Μη φοβάσαι τη ζωή! (music video)

Δήμητρα Καφρομάνη

Ό,τι και αν φοβήθηκε στη ζωή, ήρθε κάποια στιγμή και στάθηκε μπροστά της με στυλωμένα πόδια.

Υπήρξαν κι εκείνες οι φορές που ήρθε ο φόβος και καρφώθηκε πάνω της με δέκα καρφιά στην κάθε της πλευρά, προκαλώντας της δύο δυσκολίες: μία να τον αντιμετωπίσει, και μια να τον ξεκαρφώσει από πάνω της.

Το θάνατο φοβήθηκε;

Γι αυτό ήρθε δυο τρεις φορές απανωτά, πριν προλάβει να καταλάβει τι της γίνεται.

Τον έρωτα φοβήθηκε;

Γι αυτό εκείνος έβγαλε φτερά, από εκείνα που δεν μπορείς να τα μετρήσεις στο μέγεθος, και κρατούσε βέλη τόσο αιχμηρά, που τρύπαγαν από τη μια μεριά και έβγαιναν μέχρι την άλλη.

Τη μοναξιά φοβήθηκε;

Της έγινε σκιά, ομίχλη, σπίτι, καθημερινότητα, σκέψη στο κεφάλι της, ώρες της ζωής της.

Την αρρώστια φοβήθηκε;

Της άνοιξε φιλίες με τους γιατρούς, τα φαρμακεία κι εκείνα τα κομμένα, χωρισμένα χάπια, που τρέμεις μήπως τα ξεχάσεις πουθενά και δεν μπορείς να τα αναπληρώσεις.

Όσο περισσότερο φοβήθηκε, τόσο ο φόβος έκανε γιορτή και δεν έβγαινε από τη ζωή της.

Και ήρθε και εκείνη η στιγμή που φοβήθηκε τον ίδιο το φόβο.

Όχι αυτό που θα φέρει, όχι την ουσία και τον τρόπο που θα την προσέγγιζε, αλλά τον ίδιο ως έννοια.

Πήρε στο κεφάλι της ανθρώπινη υπόσταση με τρομακτική μορφή και υψηλή αντίληψη.

Φοβόταν πια, την αιτία. Η οποία μάλιστα, κάποιες φορές δεν ερχόταν.

Έπλαθε στο κεφάλι της την ιστορία, για το πώς θα την αντιμετωπίσει, για το τι θα γίνει αν δεν το καταφέρει, κι έβαζε τον εαυτό της να λύσει ένα πρόβλημα, που τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε καν.

Φαντασιόπληκτη θα πείτε. Παρανοϊκή. Μυθομανής. Τρελή.

Απ΄ όλα θα πω εγώ. Κατά περίπτωση το κάθε επίθετο και κάποιες φορές όλα μαζί.

Πώς είναι δυνατόν όμως να ζήσεις μ’ αυτήν την αλυσίδα; Γιατί, για αλυσίδα πρόκειται.

Από εκείνες τις αλυσίδες που κρατάνε τα μεγάλα τα καράβια. Δεμένα, ακίνητα, βουβά.

Καμία σκέψη για ταξίδι. Καμία σκέψη για αγώνα ή για πόλεμο.

Και πάντα αιτία, μια λέξη: Φοβάμαι.

Ο φόβος αυτός ήταν χειρότερος από κάθε έρωτα, από κάθε αρρώστια, από κάθε θάνατο.

Ήταν αυτός που πήρε κάποιες μέρες από τη ζωή της και τις εξαφάνισε από το ημερολόγιο, ήταν αυτός που την έκανε να μη χαμογελάει στον εαυτό της, ήταν αυτός που την έκανε να μην τολμάει να περάσει τη λακκούβα με τα λασπόνερα.

Μέχρι που, παρόλα αυτά, λερώθηκε από τα λασπόνερα.

Τόσο λέρωμα, που ούτε καυτό νερό δεν την καθάριζε. Τρίφτηκε, μάτωσε σχεδόν, αλλά η λάσπη εκεί.

Και φοβήθηκε. Φοβήθηκε ότι θα...φοβηθεί ξανά.

Έλαβε τη μεγάλη απόφαση να μην το κάνει. Και να ζήσει.

Πήρε φόρα κι έπεσε χωρίς φόβο στην επόμενη λακκούβα με λασπόνερα, έτσι που τα νερά τη σκέπασαν ολόκληρη.

Ως δια μαγείας, η καινούρια λάσπη δεν φαινόταν πάνω της. Δεν ήθελε καθάρισμα, δεν είχε έναν λεκέ.

Αντίθετα, της πήρε τους "λεκέδες" της. Ρούφηξε από πάνω της το φόβο, και του ξανάδωσε μια μορφή πραγματική.

Της δυσκολίας, αλλά όχι του ακατόρθωτου.

Του ξεβολέματος, αλλά όχι της παραίτησης.

Του πόνου, αλλά όχι του θανάτου.

Ζει και σε λασπόνερα, αλλά ζει.

* Χ.- *

Πηγή : eyedoll.gr