσύ πως θα φερόσουν στις γκόμενες αν ήσουν μεγιστάνας, ρε Γιάννη;»
Οι εικόνες έρχονται από μόνες τους και φτιάχνουν ταινία μικρού μήκους στο μυαλό.
Αμαξάρες, σπιταρόνα, μπουκάλια στον Κιάμο κι εγώ με γυαλί ηλίου να καίω 50ευρα σε λουλούδια, έτσι για να βγάλω φώτο τον λογαριασμό στο τέλος και να την ανεβάσω στο Facebook γεμάτος περηφάνια που δεν έχω ανάγκη από λεφτά...
Πίνω λίγο σκέτο καφέ μπας και καταφέρω να διώξω την ξινίλα που σκαρφαλώνει τον οισοφάγο μου. Μάταια όμως, γι' αυτό το γυρίζω σε μπίρα, μιας και το αλκοόλ με βοηθάει ν’ αγαπάω τους ανθρώπους – γλιτώνω έτσι και τους καβγάδες.
Η σκέψη και μόνο ότι θα άλλαζε η συμπεριφορά μου στην περίπτωση που είχα μπόλικο χρήμα με ψιλοσοκάρει.
Όχι πως δεν ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου.
Είναι γνωστό φαινόμενο κάποια πλουσιόπαιδα να έχουν έναν αέρα –έτσι, πώς να το πω;– μαλακισμένο.
Τους συναντάμε συχνά. Παλουκάρια της φακής, με πλάτες άλλων (συνήθως του πατέρα), που πέραν της οικογενειακής μπίζνας δεν έμαθαν τίποτα παραπάνω στη ζωή τους.
Όμως υπάρχουν και επιτυχημένοι άντρες που δεν είχαν καθόλου βοήθεια. Οι γνωστοί και ως νεόπλουτοι.
Τύπαροι μεγαλοπιασμένοι, αρχιδάτοι, υπερόπτες όσο δεν πάει, πεπεισμένοι ότι στα χέρια τους βρίσκονται τ’ αρχίδια του παπά της ενορίας και δεν τους σταματάει κανείς. Πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν και να λένε ό,τι γουστάρουν χωρίς να ενδιαφέρονται για το μέτρο, το οποίο και χάσαν καθώς έβγαζαν μπακίρια.
Τους έχεις δει: άνθρωποι μονοδιάστατοι που αν μόνο μια χρεωκοπία ή μια μεγάλη χασούρα στο χρηματιστήριο θα ήταν αρκετές για να αντισταθμίσουν το μέγεθος της Ύβρεως που διέπραξαν.
Φυσικά, η Νέμεσις έχει έναν περίεργο τρόπο να φανερώνεται σε τέτοιες περιπτώσεις, κι ίσως δεν έρθει στο δρόμο του νεόπλουτου ως οικονομική καταστροφή.
Μπορεί και να έρθει με τρόπο περίεργο και αξιοκρατικό συνάμα.
Γιατί αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα τι σόι γυναίκες φέρνουν και κρατάνε δίπλα τους τέτοιοι χαρακτήρες;
Συνήθως είναι απ' αυτές που δεν αντιλαμβάνονται ότι τα λεφτά είναι απλώς μια ένδειξη ενός άντρα που μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, πρώτα απ’ όλα. Είναι γκόμενες που παρκάρουν μόνο στο γεγονός ότι θα τις κυκλοφορήσουν, θα τις κάνουν δωράκια, θα τις πάνε ταξίδια.
Κι όλα αυτά χωρίς να τους νοιάζει το γεγονός ότι οι συγκεκριμένοι άντρες είναι άνετοι, με αυτοπεποίθηση, cool, ξέρω γω, μόνο και μόνο επειδή έχουν χρήματα. Όχι επειδή είναι έτσι στην πραγματικότητα μέσα τους.
Η τιμωρία των επιφανειακών αντρών είναι οι επιφανειακές γυναίκες.
Ένα μετρημένο στα μυαλά του κορίτσι (θέλω ακόμα να πιστεύω ότι υπάρχουν) θα καταλάβει το ποιόν τους σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα. Θα χαμογελάσει με την μικρότητά τους και, καθώς εκείνοι έχουν για μπεγλέρι το κλειδί της Μερτσέντες, θα πάει παρακάτω.
Μια τέτοια γυναίκα, θα πάει να βρει κάποιον που δεν ποντάρει αποκλειστικά και μόνο στα υλικά που μπορεί να παρέχει, άλλα σε έναν που διαθέτει ψυχικά χαρίσματα, και που έχει παραπάνω ουσία σαν άνθρωπος.
Ναι, ίσως σε κάποιον λιγότερο φραγκάτο αλλά κυρίως, σε κάποιον περισσότερο άντρα.
Γιατί η συμπεριφορά καθορίζει το αρσενικό και όχι το πορτοφόλι του.
Άρα λοιπόν όσο το αναλύουμε, τόσο περισσότερο αντιλαμβανόμαστε ότι όλοι αυτοί οι θεατρινισμοί, αυτές οι μάσκες είναι στ’ αλήθεια ένα παραπέτασμα καπνού.
Θέλουν να κρύψουν το γεγονός ότι δεν μπορούν να χαρίσουν το αίσθημα της γυναίκας που όλες χρειάζονται. Και έτσι καταφεύγουν στο μόνο εύκαιρο δόλωμα που έχουν. Έτσι όμως καλούν δίπλα τους τα θηλυκά που δε νοιάζονται για τίποτα παραπάνω.
Ίσως τελικά να είχαν δίκιο οι γνωστοί μου.
Θα άλλαζα τη συμπεριφορά μου στις γυναίκες αν ήμουν πλούσιος.
Θα τις γνώριζα στο μανάβικο ή στο σούπερ μάρκετ. Θα το έπαιζα φτωχός και μικροαστός. Με μια βαρετή και κακοπληρωμένη δουλειά. Χωρίς έσοδα από ακίνητα, χωρίς καταθέσεις, χωρίς αμάξι κάμπριο για τη μόστρα.
Όμως θα τις τσιγκλούσα, θα τις πείραζα και θα τις ρωτούσα για τα όνειρά τους. Τις φιλοδοξίες τους, όσα αγαπάνε αλλά φοβούνται να πουν. Θα μιλούσα με τη ψυχή τους.
Βόλτες με το μηχανάκι μες τη πόλη και μπίρες χειρός στη παραλία. Μουχαμπέτι και όπου μας βγάλει.
Γιατί όπου και αν φτάσουμε θα είναι επειδή ταιριάξαμε σε όσα κουβαλάμε μέσα μας.
