Knives and Pens....

Γράφει η Τζένη Σταυριανού

Αν κάποιος δε βαδίζει στο ρυθμό των συντρόφων του,

ίσως αυτό να συμβαίνει, επειδή ακούει ένα διαφορετικό τύμπανο...

Αφήστε τον να χορεύει

στους ήχους της μουσικής που εκείνος ακούει,

όποιο κι αν είναι το μέτρο της,

όσο αλλιώτικο κι αν είναι,

όσο μακρινό...

Χένρι Ντέιβιντ Θορό (1817-1862)

Σήμερα τα μαχαίρια έχουν τον πρώτο λόγο...
Μόνο που δεν βγαίνουν από τις θήκες, για να σφάξουν ή να ματώσουν.... βγαίνουν για να καθαρίσουν και να κάνουν την επιφάνεια λεία και καθαρή...
Καμιά φορά, στο γυάλισμα ίσως και να απομείνουν χαρακιές....
Και τι πειράζει;;;...
Οι χαρακιές σημαίνουν το πέρασμα, το ανθρώπινο περπάτημα, το ίχνος της καρδιάς....
Μια χαρακιά ίσως με πάει σε μια νύχτα...
Μια άλλη στο ξεκίνημα της μέρας, που περιμένει τη νύχτα...
Πάντως τη γραμμή των ορίων θα τη χαράξει το μαχαίρι...

Απόψε είμαι έτοιμη για ανατροπή....
Δεν θα χαϊδέψω, δεν θα μιλήσω τρυφερά... ίσως ούτε καν ανθρώπινα...
Ίσως όμως μιλώντας έτσι, να γίνω ό,τι πιο ανθρώπινο υπήρξα ποτέ....
Επειδή δεν θα κάνω τίποτα όμορφο...
Δεν θα μετατρέψω τίποτα σε όνειρο....
Δεν θα φοβηθώ το τσαλακωμένο, το ασιδέρωτο...
Δεν θα κρύψω την αλήθεια...
"...Έχω σκοπό να φύγω από το λυσσαλέο κονταροχτύπημα του πολέμου...
Φτάνω στη στερνή τακτική...
Την τέχνη της αποδόμησης, της σπαρακτικής αποκόλλησης... του τερματισμού της μάχης!..
Φτάνω στην έσχατη δύναμη του "Αντίο"...."
Μιλάω για τον αποχωρισμό χωρίς να τον εξορκίζω, χωρίς να τον θεωρώ υπαίτιο δεινών και δακρύων... Επειδή απλώς.... δεν είναι!...

Η υπέροχη Χάριετ Ρούμπιν γράφει... κι εγώ, η αφιλότιμη, αντιγράφω...
"Κάποιος βουδιστής λέει...
Πρέπει να κλείσετε το βιβλίο...
Στους βουδιστικούς ναούς το άγαλμα ενός θηλυκού συμβόλου της Σοφίας κρατά δύο αντικείμενα... Ένα βιβλίο κι ένα μαχαίρι...
Το βιβλίο για τη γνώση και το μαχαίρι για να κόβει τους κόμπους... Ό,τι δεν λύνεται κόβεται...
Και ο πυρήνας της Σοφίας έγκειται στη γνώση του πότε και πώς δίνουμε τέλος στα πράγματα...
Ο τρόπος που θα κλείσετε το βιβλίο και θα κάνετε την τομή έχει σημασία και θα καθορίσει την ύπαρξη ενός νέου επεισοδίου...
Η φράση "τελεία και παύλα" ανοίγει τα μάτια σε νέες προοπτικές...
Το "όχι" είναι η πιο πολυσήμαντη λέξη της κάθε γλώσσας... επειδή απλώς... το ρωμαλέο "όχι" προς τον εαυτό σημαίνει πως κάθε "ναι" έχει ουσιαστική βαρύτητα...."

Ξεκάθαροι αποχωρισμοί...
Γνώση των ορίων...
Η ελευθερία να φεύγεις....
Το μαχαίρι δεν πλήγωσε τελικά.... Έσκισε μόνο ένα σκοτεινό παραπέτασμα που σε χώριζε από τη νύχτα.... ή τη μέρα.... ή και τα δύο....

Εκεί οι άνθρωποι αφήνουν πίσω τους, εγκαταλείπουν στοιχεία τους, αποτυπώνουν στιγμές τους...
Εκεί οι άνθρωποι.... ξεχνάνε κάτι δικό τους, κάτι που σήμαινε, κάτι που θύμιζε... αλλά σε κάθε τι που έχουν ξεχάσει.... κάτι σε τραβάει πίσω....
Στο "όχι" όμως δεν υπάρχουν συμβιβασμοί, δεν υπάρχουν φοβίες, δεν υπάρχουν ερωτήσεις... Δεν υπάρχουν απαντήσεις που δεν δίνονται...

Η στιγμή της λύτρωσης είναι όμορφη, τρυφερή, αγαπησιάρικη.... ξεχασιάρα κι αυτή...
Η δύναμη να ξεχνάς τα ξεχασμένα των άλλων είναι ίσως η μόνη πραγματική δύναμη να προχωράς στην ευθεία, στη νύχτα, στα σκοτάδια της αλήθειας, στα απάτητα των βουνών, των δασών, στα ερέβη και στα φώτα που σβήνουν στις γειτονιές, μόλις ακουστεί το αλύχτισμα των μοναχικών λύκων και το σύρισμα της αδήλωτης επιθυμίας...
Η στιγμή της λύτρωσης είναι η μόνη μέρα που θα ξημερώσει....
Μην περιμένεις τραγούδια, λουλούδια, λέξεις...
Όλα θα σιγήσουν για λίγο....

Και τότε το μόνο ρόδο που θα απομείνει,

θα είναι αυτό που θα κρατάς γυρνώντας την πλάτη

σε ό,τι κάποιος ξέχασε πίσω

κι εσύ ξέχασες τον τρόπο να το βλέπεις....

Kassandra

Πηγή : stigmografimata.blogspot.gr