Πάνω στο δέρμα μου! (music video)

Φωτεινή Τέντη

Η ζωή μου ολόκληρη είναι ζωγραφισμένη πάνω στο δέρμα μου. Εκεί έχουν καταγραφεί όσοι μ’ αγάπησαν. Μαζί κι όσοι με βασάνισαν.

Η μάνα, ο πατέρας, οι αγαπημένοι μου, ο αγαπημένος μου, το παιδί μου. Ανεξίτηλα, το παιδί μου…

Λίγους αφήνω να ψηλαφίσουν το δέρμα μου, πολύ λίγους, ελάχιστους.

Σε κάποιους τόπους του, μόνο εγώ ακουμπάω. Έτσι έχω επιλέξει, έτσι πρέπει.

Δεν αλλάζω δέρμα σαν τα ερπετά. Ευτυχώς, γιατί δεν θέλω να είμαι ερπετό. Δεν μ’ αρέσει να σέρνομαι.

Άλλο αν κάποιες μέρες, τραβολογάω το σώμα μου γλιστρώντας πάνω στη γη. Δεν πειράζει. Γιατί υπάρχουν και μέρες που στο δέρμα μου φυτρώνουν φτερά και πετάω. Ψηλά, πέρα από τη Γη.

Μ’ αρέσει που δεν αλλάζω δέρμα. Είναι όλα εκεί. Είναι πάντα όλοι εκεί. Τους έχω πάντα μαζί μου, έτσι γίνομαι αυτό που είμαι. Κανείς άλλος δεν είναι σαν κι εμένα.

Μερικές φορές κλαίει. Από τους πόρους του, χύνονται δάκρυα. Όσοι μ’ αγάπησαν κι όσοι με βασάνισαν, το γρατζουνάνε, μπορεί και να το γδέρνουν.

Δεν με πειράζει που κλαίω. Καθαρίζω από τις τοξίνες της πραγματικότητας.

Άλλες φορές πάλι, λάμπει. Το δέρμα μου εκπέμπει ζέστη και φως. Είναι τις μέρες που η ζωή το τρέφει με τους χυμούς της ευτυχίας, της ωριμότητας, της αγάπης. Τότε, πετάω.

Μια σφαίρα πύρινη με φτερά που την πάνε ψηλά στον αέρα. Αυτό γίνομαι. Μ’ αρέσει που ζω. Το γράφω κι αυτό στο δέρμα μου για τις μέρες που έρπω. Για να θυμάμαι.

Και κάποιες φορές, τραγουδάει. Εγώ δεν μπορώ να τραγουδήσω, το έχω παράπονο.

Δεν πειράζει όμως, αφού τραγουδάει το δέρμα μου, παρηγοριέμαι.

Τραγουδάει τους σκοπούς που του ψέλνει η ζωή γύρω-γύρω. Σκοποί χαρούμενοι, θλιμμένοι, διασκεδαστικοί, παραπονεμένοι, χορευτικοί, παθιασμένοι κι άλλοι που δεν θυμάμαι.

Τραγουδάει όμορφα το δέρμα μου και μ’ αρέσει να το ακούω.

Κι ακόμα, χορεύει, φωνάζει, κάνει έρωτα, ακούει, όλο ακούει, βλέπει…Είναι ένας οργανισμός από μόνο του.

Κάπως έτσι πορεύομαι στη ζωή. Με το ίδιο δέρμα από την ημέρα που γεννήθηκα, που κάθε μέρα, ένας άλλος τόπος του γεμίζει γράμματα και ζωγραφιές.

Κάποιοι το λένε ψυχή. Άλλοι πνοή Θεού. Πολλοί το λένε εγκεφαλικά κύτταρα. Εγώ το λέω δέρμα.

Με περικλείει. Ορίζει το περίγραμμά μου. Με προστατεύει. Συχνά καίγεται. Αναπλάθεται.

Δεν ξέρω αν κάποτε θα το χάσω. Αν θα λιώσει, αν θα γίνει σκόνη και θα εξαφανιστεί.

Μπορεί και ναι, μπορεί και όχι. Όταν κοιμηθώ για πάντα, ίσως το μάθω.

Φροντίζω πάντως κάποιους τόπους στο δέρμα μου περισσότερο από άλλους. Κάποιες εγγραφές πρέπει να μείνουν ζωντανές. Τις φροντίζω κάθε μέρα.

Είναι που θέλω πριν με πάρει ο αιώνιος ύπνος, να ακούσω μονάχα τη φωνή της μάνας μου, τη φωνή του αγαπημένου μου, τη φωνή του παιδιού μου. Ναι, τη φωνή του παιδιού μου… Όλες μαζί να μου τραγουδάνε ένα νανούρισμα. Σαν να ήμουν μωρό.

Κι έτσι να αποκοιμηθώ.

Μόνο εκείνες θέλω. Κι έτσι να γλυκοκοιμηθώ…

* X.- *

Πηγή : eyedoll.gr