Εκείνη την Πρωτομαγιά

Το πατρικό είχε γεμίσει,

λουλούδια παντού, σαν ανθοπωλείο της φύσης!

Και σιγά σιγά πλημμύριζε με κόσμο,

όπως πάντα τέτοια μέρα.

Δεν θυμάμαι τίποτα ιδιαίτερο, αφού κάθε

Πρωτομαγιά περνούσε όμορφα ολόιδια,

με τις προηγούμενες!

Φτιάχναμε ένα μεγάλο στεφάνι, με τα πιο

φρέσκα λουλούδια της αυλής και ανάμεσα

έμπαιναν και άλλα απ΄τους γύρω αγρούς.

Όταν η είδηση έφτασε σαν αστραπή!

Η τρομακτικότητά του έμελλε να μείνει

μόνιμα τυπωμένη στη μνήμη, απ΄το πρόσωπο

της μαμάς. Τα έλεγε όλα, με τη κρύα σιωπή,

κατάλαβα! Σαν να πέθαινε ένας συγγενής που

δεν γνώριζα ή το σιγουρότερο ο ενζωή ήρωάς της!

Μια λέξη, μόνον, άκουσα: - Σκοτώθηκε;

Και μετά - Ο Παναγούλης!

Έμαθα πολύ γρήγορα για κείνον, για τη δράση,

για την ιστορία που χάραξε μελανά την πατρίδα.

Κατόπιν, γνώρισα για το ξεσήκωμα των εργατών,

που είχε προηγηθεί, τα δικαιώματα που κατέκτησαν,

για μας!

Δυό χρόνια μετά το πέσιμο της χούντας, έμειναν

κάποια τρωκτικά της, να έρπονται στους εφιάλτες μας!

'Εβαλαν σημάδι το πιο φωτεινό,

σκόπευσαν στην καρδιά της ελευθερίας

κι ένα άσπρο περιστέρι,

ίδιο η ψυχή της δημοκρατίας

πέταξε απο τότε ψηλά....

Βγήκε αιώνια νικητής, μέσα απ΄τις τσαλακωμένες

λαμαρίνες, εκεί στα μισά της Βουλιαγμένης.

Κι απο τότε, οι ελπίδες σκόρπισαν σαν λουλούδια,

παντού. Έγιναν πολύχρωμα στεφάνια, έγιναν

σημείο αναφοράς!

Σήμερα, ανάμεσα στα ψεύτικα λουλούδια και

παραληρήματα των πολιτικών, στην αιθάλη της

καμμένης χώρας που αιωρείται πάνω μας,

μένει στη γωνιά της άσβηστης ιστορίας, γερά

ως υπόσχεση και ανάσα ζωής, πραγματικής

κι αληθινής!

Πηγή : aroma.pblogs.gr